παλιότερα αγόραζα φουλ δίσκους και βινύλια, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα πως ωραίο φετίχ να μυρίζεις τα μπούκλετς και να παίρνεις τον καλύτερο ήχο, μα τα λεφτά ήταν πολλά και ανακάλυψα πως ήμουν φετιχιστής. Άλλαξα σιγά σιγά όμως και πλέον είμαι της άποψης πως περισσότερη και έμπρακτη στήριξη σε έναν μουσικό καλλιτέχνη δείχνεις όχι αγοράζοντας το προϊόν του καλλιτεχνικού του οίστρου, αλλά δίνοντας σημασία στο κυριότερο πράγμα, τη μουσική του με οποιοδήποτε τρόπο κι αν τη βρεις(λάηβ, ραδιόφωνο, μπ3, flac(για τους audiophiles). Αν σ' αρέσει αρκετά, θα τη διαδώσεις και σε άλλους, ίσως νιώσουν και οι άλλοι το ίδιο και θα ρωτήσουν να μάθουν γι' αυτόν και ίσως αρχίσουν να τον εκτιμάνε(τον καλλιτέχνη) και να ακούνε και να γουστάρουν και έτσι το έργο του μαθαίνεται σε όλο και περισσότερο κόσμο, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, χωρίς να μας νοιάζει το εισόδημα του καθενός που θα ακούσει την τάδε μουσική. Έτσι γίνεται μάγκας ο καλλιτέχνης, η μουσική του υπάρχει παντού, μπορούν να την ακούσουν όλοι. Αν νιώσει ότι αδικείται και καταστρέφεται το έργο του έτσι, πάμε όντως στις "ψευδαισθήσεις" που ανέφερε ο φθόγγος και στα τύπου μετάλλικα+δισκογραφικές κρούσματα του παρελθόντος(και του παρόντος).
xstroyer, ο φετιχισμός είναι μάλλον ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα του μεταλλά. Λογικό να αγοράζεις 4 cd με βιβλιαράκια το μήνα και να τα διατυμπανίζεις λέγοντας πως αυτό είναι το σωστό όταν λατρεύεις σπαθιά, θεούς του πολέμου και λάδια πάνω από γούνινες σφίχτικες πάνες.
