Παραφράζοντας το πόστ του carheart, το θέμα με τον καλύτερο ήχο, το "άλλο να χαζεύεις στίχους/μυρίζεις booklets" ακόμη και το να βγάζεις φωτο και την βάζεις στο ρέκβιεμ, εγγράφονται ακριβώς πάνω στο "υλιστικό του θέματος", και δεν είναι διαφορετικές παράμετροι κατά τη γνώμη μου. Πέρα απ' όλα τα παραπάνω , το να έχεις σε χειροπιαστή μορφή την αγαπημένη σου μουσική εν προκειμένω είναι κι ένα είδος "καλώς εννοούμενου" φετιχισμού με την έννοια οτι έχεις μια σχέση κατόχης - κυριαρχίας - ελέγχου με κάτι που ιδεατά σε "υπερβαίνει" (πχ ένα δίσκο που θεωρείς αριστουργηματικό). Είναι από μια πλευρά δηλαδή μια συσσώρευση πνευματικού κεφαλαίου που από ένα σημείο και μετά γίνεται μάλλον ασυναίσθητα . Αυτά ίσως απο θεωρητική άποψη. Πρακτικά λίγοι νομίζω μπαίνουν σε τέτοια υπερανάλυση. Και ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Ο καθένας φτιάχνει μια δικιά του σχέση με τους δίσκους του, που μερικές φορές αν δεν είσαι "μέσα στο χορό" δεν μπορείς να την καταλάβεις.Η πιο απλή εξήγηση που μπορώ να δώσω σε έναν άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει γιατί κάποιος έχει την "ανάγκη" να μαζεύει δίσκους, θα έλεγα τελικά πως είναι η ίδια με την "ανάγκη" για κάποιον να συλλέγει οτιδήποτε. Και αν σκεφτεί κανείς τον πολύ απτό χαρακτήρα της μουσικής να σε παρασέρνει με οποιοδήποτε τρόπο, τότε έχεις ένα λόγο παραπάνω...
