Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
Αν θέλεις να τσεκάρεις ένα δίσκο, άκου τον στο Youtube. Εάν τον έχεις κατεβάσει ήδη γιατί να μην αγοράσεις κάτι που δεν έχεις ακούσει ώστε να νιώσεις την χαρά του να ανακαλύπτεις κάτι νέο. Οκ και γώ το έχω κάνει να αγοράσω κάτι που έχω κατεβάσει αλλά εγώ γενικά ξέρω τι κάνω.
Αν τον ακούσω στο ΥΤ δεν είναι πειρατεία; Μην ξεχνάς ότι εσύ είσαι και πιο γαμάτος σε σχέση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, οπότε αποκλείεται αυτό που κάνεις να το κάνουν κι άλλοι.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
Αναφέρω πουθενά τίποτα για πειρατεία;
Πέστο κι έτσι.
Έβαλα ένα μέσο όρο από φτηνά καινούρια(12-13) και νάης πράης-φίλλερς(6,9 πχ).
Για το κρασ τέσ, ναι, τι, νομίζεις ότι όταν προτείνεις τη ψ.χ. ραντομιά πάω και σκίζω τη χρεωστική μου με κλειστά μάτια?
Ή τρολλάρεις? Και καλά αγοράζουμε μουσική που ήβη έχουμε?
Resistance is useless
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
αμνέζιακ, η τέχνη δεν είναι δουλειά ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε. Περισσότερη ειλικρίνεια έτσι.
νίκο, έχεις δίκιο σ' αυτά που λες. Και δεν μιλάω για diy εταιρείες και μικρά labels. Εκεί τα σκάμε όποτε μπορούμε. Για τους manowar και τους isis/pelican(μετά από ένα σημείο) έλεγα.
a cry for help, a hint of anaesthesia
Από τη μία λοιπόν έχουμε ένα οικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης της μουσικής με στόχο το βιοπορισμό και διάφορα επίπεδα "τιμιότητας". Από το indy label που πασχίζει να τα βγάλει πέρα και να κρατήσει ένα στυλ-προσωπικότητα ως τα μεγαθήρια των Big-4 που έχουν ένα τεράστιο δίκτυο διανομής, προώθησης και παραγωγής. Από τους παραγωγούς με τις μηχανηματάρες, τις ιδεάρες και την άπειρη όρεξη για καινοτομία/δημιουργία (π.χ. στο παρελθόν Alan Parsons, και τώρα Trent Reznor) μέχρι τον κάθε τελευταίο μαλάκα που δεν ξέρει τι του γίνεται και σερβίρει σκουπίδια που τα πλασάρει ως underground και lo-fi και δε συμμαζεύεται.
Από την άλλη υπάρχει η ψηφιοποίηση του ήχου και η έκρηξη του bandwidth που προσφέρουν δυνατότητα παγκόσμιας προώθησης και διανομής με κόστος από μηδενικό ως ελάχιστο. Η πληροφόρηση για την οποιαδήποτε μπάντα βγάζει κάτι πια δεν είναι στα χέρια του έντυπου τύπου και της τηλεόρασης, αλλά είναι στην πόρτα μας.
Θέλουμε λοιπόν να συμβιβάσουμε το γεγονός ότι κάπως θα πρέπει να βιοπορίζονται οι μουσικοί με το γεγονός ότι η τεχνολογία που φτιάξαμε ως άνθρωποι έχει κάνει την πρόσβαση στη δωρεάν μουσική μία εφικτή πραγματικότητα. Παλιά, πριν το ίντερνετ και την ψηφιοποίηση, η μουσική αντιμετωπιζόταν ως προϊόν λιανικής πώλησης. Κάποιος έπρεπε να πληρώσει το τύπωμα του μέσου αναπαραγωγής, την παραγωγή του, την παγκόσμια διανομή του και την προώθησή του. Τώρα, που αυτά είναι άχρηστα, και που οι οποιοιδήποτε 5 μαλάκες που θέλουν να βιοποριστούν από τη μουσική μπορούν με μία επένδυση των 2000 ευρώ ο καθένας να αποκτήσουν ένα αξιοσέβαστο σύστημα οικιακής παραγωγής ήχου με δυνατότητα να προωθήσουν και να διανείμουν το υλικό τους παντού ποια είναι η πραγματική χρησιμότητα των εταιριών;
Για να πάρουν τα λεφτά μου πρέπει να μου προσφέρουν κάποιο υποτυπώδες value for money. Δηλαδή, αν είμαι audiophile, να μου παράγουν ήχο όχι με τα ανεπαρκή 44100kHz του CD, αλλά με αυστηρότερες προδιαγραφές. Αν είμαι collection-freak να μου προσφέρουν μπλουζάκια μπρελοκάκια, μαλακιούλες. Δηλαδή να δώσουν μία αξία στο λιανικό προϊόν τους που θα το κάνει ανώτερο του τζάμπα.
Βέβαια η αντιμετώπιση της μουσικής ως λιανικό προϊόν πριν ήταν απαραίτητη για τους λόγους που προανέφερα, αλλά έχει τις προφανείς αδυναμίες που κατέληξαν στην ομογενοποίηση και στη "λογοκρισία" (με οικονομικούς όρους) αυτού που δεν είναι μαζικά οικονομικά εκμεταλλεύσιμου.
Έχουμε φτάσει σε μία εποχή που η μουσική σα μέσο βιοπορισμού μπορεί να αντιμετωπιστεί ξανά με τον τρόπο που της αξίζει: Σαν υπηρεσία. Μία εταιρία δηλαδή τώρα που πουλάει mp3 τι παραπάνω μου προσφέρει τώρα, που δεν το προσφέρει το slsk και τα τόρρεντ; Τίποτα, και με χρεώνει κ $0,99 το τραγούδι με DRM. Και δεν τυπώνει καν τόσα CD όσο παλιά. Και μάλιστα αφού θα παραχθεί το mp3 που θα μου πουληθεί από το itunes, χρεώνει επ' άπειρον ένα προϊόν που παρήγαγε μία φορά. Αυτό είναι άδικο και εξοργιστικό. Αν όμως που προσφέρει άπειρη πρόσβαση στην καταλογογραφημένη της μουσική (μοντέλο spotify), προτάσεις, σύνδεση με άλλους χρήστες που έχουν παρόμοι γούστο (μοντέλο last.fm), ή αν μου δίνει τη δυνατότητα να ακούσω αυτό που θα αγοράσω (μοντέλο NIN και Radiohead) τότε ναι, δίνει κάτι παραπάνω από αυτά που μου δίνει ο πειρατής και αξίζει τα λεφτά μου.
Και άλλωστε αυτό ακριβώς έιναι η μουσική: υπηρεσία και όχι προϊόν.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;