Printable View
Aν και δεν είμαι κατάλληλος να μιλάω για Darkthrone, το παραπάνω κομμάτι ΑΝ τρωγεται μουσικά, όταν μπαίνει φωνή με πιάνουν τα γέλια.
Παραταύτα, επίσης αν τα και προηγούμενα 3 (και κυρίως το FOAD που έχω ακούσει περισσότερο) ήταν μια στροφή προς πιο πανκ φάσεις, ήταν σίγουρα πιο κοντά σε "νοοτροπία" στους 90's νταρκθροουν.
Πόσο σοβαρότερα είναι τα Blood on Ice & Nordland αν θεωρήσουμε πως το συγκεκριμένο είναι γελοίο εντωμεταξύ;
Αισθητικά ουδεμία σχέση με ότι ανέφερες
Νομίζω Carheart το μεγάλο κράξιμο ήταν στα Octagon και τα σόλο. Το Requiem ακόμα και τώρα μαρέσει αν και ακόμα θυμάμαι το σοκ και να μη μπορώ να πιστέψω τα λόγια του ψήλου στο Rock City Θεσσαλονίκης να μου λέει πως δεν ακούγεται ενώ εγώ κοιτούσα το εξώφυλλο και φανταζόμουν επικούρες. Ωραία χρόνια..
Λεκές
Η σύγκριση πάει μόνο στην καλλιτεχνικιά πτώση του εκάστοτε καλλιτέχνη, δεν συνέκρινα όλα τα "κακά albums" μεταξύ των. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Που και πάλι, όπως είπα στον αρτινχέ, δεν μιλάμε καν για τέτοια περίπτωση
Μωρέ εντάξει, ας το χοντρύνω λίγο.
Με ποιο αισθητικό μέτρο μπορεί να θεωρηθεί δυναμη το twilight of the gods και γελοίο το Valkyrie. Τη διάκριση μπορεί να την κάνει μόνο κάποιος με τρομερές αναλυτικές ικανότητες στην αισθητική, ή κάποιος τρουμεταλος που θα βάλει ψυχολογικούς παράγοντες στη μέση. Οι περισσότεροι (κι εγώ) μένουμε στο ''αυτό γαμάει γιατί μ' αρέσει''.
εντάξει, το χόντρυνεςQuote:
Originally Posted by Λεκές
Δεν είναι αυστηρά και μόνο αισθητικό το μέτρο, είναι μια γενική κατάσταση βιωματικής/νοητικής αντιμετώπισης πάνω σε ένα αντικείμενο τέχνης/κουλτούρας.
Αν πάμε στο "αυτό γαμάει γιατί μ'αρέσει", δεν θα έχει καν νόημα η περιγραφή οποιουδήποτε ερεθίσματος. Βαρετά δεν θα ήταν;
Το "αυτό γαμάει γιατί μ'αρέσει" είναι "η γενική κατάσταση βιωματικής/νοητικής αντιμετώπισης πάνω σε ένα αντικείμενο τέχνης/κουλτούρας" όταν το αντικείμενο είναι ένα μέταλ track και η κουλτούρα είναι η μέταλ έτσι;
Υποθέτω πως ναι αν αποσαφηνίσεις τον ορισμό του μέταλ ή θέσεις δυσδιάκριτα όρια. Για παράδειγμα, το σύναισθημα που προσπαθεί να περάσει το μέσο bathory της ''καλής'' περιόδου με αυτό του valkyrie, το βρίσκω συγγενικό (πρέπει να κάνω elaborate εδώ αλλά δεν είμαι τόσο γενναίος) γι' αυτό και δυσκολεύομαι να κάνω τα επόμενα βήματα και μένω μόνο στο ''Αυτό γαμάει γιατί μ' αρέσει''.
Δεν διαφωνώ με κανέναν, αλλά έτσι θα πρέπει να ορίσουμε κάπως σαφέστερα και το μ'αρέσει του "αυτό γαμάει γιατί μ'αρέσει".
Εμένα η Βαλκυρία δεν μ'αρέσει για επτά υπαρκτούς λόγους, ενώ το Blood on Ice μου αρέσει για τέσσερις εξίσου υπαρκτούς λόγους. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηχητική τους συγγένεια, έχει να κάνει και με δέκα άλλα πράγματα, και μπορεί να μου πείτε "ναι αλλά είσαι χίπστερ, αφού έχουν ηχητική συγγένεια και εσύ σκαλώνεις σε δέκα εφηβικά κόμπλεξ ενώ πας τριάντα χρονών μαλάκας", και εγώ μετά θα βρω επιχειρήματα για το σχεδόν αντίθετο, και τελοσπάντων θα γίνει συζήτηση. Ε ας την κάνουμε, καλά είναι αυτά
Γιατί σας αρέσει; Γιατί δεν;
Αν δύο πράγματα έχουν ηχητική συγγένεια, μας απασχολούν οι γύρω συνθήκες;
στην αρχη η βαλκυρια δε μου αρεσε ειν η αληθεια, αλλα με μερικες ακροασεις το συνηθισα και μ αρεσε. δε μπορω να βρω 7 υπαρκτους λογους να μη μου αρεσει, αλλα μπορω να βρω 2-3 που μου αρεσει: τα ριφς, το ρεφραιν, ο φενριζ.
τον δισκοντα τον ακουσα 3 φορες αλλα ημικοιμωμενος, οποτε επιστρεφω σε καποια φαση για πιο εμπεριστατωμενη αποψη
:touched: Θεός.Quote:
Originally Posted by carheart
Kοίταξε, λογικά πράγματα λες, όλο το πράγμα ξεκίνησε όταν αποκάλεσες το valkyria γελοίο που είναι μια αισθητική κρίση (με την πιο στενή έννοια) και όχι μια καθαρά υποκειμενικού τύπου μουσική επιλογή. Το δεύτερο ήταν η αναφορά στους επικούς μπάθορυ που υποθέτω σε έναν ''εκλεπτυσμένο'' μουσικόφιλο θα φανούν εξίσου γελοίοι.Quote:
Originally Posted by carheart
Αποψη μου είναι πως σε κάποιον/α αποστασιοποιημένο/η από την μέταλ πραγματικότητα, δίχως εφηβικά ψυχολογικά κολλήματα δεν θα υπήρχε αυτή η ασυνέπεια, ασυνέπεια που ενισχύεται δε, όταν συγκαταλέγεις το valkyria σε πράγματα που ακόμη και ακαδημαϊκά να το δεις, πιστεύω βρίσκονται μακριά.
Θα ήθελα πάντως αν δεν σου κάνει κόπος να εξηγήσεις γιατί το ένα είναι καλό και το άλλο γελοίο. Πιθανότατα να υπάρχουν σοβαροί λόγοι απλά εγώ δεν μπορώ να τους εκφράσω.
Το Valkyrie αποτελεί μία από τις πιο ξεχωριστές συνθέσεις στην ιστορία των Darkthrone. Προσοχή, δεν λέω καλύτερες, αλλά ξεχωριστές. Αφήνει εδώ ο Fenriz τα γηπεδικά κουπλέ/ρεφραίν και τις συρραφές τρουμεταλλικών περασμάτων με crust απολήξεις, και προχωράει σε μια σωστά κλιμακούμενη σύνθεση, που χαρακτηρίζεται από μια πραγματική φωνητική ερμηνεία. Συγκινητικό να βλέπεις τον Fenriz να ωριμάζει και να μεστώνει ως δημιουργός στον χώρο που τόσο φαίνεται να αγαπάει. Περιμένουμε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.
Μια ακόμη ξεχωριστή σύνθεση των Νορβηγών είναι αυτή π.χ.
Με την ψυχρή βιομηχανική φωνή να σου γαργαλάει σαρδόνια τη ραχοκοκαλιά.
γουχου, σοβαρή μουσικολογική συζήτηση ξανά στο ER (για Darkthrone? ε ντάξει τι να κάνουμε..)Quote:
Originally Posted by carheart
Για να σε δω και σένα λοιπόν, μιας και ο Ρα έγραψε μερικά πράγματα (αν και "είναι καλή σύνθεση και αφήνει τα crust σημεία" δεν αρκεί) μιας και το γελοίο είναι κακή λέξη, πολύ κακή για όσους τουλάχιστον τους λέει κάτι. Όσον αφορά την ουσία του κομματιού/υποκειμενική αίσθηση που σου δίνει. Όχι "κάποτε σε μία συνέντευξη του 1997 ο fenriz είχε πει δε θα παίξω ποτέ epic metal" ή "οι darkthrone είναι κακέκτυπα" (και γω πιστεύω ότι είναι αλλά τέτοιου είδους μετα-κρίσεις δε πιστεύω ότι επηρεάζουν τη raw μουσική κρίση, εξού και το γνωστό φαινόμενο "αυτό είναι τρομερή μαλακία, αλλά ρε πούστη μου τα σπάω". Πιθανοί τρόποι για να το κάνεις αυτό είναι να αναφέρεις: τον τύπο των συναισθημάτων/παραστάσεων που σου δημιουργεί, την ποιότητα τους, την εσωτερική ειλικρίνεια της μπάντας (αυτή που φαίνεται μέσα από την ίδια τη μουσική, όχι τα "έξω") γενικά το ΝΟΗΜΑ βρε αδελφέ.
Εγώ δεν έχω να πω πολλά, συμπαθητικό είναι, υμνητικό, "βαθύ" και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο, ειλικρινές και μόνον κάτι ολίγον αφελές, έχει μια ποιητικότητα λίγο κυρίως σε κάτι νότες του φένριζ, ένα παγωμένο γυρισματάκι Tm darkthrone που δημιουργεί ένα λίγο πιο σύνθετο συναισθηματικό "κόσμο", γενικά ωραίο αλλά χωρίς replay character, δεν υπάρχει η ιδιαιτερότητα και το μυστήριο που δημιουργεί ένα προσωπικό, πρωτότυπο όραμα το οποίο έχουν τόσο άλλα κιτσάτα και λάθος και metal invader συλλογή '97 έπικ μέταλ πράγματα που μου αρέσουν. Σας βάζω και ένα που θυμήθηκα τώρα έτσι για το καλτιλίκι και για να με καταλάβετε (χοχο us metal thread takeover)
Εδώ μου έφυγε ένα γέλιο, ομολογώ! :D Οι τρεις συνθέσεις του Fenriz (τα ζυγά νούμερα) συγκαταλέγονται πέραν πάσης αμφιβολίας, θαρρώ, στα καλά κομμάτια των Darkthrone από το The Cult Is Alive και πέρα. Ακόμα και στο The Ones You Left Behind, που θυμίζει έντονα το Circle the Wagons album και μάλλον χαρακτηρίζεται από safe songwriting, έκανε καλή δουλειά.Quote:
Originally Posted by phthoggon
