eftase ayth h mera dld..
Printable View
Για ραπιδογράφο δεν υποτίθεται ότι είναι αυτήνα;
Εγώ, που λέτε, μέχρι τη στιγμή αυτή που γράφω, έχω ανοίξει ό,τι μενουμισον-λινκ έχω πετύχει ποτέ. Από ένα σημείο και μετά συνεχίζω για να μη χαλάσει το σερί.
Α, και εδώ και καιρό, από τότε που μου καρφώθηκε η ιδέα ότι θα έπρεπε να είχαν όλα τα δωμάτια βρύσες για να πίνουμε νερό, όποτε είμαι στο δωμάτιό μου και διψάω εκνευρίζομαι πραγματικά με τους αρχιτεκτονες/πολιτικουςμηχανικους κτλ που δεν το έχει σκεφτεί κανείς. Πιο πριν, απλά βαριόμουν. Τώρα όμως εκνευρίζομαι πραγματικά, ξέρω ότι είναι ηλίθιο, αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. Απ' τη στιγμή που έχει φυτευτεί η ιδέα και ινσεψιον κτλ κτλ.
Στο παλιό δυόροφο σπίτι, για 20 και βάλε χρόνια από μικρό παιδί, δεν πατούσα ποτέ ένα συγκεκριμένο σκαλοπάτι στην εξωτερική σκάλα για να ανέβω σπίτι μου. Είχε γούβα και μετά από βροχή στέγνωνε τελευταίο, πράγμα που μου την έδινε. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ανεβοκατεβάζω ψυγεία, τηλεοράσεις, πλυντήρια και να έχω το νου μου να μην πατήσω το σκαλοπάτι.
Λογω προσφατης μετακομισης (αφορμη για τις καλυτερες καμμενιες) αυτη τη στιγμη χρησιμοποιω αδεια κουτα για τραπεζακι και σεντονια για κουρτινες, κολλημενα με ταινια. Επισης λογω προσωρινης ελλειψης θερμανσης πληκτρολογουσα με γαντια ολη τη μερα, κατι που εχω κανει και στην Ελλαδα επανειλημμενως.
- Κάπου στα μέσα του Δημοτικού, με τη φίλη μου τη Δήμητρα, είχαμε πείσει τις τάξεις μας πως έχουμε την ικανότητα να καλούμε ένα πνεύμα, την ΚΙΚΗ. Το πνεύμα αυτό, με τη βοήθεια δύο σπίρτων τα οποία κρατούσαμε καθ'αυτόν τον τρόπο
http://i43.photobucket.com/albums/e3...38/rtewr-2.jpg
και κινούνταν όπως δείχνουν τα βέλη, έδινε καταφατικές ή αρνητικές απαντήσεις σε ερωτήματα, ανάλογα με την φορά κίνησης.
Μας αποκαλούσαν σατανίστριες ως το τέλος του Δημοτικού.
- Φέτος στις διακοπες, οι οποίες περιλάμβαναν τον γύρο του νομού Χανίων με πολλές περιπέτειες, έριχνα τακτικά πασιέντζες. Ξεκίνησε λοιπόν ένας χαβαλές με τους φίλοι ώσπου φτάσαμε σταδιακά να θέτουμε στοιχήματα τύπου - "αν βγεί η πασιέντζα, άυριο στο φαράγγι της Σαμαριάς θα περάσουμε γαμώ!", "αν βγεί η πασιέντζα, θα πάμε το αμάξι στο συνεργείο και θα το επισκευάσουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα! Κι αν βγεί και χωρίς ανακάτεμα, δε θα μας κόψουν τον κώλο!" "αν βγεί η πασιέντζα, μέχρι αύριο θα έχουμε βρεί ντουζιέρα για να κάνουμε μπάνιο!" - τα οποία αρχίσαμε να πιστεύουμε με τόσο πάθος, που παρακολουθούσαμε την εξέλιξη κάθε πασιέντζας με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας επάνω, κι όταν δε έβγαινε, ξενερώναμε.
- Μέχρι και το τέλος Γυμνασίου, απαγόρευα στον εαυτό μου να ακούει το Blackened, επειδή πίστευα πως αν ακούω/τραγουδάω τον στίχο "see your mother put to death, see your mother dying" θα πέθαινε η μανούλα μου.
- 'Οταν περπατάω στο δρόμο, τρώω για κλάσματα του δευτερολέπτου φλασιές πως αυτός που έρχεται από απέναντι, θα μου επιτεθεί και θα με σκοτώσει και ανακουφίζομαι όταν τελικά προσπερνιώμαστε.
Ομοίως, οταν στέκομαι σε κάποιο ψηλό μπαλκόνι, την αποβάθρα του μετρό ή περνάω τον δρόμο, ανεξαρτήτως διάθεσης, τρώω φλασιά πως θα πηδήξω και γεύομαι στιγμιαία τον ΘΑΝΑΤΟ.
το πρωτο ειναι παιδικο, το δευτερο ον τοπικ, το τριτο ΜΕΤΑΛ, και το τελευταιο Γιουλ......Μπρυννερ.
Hταν να μην ξεκινησει να γραφει! :P
Φοιτητής σε περιόδους εξεταστικής δεν έβγαινα βόλτες/αγόραζα cd/οτιδήποτε άλλο ευχάριστο διότι πίστευα οτι έτσι μαζεύω "πόντους" που θα εξαργυρώνονταν με καλύτερη βαθμολογία (λέγε με μη κόψιμο στον απειροστικό--πούστη κατάβολε). Το είχα ξεχάσει τελείως οτι το έκανα αυτό και είδα το 3) από ντράμσικ και το θυμήθηκα...
κι εγώ το έκανα κάτι τέτοιο, δεν έβγαινα έξω για να "μη ξοδέψω χρόνο που θα μπορούσα να διαβάζω", καθόμουν μέσα και φυσικά δεν διάβαζα