ΠΕΘΑΝΕ Η AMY WINEHOUSE

Συμφωνώ με φθόγγο, αυτή η ιδέα του καταραμένου καλλιτέχνη είναι μια ρομαντικοποίηση της δημιουργικής διαδικασίας, έτσι ωστε, απο τη μια, να δικαιολογείται η κοινωνία για τη καταστροφή που επιφέρει σε μια ψυχή που δε χωράει κει μέσα και αντιμετωπίζεται ως ΠΑΡΙΑΣ, και απο την άλλη, για να κερδίζει η τεχνη αυτή την εξώκοζμη αύρα της, που με τη σειρά της δίνει ταυτότητα και αξία στους αστούς, απ σας την έφερα απο αριστερά.
Καλά, σκάω.

Υπήρξαν τρομερά πολλοί μουσικοί που ζούσαν πιθανότατα, εξαιρετικά "βαρετές" και κανονικές ζωές, απλά εσείς έχετε μείνει στη φιλοσοφία περι τέχνης του 19ου αιώνα.
Και εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος "τύπος" καλλιτέχνη. Βρίσκεις καταθλιπτικούς και σχιζοφρενείς, κομμούνια και φασίστες, οικογενειάρχες και μποέμηδες, αδερφές και παλικάρια, γοργόνες και μάγκες χαχα καλο ε.

Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά τα "maaan, πρέπει να τριπάρεις για να γράψεις καλή μουσική, άκου εμένα που ξέρω" τα λένε άτομα που δεν έχουν πιάσει ποτέ τους μουσικό όργανο. Συνεχίστε.

κάπου εδώ να παραθέσουμε το sketch του bill hicks για τους καλλιτέχνες και τα ναρκωτικά
http://www.youtube.com/watch?v=J10w3FuCwfQ

Quote:

---

And these other musicians, who don't do drugs and in fact speak out against them... boy do they suck! What a coincidence! Ballless, soulless, spiritless, corporate little bitches, suckers of Satan's cock each and everyone of them

---

Όσο για μένα, δεν πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί κανένα αριστούργημα στη φάση "ξύπνησα σήμερα το πρωί, έφαγα πρωινό, έδωσα ένα φιλί στη γυναίκα μου και πήγα στο γραφείο να δημιουργήσω". Κάτι πρέπει να σε τρώει να σε απασχολεί.

Τώρα για την Amy, ούτε άκουγα ούτε μ' άρεζε, οπότε δεν μπορώ να πω ότι με στενοχωρεί ο θάνατός της περισσότερο ή λιγότερο από οποιουδήποτε ανθρώπου που δε γνωρίζω / με ενδιαφέρει.

Κι εγώ προτιμώ Primordial από Amy Winehouse, δεν μίλησα για την Winehouse.

Caffrey, είναι χαζό αυτό για τον ρομαντισμό γιατί δεν είναι αισθητική/φιλοσοφική η κουβέντα (όπως την θέτω εγώ τουλάχιστον) - είναι πιο πολύ ψυχολογία. Είναι λογικό οι άνθρωποι με πιο περίπλοκες, πιο ιδιαίτερες προσλαμβάνουσες, αυτοί με την λίγο λιγότερο ισορροπημένη ψυχοσύνθεση, άνθρωποι με πάθη και με αδυναμίες να αναπτύσσουν δεξιότητες στο να επικοινωνούν πράγματα μεσω της τέχνης, από την λογοτεχνία μέχρι τα μπλουζ. Πράγματι, υπήρξαν οι μουσικοί που ζούσαν «βαρετές και κανονικές ζωές», ίσως γι' αυτό δεν έγραψαν τόσο καλή μουσική όσο οι άλλοι.

edit: Άσχετο, δεν είναι αστείο όταν γράφει κάποιος μια μαλακία και μετά να γράφει «Συνεχίστε.» στα θρεντς; Όχι καπταιν, δε θα συνεχίσουμε, η μαλακία σου πάγωσε το χρόνο.

Δεν μπορώ να πώ πως με άγγιξε ο θάνατος της.Ήταν σίγουρα ένα τεράστιο ταλέντο, και την πήγαινα για το εν γένει καμμένο της στύλ σε σχέση με κάτι βλαχολέηντις τις σοου μπιζ που το παίζαν και ατομάρες.
Κρίμα σίγουρα, πολύ μικρή, αλλά αν πραγματικά έζησε τα πάντα στο φούλ και το γούσταρε, ποιοί είμαστε εμείς να την κρίνουμε?
Κατά τα άλλα, αν πεθάνει κανένας Lemmy από o.d, τα ρεστ ιν πις και "ήσουν θεός, δεν δέχομαι κουβέντα" θα δίνουν και θα παίρνουν....μαζί με την απαραίτητη κλάψα.

Αν θέλετε πάντως να ακούσετε καλή και ποιοτική ποπ μουσική από καθαρούς και μη προβληματικούς καλλιτέχνες, υπάρχει πάντα και αυτός (ή τα διάφορα a.o.r)



:puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke:

Quote:

---

Originally Posted by Ra Pariah

Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά τα "maaan, πρέπει να τριπάρεις για να γράψεις καλή μουσική, άκου εμένα που ξέρω" τα λένε άτομα που δεν έχουν πιάσει ποτέ τους μουσικό όργανο. Συνεχίστε.

---

το λες λίγο υπερβολικά, αλλά βασικά και αυτό και το άλλο το μεγαλύτερο κλισέ του "η καλύτερη τέχνη γράφεται όταν είσαι μέσα στη μαύρη κατάθλιψη, την παρακμή, τη προσμονή του θανάτου", γουοτέβερ. Μαλακίες, δε μπορείς να σηκώσεις το δαχτυλάκι σου όταν είσαι έτσι, τέχνη θα κάνεις? Δημιουργικός είσαι όταν ΝΙΩΘΕΙΣ και όταν είσαι ΔΥΝΑΤΟΣ, άσχετα με τι αισθήματα/αναμνήσεις θα σου βγούνε εκείνη τη στιγμή. Στο μεταξύ η Winehouse έκανε τους δύο δίσκους της 2003 και 2006, και όταν τους έκανε προφανώς είχε όρεξη και πάθος για ζωή και μουσική. Από 2006 μέχρι τώρα τι έκανε εκτός από το να τρεκλίζει στις συναυλίες? πσ. ωραίο ποστ κάφρευ.

Quote:

---

Originally Posted by rat_poison

Όσο για μένα, δεν πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί κανένα αριστούργημα στη φάση "ξύπνησα σήμερα το πρωί, έφαγα πρωινό, έδωσα ένα φιλί στη γυναίκα μου και πήγα στο γραφείο να δημιουργήσω". Κάτι πρέπει να σε τρώει να σε απασχολεί.

---

http://www.youtube.com/watch?v=LU_QR_FTt3E

Επίσης, ο χίκς έλεγε χίπικες μπουρδάρες για το θέμα, εκτός κιαν μιλούσε αποκλειστικά για το λειτ60ς-70ς ροκ.

Quote:

---

Originally Posted by phthoggon

Quote:

---

Originally Posted by Ra Pariah

Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά τα "maaan, πρέπει να τριπάρεις για να γράψεις καλή μουσική, άκου εμένα που ξέρω" τα λένε άτομα που δεν έχουν πιάσει ποτέ τους μουσικό όργανο. Συνεχίστε.

---

το λες λίγο υπερβολικά, αλλά βασικά και αυτό και το άλλο το μεγαλύτερο κλισέ του "η καλύτερη τέχνη γράφεται όταν είσαι μέσα στη μαύρη κατάθλιψη, την παρακμή, τη προσμονή του θανάτου", γουοτέβερ. Μαλακίες, δε μπορείς να σηκώσεις το δαχτυλάκι σου όταν είσαι έτσι, τέχνη θα κάνεις? Δημιουργικός είσαι όταν ΝΙΩΘΕΙΣ και όταν είσαι ΔΥΝΑΤΟΣ, άσχετα με τι αισθήματα/αναμνήσεις θα σου βγούνε εκείνη τη στιγμή. Στο μεταξύ η Winehouse έκανε τους δύο δίσκους της 2003 και 2006, και όταν τους έκανε προφανώς είχε όρεξη και πάθος για ζωή και μουσική. Από 2006 μέχρι τώρα τι έκανε εκτός από το να τρεκλίζει στις συναυλίες? πσ. ωραίο ποστ κάφρευ.

---

μερικά παραδείγματα επι τροχάδην, καλλιτεχνών που ήταν αδύναμοι, πολύ αδύναμοι, και γράφαν γαμώ τις μουσικές.....

Quote:

---

Originally Posted by ikonoklast

Caffrey, είναι χαζό αυτό για τον ρομαντισμό γιατί δεν είναι αισθητική/φιλοσοφική η κουβέντα (όπως την θέτω εγώ τουλάχιστον) - είναι πιο πολύ ψυχολογία. Είναι λογικό οι άνθρωποι με πιο περίπλοκες, πιο ιδιαίτερες προσλαμβάνουσες, αυτοί με την λίγο λιγότερο ισορροπημένη ψυχοσύνθεση, άνθρωποι με πάθη και με αδυναμίες να αναπτύσσουν δεξιότητες στο να επικοινωνούν πράγματα μεσω της τέχνης, από την λογοτεχνία μέχρι τα μπλουζ. Πράγματι, υπήρξαν οι μουσικοί που ζούσαν «βαρετές και κανονικές ζωές», ίσως γι' αυτό δεν έγραψαν τόσο καλή μουσική όσο οι άλλοι.

---

Ε λοιπόν δικέ μου, το παραπάνω κείμενο είναι βουτηγμένο στη φιλοσοφία του 19ου αιώνα. Φωνάζει ρομαντιζμός σε κάθε πρόταση. Εσύ το πας σε αισθητική/φιλοσοφική κουβέντα απο μόνος σου! Συγκεκριμένα: το κάνεις αυτό δίνοντας μια νύξη για το τι είναι τέχνη (κάποιου είδους περιγραφή της 'πραγματικότητας' η 'μύνημα' που επικεινωνείται), και στη συνέχεια ονομάζοντας τί χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να είναι καλός καλλιτέχνης, και στη συνέχεια πάλι, μία ακόμα νύξη για το ποίος ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουν τέχνη (τα πάθη/αδυναμίες που υποθέτω απαιτούν να εκφραστούν).
Οπότε μη μου λες εμένα! Μη μου λες εμένα! Εσύ το πας εκεί! Εσύ!

http://i.imgur.com/h6VpC.jpg

ριτζέκτ: δε λέω ότι δε μπορείς να γράψεις μουσικές όταν είσαι αδύναμος, κανείς δεν είναι εντελώς αδύναμος αλλιώς θα είναι νεκρός το επόμενο δευτερόλεπτο. Δυνατοί και ωραίοι ήταν όταν τα γράφανε, αλλιώς δε θα μπορούσαν να σηκώσουν καν τη κιθάρα. Ίσως εάν ήτανε και λίγο πιο δυνατοί δε θα χρειαζόταν να παίξουνε καθόλου μουσική πχ για να ξορκίσουν τη μιζέρια τους εάν αυτός ήταν ο στόχος τους, αυτό το δέχομαι. Αλλά ε δεν είναι και η πιο τυπική περίπτωση αυτή.

@Caffrey:
Σίγουρα αναφέρεται στη σύγχρονή του αμερικάνικη ποπ κουλτούρα, αλλά ο λόγος του δεν έχει αξία μόνο εδώ: πιχί κάπου κάποιος είπε

Quote:

---

Εγώ δεν είμαι ποιητής στιχάκια να ταιριάζω
Μα μου τα φέρνει ο αργιλές και τα κατασκευάζω

---

ή κάπου αλλού λένε:

Quote:

---

When logic and proportion
Have fallen sloppy dead
And the White Knight is talking backwards
And the Red Queen's "off with her head!"
Remember what the dormouse said:
"Feed your head"

---

Σίγουρο ο ίδιος ο καλλιτέχνης ξέρει την πηγή της έμπνευσής τους καλύτερα από όλους εκτός κι αν λέει ψέματα όταν τη μοιράζεται μαζί μας.

Έχει τελικά να κάνει με το είδος της τέχνης του καθενός. Θα δανειστώ αυτά που έλεγε ο Τσαμπρόπουλος μία φορά στην τελεόραση που τον έβλεπα και θα βάλω κ τη δική μου σκέψη λίγο. Υπάρχουν είδη που απαιτούν λογική, συναισθηματική και εκτελεστική διαύγεια, είδη που η ομορφιά αντλείται μέσα από την τελειότητα (όπως η κλασική μουσική). Στη τζαζ, στο μπλουζ, στην ψυχεδέλεια, η ομορφιά αντλείται απ' την προσωπική ατέλεια, απ' το φλερτ με το λάθος, απ' την ανορθόδοξη επιλογή, την καθυστέρηση, τη βιασύνη. Δεν μπορεί να λέμε με σοβαρότητα ότι τα ναρκωτικά είναι κακό ή καλό πράγμα για τη δημιουργικότητα. Είναι ένα εργαλείο, που μπορεί να σου ανοίξει κάποιες δημιουργικές πόρτες. Τώρα το τι θα το κάνεις αυτό το εργαλείο, κι αν θα χαθείς στο λαβύρινθο, αυτό είναι άλλο, δεν κάνει όμως το εργαλείο καλό ή κακό.

Φθόγγε, το στυλό δεν έχει και πολύ βάρος, οπότε εύκολα το σήκωνε ο Lennon όταν έγραφε το lucy in the sky with diamonds όμως δεν νομίζεις οτι η stratocaster έχει κάποιο μεγαλύτερο βάρος και θα εμπόδιζε τον hendrix όταν αυτοσχεδίαζε στο Star Spangled Banner;

Βασικά μαστουρώστε μια φορά, (όχι πολύ να μην μπορείτε να πάρετε τα πόδια σας, ίσα ίσα να γλυκαθείτε) γκαβαλήστε το γκρουβ και μετά πείτε για τα ναρκωτικά και την έμπνεση

Quote:

---

Originally Posted by Caffrey

Quote:

---

Originally Posted by ikonoklast

Caffrey, είναι χαζό αυτό για τον ρομαντισμό γιατί δεν είναι αισθητική/φιλοσοφική η κουβέντα (όπως την θέτω εγώ τουλάχιστον) - είναι πιο πολύ ψυχολογία. Είναι λογικό οι άνθρωποι με πιο περίπλοκες, πιο ιδιαίτερες προσλαμβάνουσες, αυτοί με την λίγο λιγότερο ισορροπημένη ψυχοσύνθεση, άνθρωποι με πάθη και με αδυναμίες να αναπτύσσουν δεξιότητες στο να επικοινωνούν πράγματα μεσω της τέχνης, από την λογοτεχνία μέχρι τα μπλουζ. Πράγματι, υπήρξαν οι μουσικοί που ζούσαν «βαρετές και κανονικές ζωές», ίσως γι' αυτό δεν έγραψαν τόσο καλή μουσική όσο οι άλλοι.

---

Ε λοιπόν δικέ μου, το παραπάνω κείμενο είναι βουτηγμένο στη φιλοσοφία του 19ου αιώνα. Φωνάζει ρομαντιζμός σε κάθε πρόταση. Εσύ το πας σε αισθητική/φιλοσοφική κουβέντα απο μόνος σου! Συγκεκριμένα: το κάνεις αυτό δίνοντας μια νύξη για το τι είναι τέχνη (κάποιου είδους περιγραφή της 'πραγματικότητας' η 'μύνημα' που επικεινωνείται), και στη συνέχεια ονομάζοντας τί χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να είναι καλός καλλιτέχνης, και στη συνέχεια πάλι, μία ακόμα νύξη για το ποίος ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουν τέχνη (τα πάθη/αδυναμίες που υποθέτω απαιτούν να εκφραστούν).
Οπότε μη μου λες εμένα! Μη μου λες εμένα! Εσύ το πας εκεί! Εσύ!

---

Ας πούμε ότι μίλησα με όρους «φιλοσοφίας του 19ου αιώνα» (καθόλου, αλλά οτιδήποτε στον κόσμο και να πει κάποιος μπορεί να αναχθεί σε αυτό - δε θα τα βάλω εγώ με την τρέλα) - δε μου απάντησες στην ουσία του ποστ μου. Πράγματι, η τέχνη είναι επικοινωνία, το λέω αυτό. Απο κει και πέρα αλλαντάλλων, απάντα σαν άνθρωπος.

Btw, ανέφερες τον Bach σαν παράδειγμα νοικοκυράς; Ίσως είναι αλήθεια, τα τεράστια από τα έργα του άλλωστε, αυτά για τα οποία ο κόσμος βαλαντώνει απο το κλάμα στις αίθουσες όπου παίζονται, είναι γραμμένα ακριβώς για το πως φιλάς τη γυναίκα σου και πας στη δουλειά. ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ για παράδειγμα. Χαλαρή μουσικούλα, για καθημερινά πράγματα.