Μήπως γίνομαι αντιληπτή ως διασπαστική, αλλά κατά τ’ άλλα ρομαντική new-new-age χίπισσα;
Φθόγγε περισσότερο και Λεκέ λιγότερο, δεν έχω μαθηματικοφοβίες, φυσικοφοβίες ή επιστημονοφοβίες, νομίζω είπα και πριν πως θεωρώ τη βιοτεχνολογία μία από τις ενσαρκώσεις του φιλελευθερισμού/καπιταλισμού και τον επιστημονιστικό ορθολογισμό μία μορφή κυριαρχίας που πλασάρεται ως να κατέχει την παντοδύναμη αντικειμενικότητα για τα πάντα, υλικά και άυλα [πώς γίνεται να αποπειράσαι ποσοτικοποίηση της συνείδησης, όταν δεν μπορείς καν να την ορίσεις, ούτε να την εντοπίσεις δομικά εντός του εγκεφάλου; Γιατί 1+1 θα πρέπει αναγωγικά, αξιακά, τελεολογικά, φετιχιστικά (και τελικά, σχεδόν τυφλά φονταμεταλιστικά) να ισούται με 2, όταν μάλιστα δεν γνωρίζεις καν τι σημαίνει 1 και 2 όσον αφορά τη συνείδηση;].
Για τη συνέχεια της αρχικής συζήτησης ΡάτΠόιζον-ΚίνγκντομΓκόν, συμφωνώ ότι αυτός ο θεμελιοκρατισμός της εξελικτικής ψυχολογίας ή κοινωνιοβιολογίας είναι στο σύνολό του τίγκα διατακτικός, με υψωμένο το δείκτη του χεριού και μάλιστα πάνω σε μία θεωρία, η οποία δεν έχει αποδειχθεί, τα ιδιοσυγκρασιακά γονίδια ή τα γονίδια της προσωπικότητας (π.χ. το «γονίδιο του εσωστρεφή ή του αλτρουιστή») είναι υποθέσεις κι όλα αυτά με ένα εντελώς τετράγωνο θράσος.
Επίσης, είναι υπόθεση που καθιστά τον άνθρωπο άβουλο ον, χωρίς συνείδηση της λογικής των γονιδίων του, μία υπολογιστική μηχανή δηλαδή, ένα βιολογικό όργανο. Ας αφήσουμε τότε το συκώτι μας, τις ωοθήκες και τους όρχεις μας να ερμηνεύσουν για εμάς τις ανάγκες για κοινωνική αλληλεπίδραση ή έρωτα. Το θεωρώ σχεδόν γελοίο να είμαι εκτελεστικό όργανο των γονιδίων μου και να μην υπάρχει τίποτα άλλο.
Quote:
Frankfurt school much;
Μπα. Υπαρξισμός καλύτερα.
Κωλαράκι, τι φυσικός είσαι;
