Μια ακόμα πιο εξαιρετική εποχή.

[ubu]

ΧΑΒΟΚ, εμένα λογικά μου φαίνονται όσα λέει ο φαντομ. Μάλιστα, επιπλέον απόρησα γιατί αντί να περικόπτουν τους μισθούς όλων των δημοσίων υπαλλήλων δεν έκοψαν απλώς τα επιδόματα των ευνοούμενων. Κι ακόμα περισσότερο, αφού ακόμα και έτσι οι περικοπές σώζουν ελάχιστα χρήματα συγκριτικά με το έλλειμα, γιατί δεν ακολούθησαν προφανέστερες λύσεις που αποφέρουν περισσότερα χρήματα, όπως πάταξη της μεγαλοφοροδιαφυγής και προοδευτική φορολογία στις επιχειρήσεις. Επίσης, απόρησα αν αυτό θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τον ΣΕΒ ώστε να βάλει χέρι στις συλλογικές συμβάσεις και στον κατώτατο μισθό.

Απ' την άλλη βέβαια, ούτε εγώ δουλεύω οπότε ίσως θα πρέπει απλά να πιω το γαλατάκι μου.

[Amnesiac.]

Ρε μανάρι, δεν είσαι εφτά χρονών, μη μιλάς σα να είσαι. Είναι δυνατόν να λες ότι θα πας σε πορεία αν έχει μόνο συνταξιούχους των 400 ευρώ και ιδιωτικούς υπαλλήλους των 700; Καταρχάς αν πας θα πάψει να είναι τέτοια, καθώς σε σχέση μ'αυτούς κι εσύ κι εγώ είμαστε καραευνοημένοι. Εκτός από την απευθείας αδικία υπάρχει και η αλληλεγγύη, αλίμονο αν φωνάζουν ΜΟΝΟ όσοι είναι στον πάτο και στο φουλ της αδικίας. Με αυτή τη λογική πχ για το ναζισμό οι μόνοι που θα έπρεπε να παραπονιούνται είναι οι εβραίοι, και από αυτούς μόνο όσοι έχασαν όλη την οικογένειά τους στα στρατόπεδα ή πέθαναν οι ίδιοι. Δεν μπορείς να διεκδικήσεις ΤΙΠΟΤΑ αν κάθεσαι να ζητάς πιστοποιητικό πραγματικής αδικίας από τον καθένα που θέλει να διαμαρτυρηθεί μαζί σου. Μακάρι να υπάρχει κόσμος που να θέλει να κατέβει στο δρόμο αντί να κάτσει να παίξει πλεηστέησο κι ας είναι και ο πιο στ'αρχίδια του δημόσιος υπάλληλος κατά τα άλλα. Εκείνη τη στιγμή διαμαρτύρεσαι για συγκεκριμένα πράγματα και, όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Δε διαμαρτύρεσαι για το usb stick (και το κάθε usb stick), ξεπέρασέ το. Είναι σα να μην πηγαίνεις στο γήπεδο γιατί πάνε και άτομα που δεν αγαπούν πραγματικά την ομάδα αλλά τη χρησιμοποιούν απλά για να ξεδώσουν.

Πάνε δε προσπαθώ να το παίξω Ξανθόπουλος και υπέρμαχος των Κατατρεγμένων κτλ, εσύ το βλέπεις από την πρακτική σκοπιά του πράγματος, εγώ βάζω λίγη περισσότερη "ηθική" (ή ψευτοηθική, όπως το βλέπει κανείς) μέσα.

Η αλήθεια είναι ότι με το δικό σου τρόπο παίζει και να γίνει κάτι καλό σχετικά με τα νέα μέτρα ενώ με το δικό μου αποκλείεται, το γνωρίζω αυτό, αλλά ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου συναγωνιστή με όλους αυτούς τους Μικρότερους Εχθρούς. Ρώτησα και τον εστεμπάν νομίζω, "εμένα" ποιος με στηρίζει ή με έχει στηρίξει;

Σχετικά με το "πας στην πορεία για να υποστηρίξεις τον εαυτό σου", πώς ακριβώς υποστηρίζω τον εαυτό μου; Με το να μη χάσω το 14ο και το 13ο και το 12ο μισθό μου; Αυτό είναι το πραγματικό μου πρόβλημα; Δηλαδή και τώρα που τον έχω τον ξοδεύω όπως θέλω και για πράγματα που πληρώνω στην πραγματική τους αξία;

Αυτή τη στιγμή βλέπω τα πάντα απαισιόδοξα, εξήγησα με πολλά ποστς ότι το πρόβλημα μου δεν είναι μόνο ο Κόκκαλης και ο Παπανδρέου, αν υπάρχει κάπου κάποια ελπίδα γιαυτό το κωλομέρος ίσως και να είναι απαραίτητο να μπει σε όλους μας το αγγούρι, δεν ξέρω, εικασίες είναι όλα, αν μετά την πορεία τα πράγματα γίνουν όπως πριν ανακοινωθούν τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, δεν είμαι σίγουρος ότι θα είμαι πιο ευτυχισμένος.

[Phoebus]

ubu ωραία. Πάταξη μεγαλοφοροδιαφυγής και προοδευτική φορολογία. Τη προοδευτική φορολογία πες ότι την ψηφίζεις στη βουλή με το έτσι θέλω. Προοδευτική, ενιαία και τιμαριθμοποιημένη και όλα τα ωραία και γουστάρουμε.

Για τη πάταξη της φοροδιαφυγής τι μπορείς να κάνεις; Πως θα αναγκάσεις τους πλούσιους να εμφανίσουν όσα πραγματικά παίρνουν ώστε να φορολογηθούν όσο πρέπει; Έχεις ιδέα τι μηχανισμούς έχουν ώστε να φοροδιαφεύγουν και κατά πόσο νόμιμοι είναι αυτοί εδώ, στην Ευρώπη και στο εξωτερικό;

[Dragonlord]

Πρώτον είναι λίγο ατομικιστική αλλά και αντιπαραγωγική η λογική "στηρίχτε με πρώτα για να σας στηρίξω κι εγώ". Δεύτερον, τι ποιος σε έχει στηρίξει, όσοι θα είναι αύριο και όσοι είναι κάθε φορά στους δρόμους δεν το κάνουν μόνο για την πάρτη τους, και για μένα και για σένα το κάνουν. "Συναγωνιστής με τους Μικρότερους Εχθρούς" δε θα είσαι με αίτημα αυτά που θεωρείς ότι σας κάνουν εχθρούς, άρα είναι άσχετο το ένα με το άλλο. Είναι σα να λες ότι δε θα σε πειράξει αν πλακώσουν αύριο τα ματ κάποιον, επειδή καπνίζει σε κλειστούς χώρους και άρα είναι κι αυτός εχθρός σου, απλά σε μικρότερο βαθμό (και όταν αυτό προέρχεται από μένα ξέρεις πόσο βαρυσήμαντο είναι). Ο κόσμος είναι γεμάτος "μικρούς εχθρούς" σε κάθε επίπεδο, όμως με αυτούς ζεις, θα βρεθείς μαζί τους στη δουλειά, στη διασκέδαση, θα βρεθείς και σε αγώνες. Σε όλα αυτά ο σκοπός είναι πιο σημαντικός:θα πας στη δουλειά παρά τους μαλάκες, θα βγεις να διασκεδάσεις παρά τους μαλάκες, ε, έτσι θα γίνει και σε μία πορεία. Νομίζω ότι το "πρόβλημα" είναι ότι δε σε νοιάζει αρκετά (γιατί αν δε σε ενοχλεί αρκετά το να πας πχ στο mall ή σε ένα σινεμά με μερικές εκατοντάδες μαλάκες και να συν-διασκεδάσεις μαζί τους, δε νομίζω ότι είναι τόσο φρικαλέο να πας σε μια πορεία μαζί τους). Δεν τους παντρεύεσαι, δε γίνεστε απαραίτητα Σύντροφοι για μια ζωή, δεν κολλάς ψευτοκομμουνισμό, είσαι απλά εκεί για να διεκδικήσεις κάποια πράγματα. Νομίζω ότι έχεις μυθοποιήσει λίγο το θέμα επειδή δεν πηγαίνεις σε πορείες. Όσο για το ότι δεν είναι το πραγματικό σου πρόβλημα το αν θα χάσεις το 14ο και το 13ο και το 12ο μισθό επειδή υπάρχει ακρίβεια, εντάξει. Άρα δεν είναι το πρόβλημά σου ούτε αν θα χάσεις τον 11ο ή το 10ο ή τον 9ο. Γενικά ρε παιδί μου, αφού υπάρχει ακρίβεια και δεν ξοδεύεις το μισθό σου όπως θέλεις και στις σωστές τιμές καλύτερα να μην πληρωνόμαστε και καθόλου. Ε δεν πάει έτσι, είναι προφανώς αμυντική η στάση, προσπαθείς να βάλεις ένα φρένο και από την άλλη η ακρίβεια είναι ένας πολύ πιο ομιχλώδης εχθρός από την περικοπή μισθών.
Απλά κακώς αφήνεις το συνολικό μπέρδεμα να σε εξουδετερώνει. Είναι λογικό όταν έχεις ένα τέρας μπροστά σου να τα χάνεις και να απελπίζεσαι αλλά δεν είναι και λύση το "σκατά όλα, ας πάρουν και το 14ο μισθό, σκατά θα είναι πάλι, ας μείνω και άνεργος, σκατασκατασκ". Και ναι, αν κατέβεις σε δέκα πορείες (γιατί μετά από μία δε θα γίνει κάτι) και τα πράγματα γίνουν όπως πριν ανακοινωθούν τα μέτρα (και αναγκαστούν δηλαδή να πάρουν πιο δίκαια μέτρα) θα είσαι πιο ευτυχισμένος. Όχι επειδή γλίτωσες το 30% των δώρων σου, αλλά επειδή θα δεις ότι ΚΑΠΟΥ μέσα σ'αυτό το μπουρδέλο έχεις κι εσύ φωνή πέρα από μια ψήφο κάθε 4 χρόνια. Δε λέω ότι οι πορείες φέρνουν σίγουρα αποτελέσματα (αν και σίγουρα όσο πιο μαζικές είναι, τόσο πιο πιθανό είναι αυτό), αλλά είναι ο μόνος άμεσος τρόπος να διαμαρτυρηθείς. Δηλαδή το να μην κάνεις κάτι είναι σίγουρη συνταγή αποτυχίας, οπότε κατεβαίνεις και ελπίζεις να κατέβουν κι άλλοι πολλοί και να γίνει της πουτάνας και να αναγκαστεί αρχικά η αντιπολίτευση να πάρει το μέρος σου (πχ άρθρο 16) και τελικά να ανατραπούν οι αρχικές αποφάσεις. Είπες όχι λινκς οπότε παραθέτω ολόκληρο ένα κειμενάκι του Ρούσσου Βρανά από τα Νέα τον περασμένο Δεκέμβρη, το διάβασα πριν και το βρήκα ενδιαφέρον:

Ο δέκατος...
... ένατος αιώνας έζησε με την πεποίθηση πως οι φτωχοί θα μπορούσαν να αποδειχτούν επικίνδυνοι. Ο φόβος προερχόταν από τα κάτω, από τις κατώτερες τάξεις. Και η απόδειξη γι΄ αυτό ήταν η Γαλλική Επανάσταση. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο εικοστός αιώνας έζησε με την πεποίθηση πως θα τα κατάφερνε να τιθασεύσει αυτόν τον κίνδυνο με έναν σοφό συνδυασμό καταστολής και κοινωνικών παραχωρήσεων. Τότε, ο μεγάλος κίνδυνος προερχόταν από τα πάνω, από τις ανώτερες τάξεις. Και η απόδειξη γι΄ αυτό ήταν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Σήμερα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως διαπιστώνει ο φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μιλνέρ.

Στην αυγή...
... του εικοστού πρώτου αιώνα, ένα φάντασμα στοιχειώνει πάλι την Ευρώπη. Ο φόβος από τα κάτω έχει επιστρέψει: υπάρχουν εκεί τάξεις επικίνδυνες. Το 1838, η Γαλλική Ακαδημία Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών βράβευε ένα έργο που επιγραφόταν «Οι επικίνδυνες τάξεις του πληθυσμού στις μεγάλες πόλεις και τα μέσα για να τις κάνουμε καλύτερες». Ο συγγραφέας του, ένας κάποιος Α.Α. Φρεζιέ, ήταν επικεφαλής της αστυνομικής διεύθυνσης του Σηκουάνα. «Με μια αναμφισβήτητη κλίση στην ομοιοκαταληξία και τη συνήχηση», γράφει ο φιλόσοφος Μιλνέρ, «απαριθμούσε τους κρίκους της επικίνδυνης αλυσίδας: τάξεις πολυάριθμες, τάξεις δυστυχισμένες, τάξεις ανυπότακτες, τάξεις εργατικές». Έτσι, αφυπνισμένοι από τέτοιες ημιεπιστημονικές παραινέσεις, οι ηθικολόγοι πολιτικοί έβρισκαν την απάντηση: κοινωνική ανέλιξη, παραχωρήσεις και κεκτημένα, από μια φιλεύσπλαχνη κοινωνία που έμοιαζε με χριστιανική.

Οι εποχές...
... έχουν αλλάξει, η κοινωνία της αφθονίας δεν υπάρχει πια, το σύστημα περνάει άλλη μια βαθιά οικονομική κρίση και η διάλυση του κοινωνικού κράτους, στην οποία επιδίδονται όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα εξουσίας, συνθλίβει τη μεσαία τάξη προς τα κάτω, στη γειτονιά της εργατικής τάξης. Οι επικίνδυνες τάξεις πληθαίνουν και στον ιστό του συστήματος ανοίγουν συνεχώς νέες πληγές που κακοφορμίζουν. Υπάρχει πιο ιδανικό περιβάλλον από αυτό για να εισχωρήσει ένας επικίνδυνος ιός; Έτσι, τώρα που το εργαλείο της κοινωνικής ελεημοσύνης έχει πια στομώσει, αυτοί που έχουν λόγους για να φοβούνται, επιστρατεύουν εργαλεία δανεισμένα από την επιστήμη της ιατρικής: δεν αρκεί πια η θεραπευτική αγωγή των συμπτωμάτων, χρειάζεται πρόληψη και προφύλαξη. Όχι πια κοινωνία φιλεύσπλαχνη, αλλά κοινωνία προληπτική. Μια εξυγίανση είναι επιβεβλημένη σε όλους τους κρίκους της επικίνδυνης αλυσίδας, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα πανεπιστήμια. Γιατί στις διαδηλώσεις δεν ξεχύνονται πια μόνο οι μικροί και οι ταπεινοί, αλλά και οι μεσαίοι: η μεσαία νοικοκυρά, ο μεσαίος υπάλληλος, ο μεσαίος έμπορος.

Το όνειρο...
... της μεσαίας τάξης ήταν να βρει μια θεσούλα να βολευτεί στο κρεβάτι του αφέντη. Επειδή αυτός έχει το συνήθειο να απλώνει την αρίδα του σε όλο το κρεβάτι, όπως ήταν επόμενο, η μεσαία τάξη κάποτε γκρεμίστηκε από αυτό. Ξύπνησε έντρομη στο πάτωμα. Ξύπνησε κι αυτός. Κι από τότε, εφιάλτες στοιχειώνουν τον ύπνο του.

[PairSquare]

τακτικά, με κραιπάλης κατακρήμνισμα.

[Daffy]

[Legend_of_Darkness]

Κρίση-«πτώχευση»-επιτήρηση σημαίνουν γενίκευση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου
καμία συναίνεση στα νέα μέτρα...

«Όταν τραβούσατε τον κλήρο
πάντα τον μούτσο καταβροχθίζατε.
Μα ο καιρός των χαρούμενων
ναυαγίων πέρασε.
Όταν οι ναύαρχοι
πέσουν στη θάλασσα
εμείς μην υπολογίζετε
να τους ρίξουμε σωσίβιο,
εκτός κι αν είναι από πέτρα.»

Κρίση, έλλειμμα, χρέος, πτώχευση, spread, επιτήρηση, πρόγραμμα σταθερότητας, έκτακτα μέτρα, αναγκαία μέτρα, επιπρόσθετα μέτρα…

Μια εκστρατεία κοινωνικής τρομοκράτησης έχει εξαπολυθεί τους τελευταίους μήνες με επίκεντρο την καπιταλιστική κρίση και το κρατικό χρέος, ιδιαίτερα μετά τις σκηνοθετημένες εκλογές του Οκτώβρη για την παράδοση του κυβερνητικού θώκου στη σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση. Η προσχεδιασμένη άγρια ταξική επίθεση του κεφαλαίου, για περαιτέρω συρρίκνωση του εργατικού κόστους και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων μαζί με τη συνέχιση των «αναγκαίων» καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εμφάνιζε βραδυπορίες και αδυναμίες εφαρμογής από την προηγούμενη πολιτική ηγεσία, της οποίας το κοινωνικό κύρος ειδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη είχε κουρελιαστεί. Μια «φρέσκια διακυβέρνηση», με «νωπή λαϊκή εντολή» (την οποία κατόρθωσε να αποσπάσει με μπόλικο προεκλογικό εμπόριο ελπίδας για αφελείς) ήταν απαραίτητη.

Βέβαια, οι υποσχέσεις και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα εξανεμίστηκαν εν μία νυκτί. Ξαφνικά «ανακάλυψαν» τα «ψέματα των προηγούμενων για το ύψος του κρατικού ελλείμματος», «απόρησαν» και «αγανάκτησαν» από «την τραγική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας» και επέβαλλαν μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», καλώντας μας σε «εθνική συστράτευση» για την αντιμετώπισή της και προβάλλοντας για τους ίδιους την εικόνα της «ειλικρινούς κυβέρνησης που διαπραγματεύεται και μάχεται σκληρά για το καλό του τόπου».

«Να συμβάλλουμε όλοι για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας» σκούζουν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά και οι δημοσιογράφοι λακέδες τους. Όλοι αυτοί που τρώνε με χρυσά κουτάλια, εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη εργασία, τσεπώνουν μίζες, βολεύουν ημέτερους και λυμαίνονται τον κοινωνικό πλούτο. Οι εργοδότες, οι μέτοχοι και τα στελέχη των επιχειρήσεων, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο και τα golden boys του, οι κυβερνήτες, τα κομματικά επιτελεία και η εκλογική πελατεία τους, οι καναλάρχες, οι έμμισθοι κονδυλοφόροι και τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, οι προϊστάμενοι της δημόσιας διοίκησης, των δημόσιων οργανισμών και των ασφαλιστικών ταμείων, όλος αυτός ο παρασιτικός συρφετός μάς καλεί για άλλη μια φορά να «σφίξουμε το ζωνάρι», να αποδεχτούμε νέα προγράμματα λιτότητας και περικοπών, μείωση μισθών, πάγωμα συντάξεων, επιπλέον φορολογικά χαράτσια και επώδυνες «διαρθρωτικές αλλαγές» σχετικά με το ασφαλιστικό, την «ευέλικτη» και επισφαλή εργασία και πάει λέγοντας. Πόσο άθλια και βαρετή επανάληψη των ίδιων τακτικών εξαπάτησης. 25 χρόνια η ίδια ιστορία, κάθε φορά με άλλο πρόσχημα. Και βέβαια καθόλου τυχαία, εγγυητές αυτού του παγκόσμιας εμβέλειας πειράματος κοινωνικής-ταξικής πειθάρχησης και βαθύτερης λεηλασίας είναι οι επιτηρητές της Ε.Ε, τα ντόπερμαν της Κομισιόν, με παράλληλη εποπτεία από το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο).
Έτσι, οι συντάξεις πρέπει να καθηλωθούν και οι μισθοί πρέπει να μειωθούν με περικοπή κατά 30% των δώρων του Πάσχα, των Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας, πέραν της μείωσης κατά 12% των υπόλοιπων επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων (στην παρούσα φάση το μέτρο «περιορίζεται» στον δημόσιο τομέα, αλλά πόσο θα αργήσει αλήθεια η συζήτηση για επέκταση του μέτρου και στον ιδιωτικό;). Νέα χαράτσια πρέπει να επιβληθούν σε καύσιμα, τσιγάρα, ποτά μαζί με την αύξηση του ΦΠΑ σε όλες τις κατηγορίες (από 4,5 σε 5%, από 9 σε 10%, από 19 σε 21%) και νέες φορολογικές κλίμακες πρέπει να κατασκευαστούν για την επιβάρυνση, για άλλη μια φορά, των μισθωτών και των συνταξιούχων, τώρα πλέον και των λεγόμενων «μεσαίων εισοδημάτων». Ενώ ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων άνεργων έχει ήδη εκτοξευθεί στους 800.000 από τις αρχές Μάρτη, κάνοντας την πρόβλεψη του υπουργού εργασίας Λοβέρδου για 1.000.000 άνεργους μέσα στο 2010 να μοιάζει μετριοπαθής.

Η εγχώρια και υπερεθνική κυριαρχία, οι τοπικές και παγκοσμιοποιημένες ελίτ πολιτικής και οικονομικής ισχύος, που τα τελευταία 30 χρόνια (νεοφιλελεύθερης) ανάπτυξης και λεηλασίας ιδιοποιήθηκαν ασύλληπτο πλούτο και συσσώρευσαν τεράστια κέρδη, στις σημερινές συνθήκες οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης (που οι ίδιες προκάλεσαν) επιχειρούν να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές και να συνεχίσουν την επίθεση και τη λεηλασία τους. «Εμείς καρπωθήκαμε τα πάντα, εσείς θα πληρώσετε το λογαριασμό» είναι η κυνική δήλωσή τους. Με μια αποφασιστικότητα που γεμίζει τα κέντρα των πόλεων και τις γειτονιές με κάθε είδους μπάτσους: μπλόκα, πεζές και εποχούμενες περιπολίες, μηχανοκίνητες ομάδες ταχείας επέμβασης, αστυνομικούς της γειτονιάς, ασφαλίτες και μονάδες καταστολής πλήθους (τα γνωστά ΜΑΤ). Ένας πραγματικός στρατός κατοχής για την αντιμετώπιση ενδεχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων, ταραχών ή εξεγέρσεων. Εξάλλου, οι μνήμες του «Δεκέμβρη» είναι ακόμα νωπές, τόσο κοινωνικά όσο και στα κρατικά επιτελεία.
Ο νέος γύρος του κοινωνικού-ταξικού μπράντεφερ έχει αρχίσει και ακούει στα ονόματα «Κρίση», «Επιτήρηση», «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Και έπεται συνέχεια… Εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, νέες ρυθμίσεις για την περαιτέρω «ελαστικοποίηση και ευελιξία της αγοράς εργασίας» (περισσότερη εργασιακή επισφάλεια), νομοθετήματα για την πλήρη αποδόμηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, διόγκωση του εφεδρικού εργασιακού στρατού των ανέργων. Οι κανάγιες είναι στυγνοί: «δουλέψτε περισσότερο για λιγότερα», μόνο έτσι θα μειωθεί το κόστος, θα ξαναγίνουν επενδύσεις, θα κινηθούν κεφάλαια, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα βγούμε από την κρίση. Και βλέπουμε…

Κι έτσι τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα. Είναι δυνατόν κάποιος ή κάποια μετά από τόσα χρόνια αφαίμαξης και κοροϊδίας να πιστεύει και να εμπιστεύεται ακόμα τον πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο και τους υπερεθνικούς του σχηματισμούς (όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ κλπ); Είναι δυνατόν να υπομείνουμε αγόγγυστα και καρτερικά τη λεηλασία μας και να συναινέσουμε στη συντριβή μας; Οι αυταπάτες για «δικαιώματα» και «κεκτημένα» των υποτελών τελείωσαν. Κάθε πίστη ή πίστωση σε αυτόν τον παρηκμασμένο κόσμο αλλοτρίωσης, εκμετάλλευσης και υποταγής πρέπει να στερέψει το ταχύτερο. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει τίποτα πλέον να υποσχεθεί πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), οικολογική καταστροφή, ανθρώπινα συντρίμμια, φοβικά σύνδρομα, και καταστολή.

Ας οργανώσουμε και ας ενδυναμώσουμε, λοιπόν, τα μέτωπα και τα χαρακώματα μας στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που λυσσομανάει. Προωθώντας τη λογική της κοινότητας, της αλληλοβοήθειας και της έμπρακτης αλληλεγγύης στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, μακριά από πλαστούς διαχωρισμούς και τεχνητές διαιρέσεις (εργαζόμενοι-άνεργοι, παλιοί-νέοι ασφαλισμένοι, ντόπιοι-μετανάστες κ.α.). Προωθώντας τη λογική της σύγκρουσης με την πολιτική και οικονομική εξουσία και τους υπερασπιστές της έναντι της μοιρολατρείας, της εξατομίκευσης, της ατομικής και κοινωνικής συντριβής. Προωθώντας τη λογική της άμεσης συλλογικής δράσης, χωρίς ιεραρχίες, ειδικούς και διαμεσολαβητές, μακριά από κάθε κομματική, συνδικαλιστική ή μιντιακή χειραγώγηση. Όχι μόνο για την άμυνα και τη διάσωσή μας, όχι μόνο για τα λίγα και τα άμεσα, αλλά για τον αυτοκαθορισμό της ίδιας μας της ζωής στην προοπτική μιας κοινωνίας ελεύθερης και αυτοοργανωμένης, χωρίς εξουσία, ταξική διαίρεση, κοινωνικές διακρίσεις, αλλοτρίωση και υπαρξιακά δράματα.
...αντεπίθεση στη λεηλασία κράτους-αφεντικών


Τόσο απλά για μένα τα πράγματα.

[Drumsick]

Μπάρκα, παραδέξου πως απλώς τσιγουνεύεσαι τη βενζίνη. Δεν είναι ντροπή.

Χαζέ φάντομ ντακ, δεν αναφέρθηκα ντε και καλά σε σένα. Αλοίμονο αν περίμενα να μην μιλήσεις εσύ εδω μέσα. Ασχολείσαι γενικά, οπότε σου επιτρέπω να έχεις άποψη κι ας μην έχουν άμεσο αντίκτυπο πάνω σου όλα αυτά (προς το παρόν).
Απλώς είδα μερικά πόστς φοιτητών (οχι απαραίτητα κακά) και είπα να προλάβω αυτούς που θα μπουν να μοιραστούν την "προσωπική τους εμπειρία", αλλά κι αυτούς που μιλάνε ακόμα για τρομοκρατία των μήντια και δεν έχουν πρεφάρει τι συμβαίνει γύρω τους.

[Amnesiac.]

Πάνο χρησιμοποιείς ένα σωρό ακραία παραδείγματα για να επιχειρηματολογήσεις γιαυτά που θες αλλά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. "Αν δε σε πειράζει αυτό τότε δε σε πειράζει και εκείνο" και έχουμε φτάσει να μιλάμε για τουρκοκρατία και γενοκτονίες Εβραίων σε μια κουβέντα που έχει να κάνει με τη σημερινή πορεία. Τα βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα γιατί και οι καθημερινές παραστάσεις μας είναι διαφορετικές, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι εγώ είμαι ο σωστός της παρέας.

Δεν είναι προφανώς ο λόγος που έχω "μουτρώσει" ο τύπος με το usb stick, αλλά όλοι αυτοί με τους οποίους συναναστρέφομαι σχεδόν καθημερινά λόγω επαγγέλματος οι οποίοι πραγματικά θα έπρεπε να ντρέπονται να έχουν οποιαδήποτε απαίτηση. Και όχι, δεν είναι κατάσταση "οι λίγοι κακοί που χαλάνε την εικόνα του γενικότερου καλού", είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι όλα τα εγκλήματα του δημοσίου που βιώνουμε όλοι καθημερινά τα οποία μπορώ να πω ότι με έχουν κάνει λίγο χοντρόπετσο όταν έχει να κάνει με δημοσίους υπαλλήλους.

Σχετικά με το "άπλωσε το χέρι σου για να απλώσει και ο άλλος το δικό του και να πορευθείτε χέρι χέρι αντιμετωπίζοντας τον κοινό εχθρό", πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω, πώς ακριβώς ο δημόσιος υπάλληλος που θα κατέβει στην πορεία θα το κάνει και για μένα και όχι μόνο για την πάρτη του; Και για το πρακτικό του πράγματος, πόσοι από αυτούς που θα κατέβουν σήμερα στην πορεία θα είναι και αύριο έξω να συμπαρασταθούν στους απολυμένους της Χ εταιρείας που θα κλείσει;

Πρέπει να την κάνω, συνεχίζω το ποστ μετά.

[ubu]

ubu ωραία. Πάταξη μεγαλοφοροδιαφυγής και προοδευτική φορολογία. Τη προοδευτική φορολογία πες ότι την ψηφίζεις στη βουλή με το έτσι θέλω. Προοδευτική, ενιαία και τιμαριθμοποιημένη και όλα τα ωραία και γουστάρουμε.

Για τη πάταξη της φοροδιαφυγής τι μπορείς να κάνεις; Πως θα αναγκάσεις τους πλούσιους να εμφανίσουν όσα πραγματικά παίρνουν ώστε να φορολογηθούν όσο πρέπει; Έχεις ιδέα τι μηχανισμούς έχουν ώστε να φοροδιαφεύγουν και κατά πόσο νόμιμοι είναι αυτοί εδώ, στην Ευρώπη και στο εξωτερικό;

Όχι, για να είμαι ειλικρινής όντως δεν γνωρίζω το τεχνικό μέρος. Αλλά έχω την εντύπωση οτι δεν είναι τόσο ζήτημα ικανότητας πάταξης της φοροδιαφυγής όσο ζήτημα θέλησης. Όλες οι κυβερνήσεις από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θέτουν αυτόν τον στόχο αλλά ποτέ δε γίνεται τίποτα, νομίζω κατά βάση γιατί τα κόμματα εξουσίας και οι μεγαλοφοροφυγάδες είναι κώλος και βρακί. Για να το πω πιο "κνίτικα", δεν γίνεται τίποτα γιατί οι μεν είναι εκεί για να εξυπηρετούν τους δε και αντιστρόφως.

[Dragonlord]

Ρε άλεξ χρησιμοποιώ ακραία παραδείγματα γιατί δε λες να καταλάβεις το στοιχειώδες, ότι δηλαδή αν πας στην πορεία σήμερα δεν θα πας για να υπερασπιστείς το ξύσιμο όσων υπαλλήλων ξύνονται (το οποίο άλλωστε εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από τη γενικότερη διαφθορά, παρακμή και έλλειψη ελέγχου σε όλες τις βαθμίδες). Ούτε τα δώρα κόβονται ως τιμωρία γι'αυτό. Άσε που αυτοί που ξύνονται στο γραφείο είναι πολύ πιο πιθανό να κάτσουν σπίτι τους να λιώσουν στην τιβί παρά να κατέβουν κέντρο για να φάνε δακρυγόνα, είναι λίγο αντιφατικό να βαριούνται το ένα και όχι το άλλο. Όσο για το τελευταίο, ότι δηλαδή αν πας σήμερα για τους δημ. υπαλλήλους αυτοί δε θα έρθουν αύριο για σένα (εκτός του ότι κάποιοι όντως θα έρθουν), αναρωτιέσαι πού οφείλεται; Στην έλλειψη αλληλεγγύης και στο σταρχιδισμό ακριβώς που υιοθετείς κι εσύ. Ναι, πολλοί δε θα έρθουν γιατί θα σκεφτούν "αυτός ήρθε για μένα;" (και στην περίπτωσή σου θα έχουν και δίκιο). Οι άλλοι σε χρειάζονται όπως χρειάζεσαι κι εσύ τους άλλους, αυτή είναι η κοινωνία όπως θα έπρεπε να είναι (και όχι ένα τσούρμο από άτομα που θα είναι και εντελώς ευάλωτα στις ορέξεις των πολιτικών και των πλουσίων). Αν δε βοηθάει ο ένας τον άλλο, τότε μένουμε απλά μπροστά στην τιβί να λέμε "πω ρε πούστη, πω ρε πούστη, γαμηθείτε ρε μουνιά, μουνιά, ΜΟΥΝΙΑΑΑΑΑΑΑ" όσο τον πίνουμε. Έχει κάποιο νόημα;

[Amnesiac.]

Ρε άλεξ χρησιμοποιώ ακραία παραδείγματα γιατί δε λες να καταλάβεις το στοιχειώδες, ότι δηλαδή αν πας στην πορεία σήμερα δεν θα πας για να υπερασπιστείς το ξύσιμο όσων υπαλλήλων ξύνονται (το οποίο άλλωστε εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από τη γενικότερη διαφθορά, παρακμή και έλλειψη ελέγχου σε όλες τις βαθμίδες). Ούτε τα δώρα κόβονται ως τιμωρία γι'αυτό. Άσε που αυτοί που ξύνονται στο γραφείο είναι πολύ πιο πιθανό να κάτσουν σπίτι τους να λιώσουν στην τιβί παρά να κατέβουν κέντρο για να φάνε δακρυγόνα, είναι λίγο αντιφατικό να βαριούνται το ένα και όχι το άλλο. Όσο για το τελευταίο, ότι δηλαδή αν πας σήμερα για τους δημ. υπαλλήλους αυτοί δε θα έρθουν αύριο για σένα (εκτός του ότι κάποιοι όντως θα έρθουν), αναρωτιέσαι πού οφείλεται; Στην έλλειψη αλληλεγγύης και στο σταρχιδισμό ακριβώς που υιοθετείς κι εσύ. Ναι, πολλοί δε θα έρθουν γιατί θα σκεφτούν "αυτός ήρθε για μένα;" (και στην περίπτωσή σου θα έχουν και δίκιο). Οι άλλοι σε χρειάζονται όπως χρειάζεσαι κι εσύ τους άλλους, αυτή είναι η κοινωνία όπως θα έπρεπε να είναι (και όχι ένα τσούρμο από άτομα που θα είναι και εντελώς ευάλωτα στις ορέξεις των πολιτικών και των πλουσίων). Αν δε βοηθάει ο ένας τον άλλο, τότε μένουμε απλά μπροστά στην τιβί να λέμε "πω ρε πούστη, πω ρε πούστη, γαμηθείτε ρε μουνιά, μουνιά, ΜΟΥΝΙΑΑΑΑΑΑΑ" όσο τον πίνουμε. Έχει κάποιο νόημα;

Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι συνήθως αυτοί που ξύνονται στο γραφείο είναι οι πιο φανατικοί συνδικαλιστές, δε το λέω σαν αξίωμα, απλά μέχρι τώρα αυτό ακριβώς έχω δει, μπορεί να έτυχε, απλά τα τελευταία 2,5 χρόνια έχω ζήσει μπόλικες δημόσιες επιχειρήσεις "από μέσα" και η αρχική μου αισιοδοξία και κατανόηση έχει χαθεί προ πολλού.

Σχετικά με την αλληλεγγύη, υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα σε μένα και το δημόσιο υπάλληλο. Ότι εγώ τον πληρώνω. Υποχρεωτικά μεν, αλλά τον πληρώνω για να κάθεται. Να μη τολμήσει να σκεφτεί "αυτός ήρθε σε μένα;", όχι ρε μαλάκα δε θα έρθω σε σένα, ακόμα και 300 ευρώ να πάει ο μισθός σου πάλι δε θα τα αξίζεις, εσύ να κάνεις κάτι για μένα, ακόμα κι αν αυτό είναι το να κάνεις απλά τη δουλειά σου, ειλικρινά πού ακριβώς βρίσκεις οποιαδήποτε αλληλεγγύη από τη μεριά των δημοσίων υπαλλήλων προς τους υπόλοιπους πολίτες;

Αν γίνει κάποια πορεία δημοσίων υπαλλήλων κατά των συναδέλφων τους που κοροϊδεύουν τον κόσμο, θα είμαι πρώτο τραπέζι πίστα, το υπόσχομαι, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, γιαυτό από την τιβί και "αγαπημένοι". Έτσι κι αλλιώς πάλι σε μένα θα στείλουν το λογαριασμό τους, ας πουν και ένα ευχαριστώ.

[Dragonlord]

Εχ, δεν έχει και πολύ νόημα αλλά σκέψου λίγο ότι όλους "τους πληρώνεις" μέσω των φόρων που θεωρητικά αναδιανέμονται μέσω παροχών. Επίσης πληρώνεις τους πολιτικούς, πολύ περισσότερο τον καθένα από κάθε δημόσιο υπάλληλο, κι όμως δεν κατεβαίνεις σε πορεία απέναντι σε αυτούς επειδή βρίσκεις άλλες διαφορές με τους συν-διαδηλωτές σου. Όπως πληρώνεις και τον Κόκκαλη με τις φουσκωμένες απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων, ναι, κι αυτές εσύ τις πληρώνεις. Με αυτή τη λογική, όταν γίνει αυτή η "πορεία δημοσίων υπαλλήλων κατά των συναδέλφων τους που κοροϊδεύουν τον κόσμο" θα βρεις πάλι κάποιον άλλο λόγο ενάντια σε αυτούς που κάνουν την πορεία για να μην πας. Κανείς δεν είναι "αναμάρτητος" στο κάτω κάτω, με την ίδια λογική μπορεί κάποιος υπάλληλος των 700 και βγάλε ευρώ να μη θέλει να πάει μαζί σου σε πορεία, γιατί πας (και πάω) στο mall και στο βασιλόπουλο και στα στάρμπαξ και έτσι έμμεσα στηρίζεις αυτή την κατάσταση. Είναι εντελώς αδιέξοδη και παράλογη λογική. Δηλαδή οκ, δεν πας σε πορείες, απλά νομίζω ότι αυταπατάσαι αν νομίζεις ότι έχει κάποια ηθική ή λογική αυτή η στάση σου επειδή θες να πας με τους Καθαρούς, τους Αγνούς Αγωνιστές, τους Σοβαρά Τώρα Πραγματικά Αδικημένους. Επιλέγεις πλευρές, αν το να μη σου παίρνουν ούτε 300 ευρώ οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πιο σημαντικό για σένα από τα εκατομμύρια που σου τρώνε πολιτικοί και βγενόπουλοι τότε πάσο.

edit: επειδή όμως προφανώς σε απασχολεί το θέμα, αλλιώς δε θα άνοιγες τόπικ, νομίζω απλά ότι ξεκινάς με τη βάση "δεν πάω σε πορείες" και προσπαθείς να χτίσεις μια λογική γύρω από αυτό. Που, στην τελική, καλό θα ήταν να πας σε πέντε πορείες πριν το κάνεις, αν μη τι άλλο για να έχεις προσωπική πείρα. Ίσως, στο κάτω κάτω, αν κατέβεις και δεις να ψεκάζουν στο πρόσωπο ανθρώπους στην ηλικία του πατέρα σου επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν, να αλλάξεις γνώμη για το ποιος είναι εχθρός σου και ποιος όχι.

[Amnesiac.]

Δεν ξεκινάω με το "δε πάω σε πορείες" σαν βάση, δεν είναι το θέμα ότι βαριέμαι να πάρω το μετρό και να είμαι σε 10 λεπτά στα Προπύλαια και δεν μπορώ να καταλάβω από πού προκύπτει ότι με το να διαμαρτύρομαι για τους δημόσιους υπαλλήλους τους τοποθετώ αυτόματα στην Κορυφή των Προβλημάτων μου και δεν αναγνωρίζω τη σημασία των πολιτικών και των επιχειρηματιών στη ζωή μου, αυτά είναι αυθαίρετα συμπέρασματα, τα οποία είναι κοινό φαινόμενο στο Πόλιτιξ και γιαυτό γράφω σπάνια τη γνώμη μου.

Για μένα έχει ηθική η στάση μου, από τη στιγμή που δεν κλέβω κανένα νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να μη θέλω να στηρίξω αυτούς που ζουν σε βάρος μου, δε μου αρκεί το "συμπορεύσου με αυτούς που ζουν σε βάρος σου λιγότερο". Το πληρώνω το τίμημα και θα το πληρώσω πιο ακριβά στο άμεσο μέλλον, αλλά δε θα τους στηρίξω τους μαλάκες.

Το είχα ξαναγράψει σε κάποιο τόπικ, η πλευρά που επιλέγω είναι να ασχολούμαι μόνο με "δικούς μου" ανθρώπους, να ζω στο μικρόκοσμο μου, φέρω ευθύνη γιαυτό, το ξέρω, γιατί είναι τέρμα εγωιστικό και αν ήταν όλοι έτσι και μπλα μπλα μπλα αλλά τουλάχιστον δε το κάνω σε βάρος κανενός.

Γενικά έχετε ανάγει το "πάω σε πορεία" σε Ύψιστη Ενέργεια του Συνειδητοποιημένου Ανθρώπου, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, ας ήταν περισσότερο άνθρωποι οι μισοί απόσους πάνε σε πορείες και θα ήταν καλύτερα όλα.

έντιτ : έχω πάει σε 2-3 πορείες τα πολύ παλιά χρόνια σαν φοιτητής και μαθητής, όχι ότι έχει καμία σημασία, έτσι για το ρέκορντ.

[Phantom Duck]

Χαζέ φάντομ ντακ, δεν αναφέρθηκα ντε και καλά σε σένα. Αλοίμονο αν περίμενα να μην μιλήσεις εσύ εδω μέσα. Ασχολείσαι γενικά, οπότε σου επιτρέπω να έχεις άποψη κι ας μην έχουν άμεσο αντίκτυπο πάνω σου όλα αυτά (προς το παρόν).
Απλώς είδα μερικά πόστς φοιτητών (οχι απαραίτητα κακά) και είπα να προλάβω αυτούς που θα μπουν να μοιραστούν την "προσωπική τους εμπειρία", αλλά κι αυτούς που μιλάνε ακόμα για τρομοκρατία των μήντια και δεν έχουν πρεφάρει τι συμβαίνει γύρω τους.

Δεν είπα ότι αναφέρεσαι σε μένα, απλά γενικά πιστεύω ότι είναι λίγο μαλακία η νοοτροπία να μιλάς μόνο όταν σε γαμάνε. Δε θα πω το γνωστό ρητό με τους εβραίους και τους κομμουνιστές και όταν ηρθαν για μένα ήταν αργά, αλλά κάτι πολύ πιο πρακτικό: όταν πηδούσαν τους αγρότες, φώναζαν μόνοι τους. όταν φώναζαν οι υπάλληλοι, ήταν μόνοι τους κ.ο.κ. τώρα που έχουμε φτάσει να φωνάζουν ακόμα και τα χαϊδεμένα στις εφορίες και τα τελωνεία, είναι πολύ αργά. προφανώς οι εργαζόμενοι όπως εσύ (από την εμπειρία σου που έγραψες) τον πίνουν περισσότερο, ε από μόνοι τους δε θα καταφέρουν τίποτα. ακόμα και οι φοιτητές χρειάζονται, έστω ως αλληλέγγυοι και αυριανοί-σημερινοί εργαζόμενοι., δεν περισσεύει κανείς.

Μπαρκς, οι συνδικαλιστές της πασιέτζας που λες δεν είναι οι ίδιοι που θα κατέβουν στην πορεία, αφενός γιατί δε γίνεται να είσαι τόσο βύσμα και ταυτόχρονα να αγωνίζεσαι κιόλας (όχι στα λόγια), είναι ιδιότητες αξιωματικά αντίθετες. Για την πορεία ενάντια στο δημοσιοϋπαλληλικό
ξυσαρχιδισμό που λες, ε, τώρα τι να γράψω, ότι με ενοχλούν οι δέκα μέρες της ζωής μου που έχω φάει σε ΙΚΑ εφορίες κλπ περισσότερο από τα δώρα που χάνει η μάνα μου, τη σύνταξη του πατέρα μου που μένει ίδια και τη δουλειά που θα βλέπω με το κυάλι;