Δεν είναι θέμα ανταλλαγής χρημάτων όμως, είναι θέμα αφομοίωσης της κάθε Τέχνης/Λαϊκής Κουλτούρας. Αγαπάς στα αλήθεια κάτι επειδή κάπως σε επηρεάζει, όπως και αν είναι αυτό. Όσο περίεργο είναι το "δεν τον στηρίζω οικονομικά επειδή διαφωνώ με τις ιδέες του, αλλά τον ακούω κρυφά!", τόσο είναι και το "εγώ ακούω μόνο όσους είμαστε ίδιοι, δηλαδή Πραγματικά Ιδιοφυείς". Θεωρώ ως δεδομένο πως ένας μη οπαδός των Burzum θα απορρίψει τον Vikernes όσο έχει απορρίψει και τους Burzum. Το αν θα τον αποδεχτούν (μέχρι και το αν θα τον εκθειάσουν, πράγμα διαφορετικό) πιστεύω θα έπρεπε να αφορά αυτούς τους οποίους νιώθουν με Burzum, αυτούς που τρελαίνονται με τα φιλόσοφεμς και δεν τα θεωρούν σκατοάλμπουμς και παγερά αδιάφορα. Αλλίως είναι πανεύκολο να πολεμάς κάτι που έχεις απορρίψει τελείως, τους Burzum, τον Μπάγεβιτς, τον Πάολο Κοέλιο και τον Σάμπατακ. Απορρίπτω πανεύκολα μια τεράστια πλειοψηφία καλλιτεχνικών εκφράσεων, και δεν χρειάζεται να εξηγώ κάθε φορά γιατί, απλά επειδή είναι αντίθετες στην αισθητική μου και πάει, τέρμα. Όλοι σας το κάνετε. Το πως είναι δυνατόν να "χώρεσε" ένας Vikernes στην αισθητική μου, εμένα που είμαι γαμάτος, και μιλάω για μένα μόνο, που είμαι γαμάτος, μπορώ να σας το εξηγήσω : Τα άλμπουμς του αποτελούν ολοκληρωμένα έργα τέχνης, το ποιόν των οποίων με αφορά ιδιαιτέρως, όταν ταξιδεύω και γω πάνω στο ζωγραφισμένο καραβάκι του "Filosofem" (ναι, αυτό του Theodor Kittelsen), όταν θαυμάζω πραγματικά τον τρόπο που ηχογραφούσε σε σχέση με το τι μηνύματα ήθελε να στείλει στην παραπαίουσα ροκ/μέταλ/πανκ γυαλάδα, όταν αρρωσταίνω από κάβλα (άλλες φορές είμαι μποέμ, καπνίζω πίπα και ρητορεύω le filosofem) με τις συνθέσεις του, όταν με περικυκλώνει η αρνητικότητά του, όταν νιώθω σαν να μου συμβαίνουν όλα αυτά που ο τύπος ντύνει μουσικά. Έτσι μπορεί να χωρέσει ένας προβληματικός τύπος στην αισθητική μου και να τον δεχτώ. Και δεν υπάρχει μόνο ο Βίκερνες, υπάρχει ο Oscar Wilde, o Knut Hamsun (ΕΙΔΙΚΑ αυτουνού η περίπτωση με έχει φέρει σε απείρως βαθύτερους προβληματισμούς από όσο του Varg Vikernes), o Jack London ακόμα, ο Frank Miller, και πραγματικά πολλοί άλλοι. Διάολε, θα ξαναπώ τον Hamsun. Ο τύπος ήταν γραμμένος στο ναζιστικό κόμμα, υποστήριζε ΤΑ αίσχη, τις πολιτικές του πράξεις ντρέπομαι και που τις διαβάζω, αν ήταν γείτονάς μου θα του έσκαγα ίσως τα λάστιχα, θα του πήδαγα την κόρη και θα του έδειχνα ποστς του Σάμπατακ, αλλά έχω διαβάσει την "Πείνα", τον "Παν" και την "Βικτώρια" και κάποτε άλλαζε η ζωή μου με αυτά, διαμορφωνόμουν, και σήμερα που τα ξαναδιαβάζω σημαίνουν το ίδιο για μένα. Χωρίς να έχω ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ κοινό με την κοινωνική περσόνα του Hamsun.
Έτσι Amnesiac αντέχω τους εκάστοτε Vikernes αυτού του κόσμου, και όχι τους Ξηγάδες. Και δεν θεοποιώ κανέναν. Ίσως το κάνω καμιά φορά, ναι, αλλά συμβαίνει με ανθρώπους που έχω αποδεχτεί πλήρως πλήρως, που θα τους άφηνα να μιλήσουν για τα πάντα αντί για μένα. Άλλο θέμα αυτό.
