Agoraphobic και το σιντί που αγοράζεις οι ίδιοι άνθρωποι που το παίζουν λάιβ το έχουν φτιάξει. Δεν είναι μόνο η μουσική. Είναι και οι μουσικοί και η δισκογραφική (σε αντιστοιχία με το διοργανωτή λάιβ) και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Λόκι, δε προσπαθώ να δείξω ανωτερότητα ή κάτι τέτοιο και να κάνω τον Agoraphobic να παραδεχτεί ότι η ιδεολογία του μπάζει σε αντίθεση με τη δική μου (λολ) και επίσης -μιας και ακόμα μόνο ρωτάω και δεν έχω πει τι πιστεύω εγώ (καλός μαλάκας)-, να τονίσω ότι θεωρώ εντελώς διαφορετικό πράγμα το να κατεβάσεις το άλμπουμ και να το ακούσεις και να γουστάρεις από το να το αγοράσεις. Μια μικρή λεπτομέρεια που για μένα κάνει τη διαφορά. Γιατί με το να το αγοράσεις τον στηρίζεις έμπρακτα τον εκάστοτε βλάκα, ενώ αν απλά ακούσεις το άλμπουμ και μείνεις εκεί, δεν έχει καμιά διαφορά από το να μη το ακούσεις καθόλου (με βάση τη στήριξη που προσφέρεις).
Α, τι σχέση έχει το μέρος που γίνεται η συζήτηση (ένα φόρουμ) με τη συζήτηση αυτή καθαυτή; Τι διαφορά θα είχε αν κάναμε αυτή τη συζήτηση σε μια καφετέρια; Σκοπός δεν είναι να βγουν αλήθειες που θα ακουστούν παραέξω ή κάτι τέτοιο, αλλά η συζήτηση σαν συζήτηση και μόνο.
Ξαναλέω για άλλη μια φορά, δε μου προκαλεί καμία εντύπωση το ότι κάποιος ακούει Μπούρτζουμ και βιώνει ασύλληπτα συναισθήματα κτλ (οκ μου προκαλεί, αλλά για άλλους λόγους), αυτό που με παραξενεύει είναι γιατί κατακρίνει αυτούς που πάνε σε συναυλίες ενός μπάτσου. Γιατί, καταλαβαίνοντας το προσωπικό του κόλλημα με τη μαγεία της μουσικής και όλες τις "υποχωρήσεις" που μπορεί να κάνει γιατί άνθρωπος είναι κι αυτός, δεν δείχνει την ίδια κατανόηση με τους υπόλοιπους που έχουν την κάψα να δουν την αγαπημένη τους μαλακία λάιβ;
Δεν έχω καταλάβει ακόμα το "δικαιολογείσαι να ακούς Μπούρτζουμ αλλά δε δικαιολογείσαι να πας σε συναυλία του ΞΗΓΑ" και δεν είμαι εγώ αυτός που μπερδεύει την ιδεολογία με την τέχνη αλλά αυτοί που κάνουν τα παραπάνω σχόλια. Γιατί ένας δίσκος δε γίνεται να ταυτίζεται με ιδεολογίες και πράξεις ενώ μια συναυλία μπορεί;
