Οι Metallica εχουν παιξει συνολικα 5 φορες στο Madison Square Garden της Νεας Υορκης, εναν συναυλιακο χωρο απο τους πλεον καταλληλους και πιθανοτατα εναν απο τους πιο γνωστους παγκοσμιως. Δυο απο αυτες ηταν κατα την περιοδεια του Load οταν εκαναν το show που μπορει να δει κανεις στο Cunning Stunts. Αλλη μια ηταν η εμφανιση με την ορχηστρα για την προωθηση του S &M (εκτος απο τις δυο συναυλιες στο San Francisco ειχαν εμφανιστει και σε Νεα Υορκη και στο Βερολινο αν θυμαμαι καλα). Αλλες δυο ηταν το Σαββατοκυριακο που μας περασε. Φυσικα η συναυλια ηταν sold out απο τις πρωτες μερες της διαθεσης των εισιτηριων, οπως και σχεδον καθε συναυλια της περιοδειας.
Μην εχοντας εισιτηριο, πηγα κατα τις 7 και μιση εξω απο το Madison Square Garden περιμενοντας να βρω καποιον που πουλαει. Ηταν ηδη αρκετα αργα, οποτε οποιος ειχε εισιτηρια προς πωληση αρχισε να απελπιζεται (ευτυχως για μενα) και υπηρχε δυνατοτητα παζαριων, οπου το παζαρι φυσικα ηταν να παρεις το εισιτηριο στην κανονικη του τιμη κι οχι πιο ακριβα. Με πλησιαζει ενας τυπος λοιπον, μου λεει "hey man, want a ticket?", του απανταω "sure, how much?" και μου λεει 150 δολλαρια. Του απανταω βεβαια "no way man" οποτε το ριχνει στα 100 δολλαρια. Η κανονικη τιμη ηταν 74 δολλαρια, η οποια φανταζομαι θα ανεβαινε λιγο λογω του οτι τα αγοραζεις απο το ticketmaster που χρεωνει convenience fees 'n shit. Του λεω οτι εχω μονο 80 πανω μου, μου το κανει 90, του λεω οτι δε λεω ψεμματα κι οτι εχω μονο 80 και αν θελει να το δωσει σε αλλον εκτος κι αν δε βρει, οποτε θα το παρω με 80. Ε μετα απο περιπου 45 δευτερολεπτα ηρθε και μου το δωσε με 80, οποτε δε με χαλασε καθολου. Παντα υπαρχει ο κινδυνος πλαστων εισιτηριων φυσικα οποτε ενα μικρο μου κομματι ετοιμαζοταν να παει να ποσταρει στο FML ετσι ωστε να γελασει ο καρχαρτ κι ο αμνιζιακ που τους εκλεψαν τα τσαντακια χωρις να παρουν πρεφα, ομως τελικα ευτυχως ηταν γνησιο.
Ανεβαινω τη μια κυλιομενη σκαλα μετα την αλλη λοιπον, το μερος ειναι απροσδοκητα καλοσχεδιασμενο, εχει απειρες εισοδους και εξοδους και βρισκεις υπερανετα το δρομο σου για εκει που καθεσαι (ναι, οι θεσεις ηταν αριθμημενες και ολοι καθονταν στις θεσεις τους). Καθως μπαινω μεσα ακουω τους Lamb Of God που ηταν το support group (ειχε κι αλλο ενα αλλα δεν θυμαμαι ποιοι ηταν καν) οι οποιοι εχωναν αρκετα μπορω να πω. Δεν εδωσα και πολλη σημασια, οχι τοσο γιατι ημουν ενθουσιασμενος για τους Metallica οσο γιατι ημουν κουρασμενος τρεχοντας ολη μερα απο δω κι απο κει και απλα αραξα να χαλαρωσω. Οσο προσεχα ηταν πωρωτικοι και ειδικα λογω φωνητικων μου θυμιζαν τους Pantera, αλλα και λιγο τους Machine Head (κριμα να μην εχω πετυχει συναυλια με αυτους, τους ειχαν περσι). Ο χωρος της συναυλιας ηταν απλα ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ και παρολο που περιμενα το εισιτηριο μου να ειναι στο πανω πανω επιπεδο (πεμπτο), ευτυχως ηταν στο τριτο και εβλεπα μια χαρα τη σκηνη, οχι τοσο κοντα, αλλα ουτε τοσο μακρια. Το σκηνικο γενικα ηταν ακριβως οπως στο Cunning Stunts, με μια ορθογωνια σκηνη στο κεντρο, πανω στην οποια οι Metallica πηγαιναν μια απο δω μια απο κει, οποτε ολος ο κοσμος ειχε την ευκαιρια να τους απολαυσει.
Κατα τις 21:15 λοιπον σβηνουν τα φωτα και ακουγεται το Ecstasy Of Gold ενω καμποσες χιλιαδες ζητωκραυγαζουν σαν τρελοι και εχουν σηκωθει φυσικα ορθιοι (ειχα ενα μικρο φοβο οτι θα αραξουν ολοι καθιστοι, αλλα ευτυχως οχι). Μεσα μου νιωθω λιγακι αυτη τη γαμημενη εφηβικη πωρωση που ενιωθα στη Ριζουπολη παρολο που εχουν περασει 10 χρονια απο τοτε που τους ειδα για πρωτη φορα. Καπου εδω κανω μια μικρη διακοπη για να αναφερω κατι σχετικο με τις περιοδειες των Metallica απο το 2003-2004 και μετα. Ολα τα χρονια λοιπον απο την κυκλοφορια του Metallica το 1991 και μετα, ενω το σετλιστ των Metallica αλλαζε απο περιοδεια σε περιοδεια παρα πολυ, παντα βασιζοταν στα "greatest hits" τους, και ενας βασικος λογος ειναι η αντιμετωπιση που ειχε ο πολυς κοσμος απεναντι στα Load/Reload και στο St. Anger (αδικα κατα τη γνωμη μου για τα δυο πρωτα, καθως εχουν τα πλεον καταλληλα τραγουδια για συναυλιες). Εκτος απο αυτο, το σετλιστ σε καθε περιοδεια ηταν πανω κατω το ιδιο οποτε αρκουσε να εχεις ακουσει τι επαιξαν σε καποια απο ολες τις πολεις. Εδω και λιγα χρονια ομως οι Metallica εχουν αρκετες διαφοροποιησεις στη λιστα με τα κομματια τους απο συναυλια σε συναυλια, ετσι ωστε στο τελος καθε περιοδειας καταληγουν να εχουν παιξει τα περισσοτερα κομματια απο ολη τους τη δισκογραφια με εξαιρεση τα τρια προαναφερθεντα αλμπουμς. Ειδικοτερα, στην τωρινη περιοδεια ΔΕΝ εχουν ακουστει μολις 12 κομματια απο τα πρωτα 5 αλμπουμ.
Μετα απο αυτην την geek/nerd παρενθεση, συνεχιζω καθως τελειωνει το Ecstasy Of Gold και αρχιζει να ακουγεται η καρδια που ακουγεται στην αρχη του Death Magnetic. Ακολουθει υπεργρηγορη εκτελεση του That Was Just Your Life αλλα αυτο που κλεβει την παρασταση ειναι τα laser και το light show. Δεν εχω ξαναδει κατι παρομοιο, φανταζομαι καποιοι απο εσας θα ειχατε την τυχη να δειτε κατι παρεμφερες ειτε σε Pink Floyd ειτε σε Roger Waters ισως. Ολα τα φωτα ειναι σβηστα καθολη τη διαρκεια του τραγουδιου και οι γραμμες φωτος κανουν απειρα σχεδια στον τεραστιο χωρο του MSG σε διαφορα χρωματα, πρασινο, μωβ, κοκκινο, μπλε και η μπαντα παιζει για καποιο λογο κολασμενα γρηγορα. Η πωρωση πιανει μεγιστο στο δευτερο μισο του κομματιου που ειναι βγαλμενο απο τα παλια. Στα καπακια ξεκινανε με το The End Of The Line που ειναι σαφως πιο καταλληλο για συναυλια, αφου εχει αυτο το γκρουβατο ριφφ και το κοψιμο στο τελος που τα σπαει. Κι αυτο πιο γρηγορα, τα φωτα κανουν διαφορα κολπακια συγχρονισμου με τις δυναμικες της μποτας και των κιθαρων και εκεινη τη στιγμη τρωω φλασια και καταλαβαινω οτι βλεπω τους Metallica ακριβως οπως πρεπει για πρωτη φορα. Με ολο τον τεχνικο τους εξοπλισμο, σε τεραστιο γηπεδο και με πολλη ορεξη. Ωραιος ο εφηβικος ενθουσιασμος, αλλα μερικες φορες εκτιμας πραγματικα το να βλεπεις κατι σωστα και να το απολαμβανεις. Στη συνεχεια ακουγεται ενα απο τα "μεγαλειωδη" κομματια των Metallica. Creeping Fuckin' Death. Τα λογια ειναι περιττα, die die κτλ, το μονο που πρεπει να αναφερω ειναι τα τεραστια φερετρα με φωτα που κρεμονται πανω απο τη σκηνη και κανουν διαφορες κινησεις πανω κατω δεξια αριστερα και παντου. Καπου εκει κι ενω ο ηλιθιος redneck Αμερικανος που καθεται στα αριστερα μου, ο Βραζιλιανος καλλιτεχνης που καθεται στα δεξια μου και αλλοι περιπου 20000 κοσμος εχουμε ζεσταθει ολοι για τα καλα, σκαει η πρωτη εκπληξη. Χτυπανε οι πρωτες νοτες του Shortest Straw και επαληθευω το οτι ο πολυς κοσμος σε συναυλια Metallica δεν πολυξερει κομματια απο το And Justice For All, σκεψη που ειχα πρωτοκανει το 2007 οταν παιζαν στη Μαλακασα το τεραστιοτατο απο καθε αποψη ομωνυμο και μονο ενας εδω κι εκει ηταν πωρωμενοι. Δεν ξερω γιατι αυτο το κομματι δεν ηταν ποτε στις προτιμησεις για live, ο μονος λογος που μπορω να βρω ειναι γιατι αυτο το αλμπουμ εχει πολυ καλυτερα κομματια μαλλον, αλλα κι αυτο γαμαει αρκετα ωστε να παιξει λιγο headbanging.
Μετα απο αυτο, σβηνουν ολα τα φωτα, το κλιμα ηρεμει κι ενω εχουμε ολοι ψυλλιαστει οτι θα παιξει κατι ηρεμο ακουω μια φωνη απο εναν θεο πισω μου "DONT FUCKING GO PUSSY ON US NOW MAN, YOUVE DONE WELL SO FAR", o οποιος μετα φωναζει με οση δυναμη ειχε "METAL MILIIIIIIIIIITIAAAAAA". Χαμογελαω γιατι ξερω οτι υπαρχει περιπου μηδεν πιθανοτητα να το ακουσει και ακουω τις πρωτες νοτες του Fade To Black. Στην αρχη ξενερωνω λιγακι γιατι ετυχε να το εχω ακουσει τοσο το 99 οσο και το 07, αλλα η εκτελεση με αφηνει αφωνο. Τα φωτα του πρωταγωνιστη ανοιγουν διαδοχικα σε καθε εναν που μπαινει στο τραγουδι, πρωτα ο James, μετα ο Kirk, στη συνεχεια ο Lars και στο τελος το πιθηκι. Ο ηχος αυτος δεν υπαρχει ποτε, η ατμοσφαιρα εκει μεσα κατα τη διαρκεια του τραγουδιου απλα εκπληκτικη και νιωθω να εκκρινονται μερικα μl (μικρολιτρα ε, οχι μιλιλιτρα) καθαρης εφηβικης σεροτονινης καπου μεσα μου. Συναισθημα το οποιο περναει ευκολα με το επομενο τραγουδι το οποιο ειναι φρεσκο. Μετα απο ενα λεπτο επαφης του James με το κοινο, φωναζει "what don't kill ya, make ya more strong" και παιζει το πορτοκαλι Broken, Beat and Scarred, το οποιο ειναι οτι πρεπει για live οπως περιμεναμε κι απο πριν αφου τα σπαει ασχημα. Αλλες δυο μικρες αυτη τη φορα παρενθεσεις. Η μια ειναι οτι ενω πριν 15, 10 ή και ακομα 5 χρονια πριν το τραγουδι θα ειχαμε εναν Hetfield που θα ρωτουσε "You know why he're right, RIGHT???" και μετα απο τις κραυγες θα απαντουσε μονος του "TO KICK-YOUR-AAAAAASS", τωρα εχουμε εναν Hetfield να απανταει με ηρεμη βαθια φωνη "To make you feel better", κατι το οποιο μπορει να ειναι ισως λιγο συγκινητικο γιατι φαινεται να το εννοει, αλλα ειναι εξισου ξενερωτικο, γιατι ειναι ο ανθρωπος που εχει τραγουδησει το So What σε μουσικα βραβεια αντι για αυτο που του ελεγαν να παιξει απο το MTV. Η δευτερη ειναι οτι εχοντας παρατηρησει σαν σωστος geek fan τα patterns που χρησιμοποιουν οι Metallica στην επιλογη κομματιων, ξερω οτι παιζουν συνηθως 6 τραγουδια απο το Death Magnetic, ειτε τα 6 πρωτα, ειτε τα 4 πρωτα και τα Judas Kiss, My Apocalypse, το οποιο ειναι βλακεια, γιατι το All Nightmare Long ειναι το καλυτερο κομματι του δισκου και το Cyanide απο τα πολυ καλα. Δυστυχως ειμαι ατυχος και απο τα ηχεια ακουγεται μια εισαγωγη για το My Apocalypse με καταιγιδες και μαλακιες και μετα το παιζουν κολασμενα μεν, οχι και πολυ πωρωτικα δε. Το καλο ειναι οτι μετα σκαει αλλο ενα "μεγαλειωδες" κομματι των Metallica, το Sad But True, οπως παντα μετα απο την εισαγωγη του James που ρωταει το κοινο αν θελει να ακουσει ενα πραγματικα heavy κομματι και την προτροπη του να του πουμε αν εχουμε προβλημα επειδη ειναι πολυ heavy. Ειναι οσο πρεπει, οποτε κανεις δεν παραπονιεται, και κανεις δε θελει και πιο πολυ.
