Ό,τι να ναι λίστα σε εντελώς τυχαία σειρά, αποφεύγω τις πολλές στονεριές γιατί θα μονοπωλήσουν τη δεκάδα και δεν είμαι τέτοιος τύπος:

Nile - In Their Darkened Shrines



Ήμουν μικρός και τρυφερός και ταράχτηκα από το πόσο βίαιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος. Αυτός ο δίσκος με έβαλε και με έβγαλε από το ντεθ μεταλ, δε νομίζω να ξαναϋπάρξει ποτέ παρόμοιος, ήταν και η αραβική αισθητική που με γοητεύει από τη μέρα 0, πάμε παρακάτω.

Boris - Feedbacker



Κάποια πράγματα σήμερα τα θεωρούμε "δεδομένα", κατοχυρωμένα κλπ. Δεν ήταν έτσι με αυτό το δίσκο όταν βγήκε, με 2 συγχορδίες φτιάχτηκε ένα τείχος ήχου και αισθητικής, που ακόμη και 6 χρόνια μετά ο μόνος πηθικισμός του περιορίζεται σε κουλ μπλουζάκια, γιατί παικτικά εξακολουθεί και είναι μοναδικός. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η μπάντα σήμερα τρομπάρει με αλα-μελβινς ανουσιότητες, αλλά το έργο της το προσέφερε και στους πιο δυσκοίλιους και με το παραπάνω.

Pelican - Australasia



Ακριβώς το ίδιο με το παραπάνω, σε διαφορετικό ηχητικό πλαίσιο. Ουσιαστικά ένας επαναπροσδιορισμός του doom metal, που παρά τον αντικειμενικά δύσκολο ήχο του, έφερε κάποια πράγματα στο προσκήνιο, όχι όμως με retro αναβιώσεις και νοσταλγίες μίας 70s-80s αισθητικής, που καλές είναι κι αυτές αλλά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι.

Burial - Untrue



Τα παν άλλοι καλύτερα από μένα. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι η γοητευτική μελαγχολία που μπορούν ώρες ώρες να βγάλουν sub ήχοι από κει που δεν το περιμένεις.

Hocico - Disidencia Inquebrantable



Δεν ξέρω πώς την έχω δει, ίσως είμαι αδερφή! Αλλά σίγουρα δεν απολογούμαι γι αυτό, μιλάμε για τεράστια μπαντάρα, μού ξυπνάει χορευτικά ένστικτα που δεν ήξερα ότι είχα. Φοβερή αισθητική, η οποία απογειώθηκε παραδόξως σε αυτό το EP 5 κομματιών.

Wooden Shjips - Wooden Shjips



Γιατί, παρότι κάποιος θα λεγε "ε σιγά, κραουτ ροκ είναι, τα χουμε ξανακούσει", όχι, δεν είναι έτσι, είναι κάτι φρέσκο που παρότι πιο απλό από τους προγενέστερους, δεν έχει ξαναπαιχτεί ποτέ. Είναι τέραστια μπάντα, εμένα προσωπικά μου κανε ζημιά στο επίπεδο να θέλω να παίζω τα ίδια με την ταπεινή μου μπάντα, αν αυτό σημαίνει κάτι σε κάποιο επίπεδο.

Virus - Carheart



Θεωρώ πως όποιος προσπαθήσει να ψυχολογήσει το τι του αρέσει σε αυτή τη μπάντα με ρεαλιστικούς όρους, όπως πχ "παίξιμο", "μελωδίες" κλπ, θα μπει σε μία ιστορία χωρίς νόημα. Εγώ προσωπικά δε μπορώ να βρω τι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που με τραβάει σε αυτή τη μπάντα (ενώ στους Ved Buens Ende μπορώ να πω ότι το βρήκα) και ίσως γι αυτό να μου αρέσει τόσο πολύ.

Black Rebel Motorcycle Club - Black Rebel Motorcycle Club



Σχετικά πρόσφατος για μένα, μεγάλο σοκ, τόσο συνθετικά όσο και αισθητικά. Εκεί που τα προσωπικά γούστα και το μανιώδες κάψιμο με φόρμες, ήχους κλπ πάει κι έρχεται, μία ΑΠΛΗ ροκ μπάντα για άλλη μία φορά με μία ολοδικιά της προσέγγιση στα απολύτως βασικά σε αφήνει μαλάκα με το πόσο αγνώμονας μπορείς να σαι με την ουσία την ίδια.

Replikas - Koledoyuran



Προσωπικό κόλλημα που δε λέει να φύγει καιρό τώρα. Όταν το τσιφτετέλι συναντά τον υψίσυχνο grunge πειραματισμό, ο πρώτος (και καλύτερος) δίσκος των τουρκαλάδων Replikas γεννιέται. Δύσκολο εγχείρημα, όμως καμία σύγχυση, καμία επιτήδευση, μόνο συναίσθημα.

Dengue Fever - Venus On Earth



Ένα πολιτισμικό πείραμα που προσωπικά με πήρε κωλοφεράτζα: χαλαρό ψυχεδελοσέρφ με καμποτζιανή φολκ. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, τέτοιες προσπάθειες κουβαλάνε φανέλα βαρύτερη από αυτή της επίτευξης ενός μουσικού έργου, τελεία.

Mercan Dede - Su



Τα χω πει σε διάφορα θρεντ και καταντώ γραφικός. Μεγάλος καλλιτέχνης, μουσική από την Οθωμανία του Σουλεϊμάν, μία μελαγχολία με πυγμή (πώς λέμε "δημοκρατία"), παράδοση με τεχνολογία, ένα πισογύρισμα με άποψη. Το κεντρικό θέμα του Ab-i Hayat είναι μία μελωδία-αναφορά στα αυτιά μου πλέον.

Menace Ruine - The Die Is Cast



Πρόσφατη ανάκαλυψη, καμία αμφιβολία όμως για τη θέση του εκεί που τού αρμόζει. Θα μπορούσαν να μπουν πολλές φιλόδοξες ταμπέλες στο ηχητικό αποτέλεσμα, όπως black metal, drone, folk και τρέχα γύρευε, όμως αυτή του σκέτου "θρήνου" είναι η αντιπροσωπευτικότερη.

Αυτή ήταν καθυστερημένα η λιστάρα μου, βγήκαν 12, ποιος χέζεται.