Στο "Henry's Dream" έχουμε έναν Nick Cave στα πολύ μεγάλα του, έτοιμο να σταθεί δίπλα στα είδωλά του. Αγαπημένο μου album του. Συνθέτης μερικών εκ των ομορφότερων τραγουδιών που γράφτηκαν ποτέ, και δεν αναφέρομαι στις μπαλάντες αυστηρά. Εξαιρετική ικανότητα στο Τραγούδι, για φωνή δεν μιλάω καν. Άργησα πολύ να τον δεχτώ σαν καλλιτέχνη, αλλά μετά τον άκουσα στα σοβαρα.
Επίσης ναι, '84-'94 (το "Let Love In", αν δεν είναι "ο τελευταίος μεγάλος δίσκος του, σίγουρα σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής), αλλά για αυτό το "The Lyre of Orpheus" δεν βρίσκουμε τίποτα καλό να πούμε; Εγώ βρίσκω. Δηλαδή αφήστε το "Abattoir Blues", οκ, πιο ροκενρόλ, ξενέρωτο δεν το λέω, αλλά ο Ορφέας δεν σας αρέσει Πολύ;
