Οι δέκα καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας κατά Βικ:

Grip Inc - Incorporated (2004)

Ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας. Όποιος το πήρε χαμπάρι, το πήρε.



System of a Down - Toxicity (2001)

Γελοιωδώς τέλειος δίσκος. Δεν θα κάτσω καν να τον υπερασπιστώ, είναι απλώς ηλίθιο. Αυτά.



Wolf - The Black Flame (2006)

Τα είπα προσφάτως και για αυτούς. Σε ένα ιδίωμα που κατακλύζεται πλέον από ανεμπνευσιά, μηδέν νεύρο, γραφικότητα του χειρίστου είδους, οι Wolf βγάζουν δισκάρες την μια μετά την άλλη. Εδώ έχουν κάνει (ως τώρα) το peak. Μέτριο κομμάτι δεν έχω βρει, αντιθέτως σφύζει εμπνεύσεως, δύναμης που πηγάζει από τα ριφ και πορωτικές ερμηνείες. Ο καλύτερος heavy metal δίσκος της δεκαετίας.



Exodus - Tempo of the Damned (2004)

Το comeback της δεκαετίας. Υστερεί σε κάνα δυο κομμάτια αλλά τα υπόλοιπα είναι τόσο γαμημένα καλά που στα παπάρια μας όλα. Ο Ζέτρο κάνει την ερμηνεία της ζωής του λες και το φάντασμα του Μπέιλοφ τον ωθεί και οι Holt-Hunolt γράφουν τα καλύτερα ριφφ από την εποχή τουλάχιστον του Fabulous Disaster. Δεν το περίμενα με την καμία. Hunting σπέρνει όπως πάντα, o Sneap κάνει ιδανική παραγωγή και έτσι απλά οι Exodus γράφουν τον καλύτερο θρας δίσκο της δεκαετίας.



Kreator - Violent Revolution (2001)

"Μαλάκα, έλα τώρα. Οι Κριέτορ επιτέλους έβγαλαν τον δίσκο που έπρεπε", είπε ο καρδιακός φίλος που τους λατρέυει σαν θεούς και είχε ουλ ολίγες φορές απελπιστεί με την πάρτη τους. Και όμως δικαιώθηκε. ΔΙΣΚΑΡΑ.-



Bolt Thrower - Those Once Loyal (2005)

Αυτό ή το Honour, Valour, Pride; Το δεύτερο με έβγαλε σε όλη την θητεία στα τεθωρακισμένα αλλά αυτό είναι μάλλον καλύτερο και τραγουδάει και ο θεός ο Καρλ. Συγκρότημα εγγύηση και τα ψαξίματα τα αφήνουμε για τους άλλοι.



Tankard - Kings of Beer (2000)

Δεν υπάρχει κακό κομμάτι. Όλα έχουν νόημα ύπαρξης, οι Τάνκαρντ παίζουν απολαυστικότατο thrash, ο νεοφερμένος τότε Andy έφερε μαζί του και ένα σάκο ριφάρες, ο Gerre είναι συγκινητικά πορωτικός και το ομότιτλο κομμάτι μπορεί να περιγραφεί μόνο ως οι Τάνκαρντ συναντάνε τους Μάνογουωρ και τις επικες χορωδίες των Μπάθορι and there was much rejoice. Ίσως ο καλύτερος Τάνκαρντ δίσκος.



Lefay - SOS (2000)

Κέρδισε στα σημεία κάποιους δίσκους και μπήκε στην δεκάδα. Οι Lefay είναι από τις πιο αδικημένες μπάντες του πλανήτη, είναι αμαρτία που δεν ακούγονται περισσότερο από οπαδούς του ήχου, ο Τσάρλι είναι λατρεία, ο δίσκος είναι αψεγάδιαστος, αρκεί. Power, thrash, doom, απ'όλα έχει ο μπαξές, και όλα αρτιότατα παιγμένα.



Solitude Aeturnus - Alone (2006)

Από τις αγαπημένες μου μπάντες, Η αγαπημένη μου φωνή, δίσκος αντάξιος του ονόματός τους, δεν θέλει καθόλου σκέψη.



Destruction - The Antichrist (2001)

Θρας όλεθρος. Τελείωσε. Ούτε γενικότητες, ούτε προχειροδουλειές, φοβερή δουλειά που κοντράρει ανετότατα οποιαδήποτε από τις κλασσικές κυκλοφορίες και έχει να επιδείξει και μπόμπα ήχο.



Οι επόμενοι δέκα που τελικά δεν κατάφεραν να εκτοπίσουν τους παραπάνω αλλά είναι δισκάρες, οπότε τους βάζω και στα παπάρια μου όλα:

Tool - Lateralus (2001)

Τελικά δεν μπήκαν στην δεκάδα. Και αυτό γιατί η λίστα είναι προσωπική μου καύλα και όχι αυτά τα κουλτουρέ που οριοθετούν τον ήχο και τέτοια. Θαρρώ πως έλιωσα πιο πολύ τους δέκα πάνω, οπότε σόρι Τουλ, δισκάρα-δισκάρα, χάσιμο κλπ, αλλά... Τα'πανε κι άλλοι πιο εντυπωσιακά οπότε νταξ.



Devin Townsend - Terria (2001)

Πανέμορφος δίσκος. Δηλαδή αυτή η λέξη μου έρχεται πάντα. Πανέμορφο. Ειδικά το σερί του Earth Day με το Deep Peace δεν υπάρχει.



Entombed - Morning Star (2001)

Ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αναφέρω αυτή τη γκρουπάρα και αυτή τη δισκάρα. Μαζί με τα 3 πρώτα ο καλύτερος Entombed και άνετα ο καλύτερός τους της δεκαετίας.



Arch - A Twist of Fate (2003)

Δεν μπήκε γιατί είναι EP και για κανέναν άλλο λόγο. Την ανατριχίλα να ακούω πάλι την φωνάρα του Arch με *αυτές* τις μελωδικές γραμμές της φωνής δεν μπορώ να την περιγράψω.



Blind Guardian - A Night at the Opera (2002)

Είμαστε φανμπόηδες. Φοβερός δίσκος. Χάνει την δεκάδα γιατί ήταν αισθητή η πτώση της ποιότητας από το απίστευτο προηγούμενο σερί που δεν ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις για την κορυφή και γιατί κάποια κομμάτια δεν χρειάζονταν τόσο overblown παραγωγή. Κάποια.



Halford - Resurrection (2000)

Ό,τι λέει ο τίτλος του δίσκου. Silent Screams άνετα από τα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας και σβήνει ότι έχουν βγάλει οι Priest μετά την αποχώρησή του και την επιστροφή του.



Death - Live in L.A (2001)

E, είναι live, είναι ειδική περίπτωση και γι'αυτό δεν ήταν σωστό να μπει στην δεκάδα. Γιατί με τέτοια κομμάτια ήταν αδικία για τις κανονικές κυκλοφορίες.



Sodom - M-16 (2001)

Ζορίστηκα με το συγκεκριμένο, απλά δεν χώραγε. Δισκάρα, ριφάρες, ένας εξαίρετος Sodom δίσκος για την δεκαετία.



Paradox - Collision Course (2000)

Επίσης απλά δεν χώραγε αλλά είναι αμαρτία να μην αναφερθεί αυτή η δισκάρα. Ριφάρες, ρυθμ σέξιον που τσακίζει κόκκαλα και γενικά αγαπάμε Πάραντοξ ρε μουνιά κλπ.



Napalm Death - Order of the Leech (2002)

Αρμαγεδώνας. Τον ξεχωρίζω γιατί βρίσκω τα κομμάτια να κυμαίνονται όλα στο ίδιο επίπεδο και το ενδιαφέρον του δίσκου αμείωτο.



Hypnosia - Extreme Hatred (2000)

Από τα worship bands αυτοί ήταν οι καλύτεροι κατ'εμέ. Μπορεί να ξεπατήκωναν (σε λίγο πιο σπιντ) τους καλούς Kreator αλλά το έκαναν πραγματικά καλά και γράφοντας κομματάρες εν αντιθέσει με άψυχες κόπιες.



Οι δίσκοι που δεν μπήκαν στην 20άδα και all they got was this lousy t-shirt:
Municipal Waste - Hazardous Mutation
SYL - Alien
Bathory - Nordland I
Ayreon - The Human Equation
Agent Steel - Order of the Illuminati
Symphony X - The Odyssey
Brainstorm - Ambiguity
Nevermore - This Godless Endeavor
Guns n' Roses - Chinese Democracy

Ένας θεός ξέρει ποια ξέχασα. Ό,τι θυμήθηκα, θυμήθηκα και αρκετά ταλαιπωρήθηκα και μόνο με αυτά...