Άμα είναι να περιμένουμε ο κόσμος να φτάσει στην αθλιότητα που ήταν πχ ο ρωσικός λαός πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση γαμήσε τα. (Αν και ο Νετσάγιεφ συμφωνεί και επαυξάνει αλλά δε πειράζει). Μπορεί αυτές οι στιγμές να έρχονται στα χειρότερα σημεία που δε μπορείς να πας πιο κάτω, αλλά η αντίδραση που έρχεται τότε είναι απλά μία έκρηξη η οποία αργοπεθαίνει μετά σιγά σιγά. Η μαγκιά είναι να χτίζεις λίγο λίγο όμως, τότε που φαινομενικά δεν είναι "αναγκαία" η αλλαγή, ώστε να έχεις θεμέλια και προγραμματισμό και στόχους. Το ίδιο γίνεται και με τον εαυτό σου στη προσωπική σου ζωή, όταν φτάνεις στο πάτο και δεν αντέχεις άλλο, θα σκάσεις, και θα πεις αρκετά πια δεν αντέχω αλλάζει η ζωή μου από σήμερα. Αλλά μία βδομάδα μετά πάλι στα ίδια θα καταλήξεις. Η αλήθεια είναι παιδάκια, ότι ούτε στην κοινωνία ούτε στο ανθρώπινο γένος ούτε σε ένα συνάνθρωπό σου μπορείς να προσφέρεις τίποτα εφόσον δε μπορείς πρώτα να φέρεις σε μία τάξη τα πράγματα που έχεις μέσα σου. Μόνο όταν έχεις στόχους, λες ΘΕΛΩ, είσαι μέσα στη καύλα για ζωή, θα ενδιαφερθείς για το τι γίνεται γύρω σου επειδή καταλαβαίνεις ότι η δική σου ευτυχία εξαρτάται άμεσα από τους γύρω σου ανθρώπους, και των γύρω σου ανθρώπων στους δικούς τους γύρω, και all the way up μέχρι να βλέπουμε τη γη από ψηλά. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες πιστεύω.
Originally Posted by Drumsick
