disclaimer: ακολουθεί κλασσική υπερβολική έκφραση της προσωπικής μου αποψάρας, μη την πάρετε και εντελώς τοις μετρητοίς.
Λοιπόν.
Καταρχάς να πω πως προερχόμενη από τελείως μη-πανκ μπακγκραουντ, αυτό που με κέρδισε στον πρώτο δίσκο Καταχνιά ήταν η μπλακ μεταλιλα που βγάζουν, οι κολασμένες μέταλ ριφφάρες αλλά και το γεγονός οτι τα κομμάτια είναι δουλεμένα, καλογραμμένα. Δεν είναι "παίχτε πανκ ρε!" φάση, είναι σοβαρή μελετημένη μουσική, που στα δικά μου αυτιά βγάζει και μια προγκρεσιβίλα, από άποψη αλλαγών και γυρισμάτων. Τον δίσκο αυτό τον θεωρώ αψεγάδιαστο από την αρχή μέχρι το τέλος του. Καταλαβαίνω το "παράπονο" ορισμένων για τον γυαλισμένο ήχο, αλλά με περισσότερη βρωμιά θα θάβονταν πιστεύω πολλά από αυτά που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Κάτι που άλλωστε φάνηκε στην επόμενη κυκλοφορία τους.
Ο δεύτερος δίσκος, με 2-3 φορές που τον άκουσα όταν βγήκε, μου φάνηκε προχειρογραμμένος και πολύ πιο κάφρικος απ'ότι προτιμώ. Ένιωσα επίσης πως απουσίαζαν αυτά που με έκαναν να αγαπήσω τον πρώτο, ξενέρωσα, και τον απέρριψα σαν συνολικά κακή δουλειά.
Με αφορμή την κυκλοφορία του Κρεσέντο, έβαλα να τον ξανακούσω αρκετές φορές προσεκτικά, με ακουστικά, και συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στις συνθέσεις, αλλά στην πραγματικά φριχτή παραγωγή.
Το μπάσο είναι ανύπαρκτο, στα περισσότερα κομμάτια πρέπει να συγκεντρωθείς για να το ακούσεις, κι ακόμα και σε σημεία που θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί (πχ. στα μισά του Καταιγίδες Ανυπακοής, στις παύσεις προς το τέλος του Αλλόφρων ή στο κλείσιμο του Λόγου Κρυμμένο), είναι τελείως μπουκωμένος ο ήχος του, σε αντίθεση με τις κιθάρες που είναι τόσο πρίμα που σου τρυπανε το μυαλό. Κάτι που κάνουν και τα πιατίνια σε πολλά σημεία, με πιο έντονο μάλλον το Χαμογέλα ρε Διάολε. Με ακουστικά σε πιάνει κυριολεκτικά πονοκέφαλος.
Η μελωδική κιθάρα είναι επίσης εγκληματικά θαμμένη. Στο Νυχιά στο Θάνατο πχ., όλη η καταπληκτική μελωδία πάνω στην οποία πατάει το κομμάτι, πασχίζει να ακουστεί κάτω από τις παραμορφώσεις και τους βρυχηθμούς.
Οπότε ναι, μια χαρά είναι ο δίσκος, άμα ζοριστείς να ακούσεις τι παίζει το κάθε όργανο χωριστά, γιατί το σύνολο είναι κατα βάση μια βαβούρα.
Στο Κρεσέντο Απελπισίας, ευτυχώς τα πράγματα είναι καλύτερα. Ακούσαμε ξανά μπάσο! Προσωπικά θα μ'άρεσε ακόμα πιο ψηλά, όπως και η μελωδική κιθάρα, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Συνολικά τον θεωρώ πολύ αξιοπρεπή δίσκο, με καλύτερα με μεγάλη διαφορά, και απολύτως ισάξια του πρώτου, τα Σκοτεινιά και Γκάλιες. Έπη.-
Σκόνη που Έγινε αρρώστια, ωραιότατο. Βήχας σα Νύχτα και Ερωτικό Προς (τρελή Νορβηγίλα η εισαγωγή) επίσης μ'αρέσουν πολύ. Όμορφες μπασογραμμές. Χθόνιος Τρόμος και Κρεσέντο Απελπισίας, πολλή οργή! Καλά είναι όμως, ειδικά το δεύτερο. Το Εζμαχάλ μουσικά δε μ'αρέσει, αλλά με συγκινεί θεματικά.
Αυτά βρε παιδιά.
