Τελικά θέτεις πολλά περισσότερα ερωτήματα, αγαπητέ Αλεχάνδρο.
Η κατάσταση είναι λίγο πιο λεπτή και περίπλοκη, απ' όσο φαντάζει όταν δεν έχεις κληθεί να την αντιμετωπίσεις ακόμη. Και δεν αναφέρομαι στο κομμάτι της βάπτισης, αυτό είναι μια τεράστια -διαφορετική- συζήτηση. Όπως ξέρεις, το πρώτο παιδί μας βαπτίστηκε, γίναν τα χατήρια, ήμουν σκατά, devil horns στην εκκλησία, καζούρα στο ER, μπλα μπλα και κάπου εκεί τελείωσε το θέμα. Τη μικρή θα πάμε στο ληξιαρχείο να τη δηλώσουμε, θα ξεγράψουμε και τον μεγάλο και τελείωσε το ζήτημα.
Όμως στα ερωτήματα που θέτεις, καταλυτικό ρόλο παίζει και η ηλικία των παιδιών. Η μικρή μας είναι 21ος μηνών. Πήγαμε στον παιδικό σταθμό το Σάββατο για ενημέρωση γονέων και μας είπαν ότι -μιας και λαλίστατη η τσούπα- συμμετέχει στα τραγουδάκια, στην ΠΡΟΣΕΥΧΗ κτλ κτλ. Τι κάνεις εκεί; Κατεβάζεις παναγίες επειδή στον παιδικό σταθμό κάνουν προσευχή; Ζητάς να μη συμμετέχει το 21ος μηνών παιδί σου σε αυτή τη γελοιότητα; Έχει κάποια αξία; Θα βελτιώσει τη ζωή του ή την κοινωνία; Θα καταφέρεις κάτι, πέραν του να γίνεις ο μαλάκας γονιός που την είπε στη 40άρα βρεφονηπιοκόμο;
Κατ' εμέ ούτε στο δημοτικό σχολείο αξίζει να μπεις στη διαδικασία να "περιθωριοποιήσεις" το παιδί, γιατί αφενός ακόμη δεν είναι σε θέση να καταλάβει τους λόγους, αφετέρου, ουσιαστικά δεν του μαθαίνεις την ελευθερία των επιλογών, παρά το καθοδηγείς πλήρως εσύ, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου. Θα μου πεις, όλοι και σε όλα τα ζητήματα αυτό κάνουν ουσιαστικά, αλλά θεωρώ ουσιαστικότερο να τροφοδοτείς την ελεύθερη σκέψη από τη μασημένη τροφή. Εντάξει, για το δημοτικό σχολείο μπορώ να δεχθώ ότι ανάλογα με το παιδί και την αντίληψη/ευαισθησία του, μπορείς να κάνεις κουβέντα και ενδεχομένως να εμβαθύνεις περισσότερο. Κατ' εμέ, πάντα στα πλαίσια της ελευθερίας, η οποία φυσικά περνάει από τη χειραφέτηση ιδεών όπως θρησκείες, ομάδες, κόμματα.
Αναφορικά τώρα με το τι γίνεται όταν ακούγονται διάφορα ευτράπελα από τα σόγια, η προσωπική εμπειρία είναι ότι δε χρειάζεται να μπω σε διαδικασίες. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν πως νιώθουμε ως γονείς, οπότε δεν αρχίζουν τα "παναγίτσα μου, χριστούλη μου" μπροστά μας. Ούτε παίζουν κατηχήσεις. Μόνο στο χωριό της γυναίκας μου σκάνε άκυρες ερωτήσεις αν βαφτίσαμε τη μικρή, τις ντριπλάρουμε και πάμε παρακάτω. Ακόμα κι όταν άκουσα τον Ορφέα μου να λέει "ωχ παναγία μου" για κάτι που τον δυσκόλεψε, έβαλα τα γέλια. Γιατί προφανώς, στα 4 1/2 του, είναι αδύνατον να γνωρίζει τι είναι αυτό που παπαγαλίζοντας, είπε. Όταν έρθει η ώρα και θα έχει νόημα, θα μάθει. Όχι με το να ζητήσω απαλλαγή από τα θρησκευτικά της 3ης δημοτικού, ας πούμε, αλλά μέσα στο γενικότερο οικογενειακό κλίμα και περιβάλλον.
