Ανατριχιαστικές στιγμές

[sfinotouvlaki]

Λογικό δεν είναι αυτό όταν η μουσική του μιλάει για την κατάσταση Β και έχει δημιουργηθεί όντας στην κατάσταση Β? Πως αλλιώς θα μπορούσε να παιχτεί αυτή η μουσική και να τραγουδηθούν αυτοί οι στίχοι με τον συγκεκριμένο τρόπο όντας σε χαλαρή, ευδιάθετη φάση? (αναφέρομαι και στα προ-αυτοτραυματισμού εδώ, από πριν ξεκινάει η μετατόπιση προφανώς).

Λογικό μπορεί να φαίνεται, αλλά δεν είναι απαραίτητα. Δεν είναι, από την άποψη πως για να αποδόσεις είτε μουσικά είτε θεατρικά, ή με όποιον άλλο τρόπο, συναισθήματα απόγνωσης, κατάθλιψης κ.λπ. δεν είναι απαραίτητο να είσαι εκείνη τη στιγμή σε κατάθλιψη, απόγνωση κ.ο.κ. Ούτε είναι η άλλη επιλογή να είσαι σε χαλαρή ή ευδιάθετη κατάσταση. Προφανώς χρειάζεται μόχθος, δουλειά και ικανότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του καλλιτέχνη με μένα. Ή του καλλιτέχνη Α που μπορεί να αποδώσει χωρίς να ισοπεδωθεί ψυχολογικά από τον Β που δεν έχει μάθει να το κάνει αυτό. Μάλιστα, πολλές φορές, τέτοιου είδους ταύτιση οδηγεί σε αισθητικά υποδεέστερο αποτέλεσμα. Αν ο συγκεκριμένος κάνει καλά αυτό που κάνει, δεν το ξέρω, αλλά, σε περίπτωση που το κάνει, το να είναι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση δεν είναι επαρκές για να το κάνει, χρειάζονται και άλλα πράγματα. Και αυτό που λέω είναι πως, επίσης, δεν είναι και αναγκαίο.

Τον συγκεκριμένο ίσως τον διευκολύνει στην απόδοση, αλλά, από την άλλη, εγώ, ως θεατής, πώς μπορώ να ξέρω ότι δεν θα ήταν ακόμα καλύτερος αν μπορούσε να κρατήσει μια απόσταση; Γι' αυτό λέω ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι σα να έχουμε περάσει από το συμβολικό και την αναπαράσταση στο ακραιφνώς ρεαλιστικό. Στο "βίωμα" (του καλλιτέχνη) καθαυτό, που λες κι εσύ. Το ακραιφνώς ρεαλιστικό φαίνεται να μαγνητίζει (και σιγά-σιγά πρέπει να γίνεται όλο και πιο έντονο, πιο θεαματικό), αφού το βίωμα είναι από μόνο του έντονο. Όταν βλέπω έναν καταθλιπτικό να θέλει να τον καταπιεί η γη, είτε μπορεί να τραγουδήσει είτε όχι, σφίγγομαι, έχω πολύ δυνατά συναισθήματα. Και η πρώτη μου αντίδραση δεν είναι να τον ακούσω να τραγουδάει, αλλά να κάνω κάτι να τον βοηθήσω. Εγώ, ως καταθλιπτικός, αυτό θα ήθελα για μένα.

Και αν για κάποιον που γενικά είναι ισορροπημένος μπορεί να είναι αποδεχτό να μπαίνει σε μια τέτοια κατάσταση για λίγο, ώστε να αποδώσει, για κάποιον που δεν είναι ισορροπημένος, για μένα ΔΕΝ είναι αποδεχτό (για τον λόγο που είπα πριν) και γι' αυτό εν γνώσει μου δεν θα στήριζα κάτι τέτοιο. Αλλ, προφανώς, καθένας έχει τη δική του αντίληψη και τα δικά του κριτήρια.

Προσωπικά δεν θεωρώ πως πλασσάρεται στα πλαίσια "τέχνης", αλλά σαν ένα ολοκληρωμένο, δύσκολο και άσχημο βίωμα που συνοδεύει τη μουσική και την εκτέλεσή της. Από κει και πέρα, μπορεί να είναι και καλό το οτι σοκάρουν όλο και λιγότερο αυτά τα πράγματα, από την άποψη πως η ψυχική ασθένεια, η κατάθλιψη, ο αυτοτραυματισμός και η αυτοκτονικότητα, καθ'οτι ευρέως κοινά, εξακολουθούν να αποτελούν τεράστια ταμπού, τα οποία θάβονται κάτω από το χαλάκι με κάθε ευκαιρία, επειδή είναι άβολα και αντιαισθητικά θέματα για τους περισσότερους.

Ως τέχνη πλασάρεται και μόνο έτσι μπορεί να πλασαριστεί, γιατί μόνο έτσι είναι νόμιμο. Αν έβγαζε αφίσα ο προμότερ "ελάτε να ζήσετε έναν πραγματικά καταθλιπτικό. Δείτε πώς αυτοτραυματίζεται τη στιγμή του καταθλιπτικού επεισοδίου του!! Θα υπάρχει και ταιριαστή μουσική. Είσοδος: 25€", θα τον έκλειναν μέσα και δικαίως. Επίσης, το ότι φέρνει έναν τυχαίο (ή και μή) αντιμέτωπο με την κατάθλιψη και τον αυτοτραυματισμό, δε σημαίνει ότι συμβάλει στην αποταμπουποίηση τους, όπως δε συμβάλει σε κάτι τέτοιο, για παράδειγμα, η προβολή ιστοριών τρανς ατόμων στις εκπομπές της Αννίτας Πάνιας ή όποιας άλλης. Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν απόλυτα σωστοί τρόποι προσέγγισης αυτών των θεμάτων, υπάρχουν απόλυτα λάθος τρόποι και, πιστεύω, το να πληρώνεις για να δεις έναν καταθλιπτικό να αυτοτραυματίζεται ενώ τραγουδάει, είναι πολύ πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο. Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι αν σοκάρεται κάποιος από την ψυχική ασθένεια καθαυτήν, αλλά το ότι ένα επικίνδυνο σύμπτωμά της γίνεται όλο και πιο αποδεκτό ως προϊόν εκμετάλλευσης ή ψυχαγωγίας ακριβώς τη στιγμή που λαμβάνει χώρα.