Δεν ξέρω αν σας τυγχαίνει και εσάς, αλλά εμένα μου συμβαίνει το εξής: Από τα διάφορα είδη μουσικής που έχω αγαπήσει, ανα καιρούς κολλάω με κάποιο συγκεκριμένο ή/και με άλλα κοντινού μουσικού ύφους, αναλόγως συνήθως της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι την περίδο εκείνη.
Όταν συμβαίνει αυτό, μπάντες και κομμάτια που ανήκουν σε άλλα είδη και που άλλοτε έχω αποθεώσει, περνάνε στο background, και δε με συγκινούν με τον ίδιο τρόπο. Χάνεται η μαγεία τους, γίνονται κοινά. Κάποια μέχρι να ξαναέρθει η ώρα τους να λάμψουν, κάποια μέχρι να αρχίσει να σβήνει η αίγλη τους στο πέρασμα των χρόνων, και τελικά να γίνουν σχεδόν αδιάφορα.
Ε λοιπόν, αυτό εδώ το κομμάτι, νομίζω πως με κλονίζει με τον ίδιο τρόπο σχεδόν πάντα, ανεξαρτήτως φάσης. Όσες φορές και αν το ακούσω, κι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Βάσει αυτού, υποθέτω πως μπορεί να θεωρηθεί το αγαπημένο μου κομμάτι μουσικής στον κόσμο όλο.
