Πείτε λίγο στα σοβαρά τώρα: Η όλη φάση με την κασετική παραγωγή πώς σας έχει κάτσει στο αυτί; Προσοχή δεν λέω για τη μόδα τη κασέτας, αλλά για τη μόδα που παρατηρείται τα τελευταία τουλάχιστον 3-4 χρόνια τής (υπερβολικά) lo-fi παραγωγής πολλών black metal δίσκων (και όχι μόνον). Εμένα μου βγάζει έναν πρόχειρο πιθηκισμό ενός εξωτερικού χαρακτηριστικού παλιών demo (π.χ. της γαλλικής σκηνής, βλ. Vlad Tepes κ.ά.). Εκείνη την εποχή πράγματι υπήρχε η τάση κάποιες δουλειές να ακούγονται είτε λες και ηχογραφήθηκαν μέσα σε μια ντουλάπα είτε λες και τοποθετήθηκε το μικρόφωνο στο δίπλα δωμάτιο (πάνω κάτω έτσι το θέτει ο τυπάς από Sonic Youth στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ για το γαλλικό black). Γιατί όμως να επιστρέψει η σκηνή σε αυτό το μοντέλο; Μεταξύ αφ' ενός της πλαστικής παραγωγής και αφ' ετέρου του πηγαδίσιου ήχου δεν υπάρχει καμία μέση οδός;
Άκουγα για παράδειγμα πάλι το ντεμπούτο των Slaegt, προσπαθώντας να αποφασίσω εάν μου κάνει για αγορά, και κατέληξα ότι ο ήχος του είναι ηθελημένα κακός. Προσωπικά αυτό το πράγμα με εκνευρίζει. Πετυχαίνουν με όμορφο τρόπο να θυμίζουν 90's black/death μπάντα, ωστόσο ο ήχος στερείται ευκρίνειας. Δηλαδή το Somberlain τέτοιο ήχο είχε; Ουδεμία σχέση...
Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε το παρακάτω demo του... 2016 μιας αμερικάνικης heavy metal μπάντας.
Ποιος στο καλό την βρίσκει με τον συγκεκριμένο ήχο στα τύμπανα ή στις ρυθμικές κιθάρες;;!
