Πέφτει λιώσιμο σε Tuonela σήμερα. Και συνειδητοποιώ σιγά-σιγά ότι ίσως είναι και Ο δίσκος που έφερε τη μόδα του 70's στο metal. Δεν είναι μόνο τα πλήκτρα και το φλάουτο στο "Rusty Moon". Είναι και οι κιθάρες καθώς και πλήθος φωνητιικών γραμμών κ.ο.κ. Με την εξαίρεση της 90's περιόδου των Spiritual Beggars, για την οποία δεν μπορώ να μιλήσω καθότι έχω πλήρη άγνοια, κατά τ' άλλα οι φίλοι μας οι Amorphis πρέπει να ήταν αυτοί που έκαναν στροφή στη μελωδία, την ώρα που όλοι οι άλλοι ασχολούνταν με το millennium, τη νέα εποχή των υπολογιστών, δυστοπικές εκδοχές της καθημερινότητας, την (ντεμέκ) industrial αισθητική, τα πλήκτρα στο black metal και πάει λέγοντας. Kudos, λοιπόν.
