Ξημέρωσε Παρασκευή με κάποιο τρόπο (ξύδια στην κοινή τέντα της παρέας μέχρι τις 4 και οι Γερμανοί βάραγαν ξυπνητήρι στις 9, γαμώ την Πρωσία!). Η πιο γεμάτη συναυλιακά μέρα για μένα η οποία όμως δεν θα έβγανε καθαρή με 12 ώρες στην λάσπη. Ήρθε η στιγμή να αγοράσω ξανά μπότες μιάς και οι δανεικές που είχα τα φτύσανε την Πέμπτη με αποτέλεσμα να έχω κάποιες υπέροχες πληγές στο καλάμι και σε άλλα σημεία και λάσπες μέσα στις μπότες. Φήμες λένε ότι οι πληγές προκλήθηκαν τόσο από το περπάτημα στην λάσπη με μεγαλύτερο μέγεθος μπότα, όσο και στο κοπάνημα κατά την διάρκεια της χθεσινής συναυλίας που επίσης χτύπαγαν στο ίδιο σημείο. Το βράδυ δε βέλαξα στον πόνο όταν έριξα επάνω στις πληγές αντισηπτικό, προκειμένου να γλιτώσουμε κανά μικρόβιο. Αυτό είχαμε, αυτό ρίξαμε. Δεν το συνιστώ. Εκτός αν γουστάρετε να σφαδάζετε στον πόνο.

Αφού βρήκα και από την παρέα μια γάζα και μερικά χανσαπλαστ (Ja, ich spreche Deutch!JA!Ein, zwei!) ξεκίνησα για τον γολγοθά της εξόδου από το κάμπινγκ. Μου πήρε κάμποση ώρα να φτάσω στο σουπερ μάρκετ που ήταν στον κεντρικό δρόμο έξω περίπου κανά 800 μέτρα. Εντωμεταξύ χωρίς κάλτσες μιάς και ήδη είχαν γίνει λάσπη 2 ζευγάρια και το ένα πόδι έπλεε σε πελάγη, όχι ευτυχίας, αλλά λασπουρίας. Αφού περίμενα κανά μισάωρο και παραπάνω να έρθει η παρτίδα με τις καινούριες γαλότσες, γιατί είχαν ξεπουλήσει τις προηγούμενες μέρες, μαζί με άλλους 25-30 καλοδιάθετους νοματαίους και 1-2 αρχίδια που χώθηκαν μπροστά, πήρα το πολυπόθητο ζευγάρι και κίνησα να πληρώσω το 20ευρω και να γυρίσω στο κάμπινγκ. Η επιστροφή χαρακτηρίστηκε από μια διαδρομή μονότονη ανάμεσα σε χαρούμενους κάφρους και λάσπη σε τόνους μιάς και κατά την είσοδό μου στο κάμπινγκ έπεσα σε μια τρύπα που οι μαλάκες δεν είχαν κλείσει –ακριβώς στην είσοδο του χώρου που έλεγχαν τα εισιτήρια – και η γαλότσα ευτυχώς ήταν αρκετά ψηλή, σχεδόν ως το γόνατο και δεν μπήκε μέσα κι άλλη λάσπη. Υπάρχει και φωτογραφικό ντοκουμέντο για τους άπιστους θωμάδες. Απ την άλλη βέβαια όλοι πήγαιναν άκρη – άκρη και εγώ είπα να περάσω από μέσα… Και ύστερα παρά τις συμβουλές ενός σεκιουριτι να μην πάω από εκείνο τον δρόμο μιας και πιο μπροστά η λάσπη ήταν πάρα πολύ και να κάνω τον γύρο, εγώ είδα κάποια γκομενάκια να πηγαίνουν από εκεί και λέω αφού μπορούν αυτά εγώ δεν θα μπορώ… δεν ξέρω αν τελικά μπόρεσαν ή γύρισαν πίσω, αλλά εγώ ζορίστηκα να περάσω και έπρεπε να χα ακούσει τον σεκιουριτά. Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, θέλουν το καλό μας έλεγε μια φωνή αλλά δεν την πίστεψα. Δεν γλίτωσα και χρόνο..και μέχρι να φτάσω στην σκηνή, να αλλάξω μπότες, να ετοιμαστώ και να φύγω είχε πάει η ώρα Angra-μησι. Μάλλον και οι Zodiac που παίζανε την ίδια ώρα θα έτρωγαν άκυρο.

Με την πρώτη ξενέρα της ημέρας αλλά στεγνά πόδια σκέφτομαι πως δεν ήταν ώρα και αυτή που τους έβαλαν να παίξουν και φεύγω καρφί για τους επόμενους στην σειρά, Falconer. Φαλκονερ λοιπόν, τα γλυκά παιδιά από την Σουηδία τα οποία παίξανε όμορφα το power τους και κάποια από τα χιτάκια τους που ήξερα και γω από εκείνον τον δίσκο κάμποσα χρόνια πριν. Κάποια μικρά τεχνικά προβληματάκια με τον ήχο στην κιθάρα δεν μας πτόησαν και ο καιρός είχε φτιάξει αρκετά και σε κείνο το σημείο της παρτυ σκηνής υπήρχαν στεγνά και στέρεα σημεία. Εκεί υπήρχε και το σταντ της St Pauli και της metal blade στην γωνία νομίζω. Λεφτά για cd κλπ δεν υπήρχαν ούτε για αστείο οπότε έκανα μία βόλτα μόνο για χάζεμα σε κάποια φάση.