Ο Λένιν λοιπόν έλεγε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα θα πρέπει να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία ευρύτατων μετώπων με σκοπό να προστατευθεί η εργατική τάξη και να κοινωνικοποιηθεί ο αγώνας της. "Ακόμα και με το Διάβολο για να σώσουμε ό,τι πρέπει". Το 1989 συμμάχησε με τη ΝΔ για να φέρει τη λεγόμενη "κάθαρση". Φαντάζομαι ότι δεν ισχυρίζεσαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 είναι το ίδιο και χειρότερο με τη ΝΔ του 1989. Κάτι τέτοιο δεν το κάνει ούτε το ίδιο το ΚΚΕ άλλωστε. Ας ξεχάσουμε προς το παρόν τη ρήση του Βλαδίμηρου και ας επικεντρωθούμε ξεκάθαρα στην ανάγκη για τη λεγόμενη κάθαρση. Τα σκάνδαλα λοιπόν που έχουν συμβεί από το 91 και έχει νόημα να διερευνηθούν γιατί δεν έχουν παραγραφεί δεν είναι κα λίγα. Με τα λίγα νομικίστικα που μιλάω, νομίζω είναι 2 θητείες βουλευτικές. Κι επειδή είχαμε το 12 πολύ σύντομη βουλή από το Μάη ως τον Ιούνη που δεν είχε έργο, μάλλον η διερεύνηση αυτή περιορίζεται ουσιαστικά στην κυβέρνηση αντώνη-βαγγέλη-φώτη. Θα έλεγε κανείς ότι το σκάνδαλο του Κοσκωτά που ήταν η αφορμή για τα γεγονότα του 89 δεν είχε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτά που συνέβησαν τώρα. Μόνο και μόνο τα ξεπουλήματα του ΤΑΙΠΕΔ να βάλεις, με κατάλληλη ρητορική και πολιτική διαχείριση θα μπορούσες να το σηκώσεις σε παρόμοιες διαστάσεις. Αντικειμενικά λοιπόν, αλλά ίσως και ως προς τη δυνατότητα να προπαγανδιστεί και να στηριχτεί απ' τη βάση σου, αν συνεργάστηκες τότε για την κάθαρση και είσαι ΟΚ μ' αυτό, τότε έχεις τους ίδιους και παραπάνω λόγους να το κάνεις και τώρα.
Ο Βλαδίμηρος όμως δεν μπορεί για ώρα να κάτσει σιωπηλός. Γιατί δεν είναι μόνο το επιχείρημα "το'χεις ξανακάνει ρε γελοίε, που μας το παίζεις καθαρός και άμεμπτος". Λες και στην πολιτική χωράνε έννοιες καθαρότητας, κι αν χωρούσαν θα ήταν σημαντικότερες στην αξιολόγηση προτεραιοτήτων από την κοινωνική ανάγκη.
Εγώ, αν ήμουν ΚΚΕς θα ήθελα τη συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ αφ' ενός για να του ασκήσω τον έλεγχο να εφαρμόσει αυτά τα έστω μετριοπαθώς κεϋνσιανά και βαρουφίστικα που υποσχέθηκε, αφετέρου να τον πιέσω σε ακόμα ριζοσπαστικότερες μεταρρυθμίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑς δεν είναι ΝΔ, με πολιτικά στελέχη και βάση που δεν μπορείς να βρεις κανέναν κοινό άξονα συνεννόησης και συνδιαμόρφωσης. Έχει (ακόμα και σύμφωνα με την τωρινή ανάλυση του ΚΚΕ) διαφορετικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα απέχει πολύ από τον παροιμιώδη "Διάβολο" του Λένιν. Πόσο πιο εξώστρεφο θα ήταν, και πόσο περισσότερο κόσμο θα κέρδιζε, αν αυτός έβλεπε ένα κόμμα πραγματικά κομμουνιστικό και ριζοσπαστικό στην κυβέρνηση, που να πιέζει για ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή του κι όχι για μεταρρυθμιστικές κομπρέσες;
Αλλά φοβούνται τη διάβρωση. Λες και αν διαβρωθείς εσύ από τις ιδέες του άλλου, φταίει ο άλλος κι όχι εσύ.
