Δε νομίζω κανένας σοβαρός άνθρωπος να μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει ιστορική συνέχεια ανέμσα στο κόμμα που προέκυψε στον πειραιά το 1918 από την ένωση των περισσότερων σοσιαλιστικών εργατικών οργανώσεων σε ένα κόμμα με το κόμμα του οποίου γενικός γραμματέας αυτή τη στιγμή είναι ο κουτσούμπας. Νομίζω όμως ότι έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που το ΚΚΕ εξέφραζε πραγματικά πλατιές κοινωνικές μάζες: κι όχι μόνο τις εξέφραζε, αλλά τις οργάνωνε, τις ριζοσπαστικοποιούσε και τις διεύρυνε. Είναι πια πολλές οι δεκαετίες που αυτά τα πράγματα τα θυμόμαστε όχι επειδή κάποιοι τα έζησαν, αλλά μόνο επειδή τα διαβάσαμε σε ένα βιβλίο ιστορικό. Πλέον το ΚΚΕ είναι ένα τελείως διαφορετικό κόμμα από κείνο που ήταν πριν τη Βάρκιζα (πιχι-λέμε-τώρα δε λέω ότι ο μετασχηματισμός αυτός έγινε μέσα σε μια νύχτα).
το να λες όμως ότι η αναρχική και αντιεξουσιαστική σκέψη στην ελλάδα οφείλει την ύπαρξη της στο ΚΚΕ (και δε μιλάω για την αριστερή γιατί δεν έχω ξεκαθαρίσει τι αναφορές και τι ιδεολογία έχει ένας αριστερός που δεν είναι κομμουνιστής) και όχι στο στίνα στον ταμτάκο και στον καστοριάδη (μ' όλη την κριτική που άσκησε στους αναρχικούς ο τελευταίος) είναι σα να λες ότι ο μαρξισμός οφείλει την ύπαρξή του στον Άνταμς και στο Ρικάρντο, γιατί ο μαρξ έγραψε αυτά που έγραψε ως κριτική απέναντι στην πολιτική οικονομία που αυτοί περιέγραφαν (ή εκθείαζαν για τον δεύτερο).
Πραγματολογικά λοιπόν, κι αν είσαι διαλεκτικός υλιστής, δεν μπορεί σοβαρά να αγνοείς ότι η σύνθεση που προκύπτει μέσα από το σχήμα θέση - αντίθεση είναι κάτι καινούριο που δεν οφείλεται μόνο και μόνο στη θέση. Η αντίθεση που προβάλλεται πάνω στη θέση και μετά από την αναμέτρηση μ' αυτήν οδηγεί στη σύνθεση δεν έχει αναφορές μόνο στην αρχική θέση, αλλά και σε πολλά άλλα κομμάτια της πραγματικότητας. Πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε η ρημάδα η σύνθεση, αν η αντίθεση ήταν ένα ξερό "έχεις άδικο" πάνω στη θέση.
Για τη δεύτερη παράγραφο, θα σου έλεγα να σκεφτείς μήπως αντί για το "σε" να άλλαζες την αντωνυμία σε "σας" και να σκεφτόσουν μήπως ταιριάζει ακόμα και το "μας". Καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, ενδελεχώς ή μαλακωδώς, οι άνθρωποι που το 1980 είχαν την ηλικία μας και ήθελαν να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό τους συσπειρώθηκαν στο ΠΑΣΟΚ. Οι δικοί σου οι γονείς μπορεί να ήταν ντούροι γραμμωμένοι κομμουνισταράδες από τότε. Ο πολύς ο κόσμος όμως δε λειτούργησε έτσι. Αν μπορούμε να τους ασκήσουμε μια κριτική είναι ότι δεν είδαν ότι το ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν το 81 με το ΠΑΣΟΚ που τους κυβέρνησε στις επόμενες θητείες ήταν (και πάλι) δυο διαφορετικά πράγματα. Και δεν έκλεισαν τα μάτια τους μόνο μια φορά, αλλά πολλές.
