Η ταινία (για το βιβλίο δεν έχω ιδέα) είναι σάτιρα -και μάλιστα αρκετά αστεία- ακριβώς του τύπου άντρα που θεωρεί τις γυναίκες "τρελές" σαν την Amy. Απ' την πρώτη σκηνή φαίνεται αυτό που ο Άφλεκ κρατάει το επιτραπέζιο Mastermind και ακόμα περισσότερο μετά το twist: ο Άφλεκ είναι μεν αθώος για τον φόνο της, αλλά ταυτόχρονα περιγράφεται αρκετές φορές σαν μέτριος/βαρετός, ακριβώς ο λευκός, στρέητ όμορφος άντρας που λόγω αυτών δεν έχει κανένα πρόβλημα στη ζωή του. Όλες οι γυναίκες τον γουστάρουν ακόμα κι όταν είναι θλιμμένος και μπορεί να προσλάβει τον καλύτερο δικηγόρο. Πηδάει την 20χρονη μαθήτρια και ζει στο μπαρ που αγόρασε με τα χρήματα της γυναίκας του, είναι όλα τα κλισέ μαζεμένα. Ταυτόχρονα την ίδια στιγμή, πανέξυπνα παρουσιάζεται σαν να ζει σε ένα κόσμο που οι γυναίκες έχουν την εξουσία (η ντετέκτιβ της υπόθεσης δεν αμφισβητείται από κανέναν, οι γυναίκες ρεπόρτερ επηρεάζουν την κοινή γνώμη και ακόμα σημαντικότερα κατηγορίες ενδοοικογενειακής βίας δεν περνάνε από χίλια κύματα) και φαίνεται να εκνευρίζεται απ'αυτό.
Την ίδια στιγμή η Amy ζει σαφώς μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή, σκοτώνει τον NPH (ο οποίος εμφανίζεται σαν το κλισέ του white knight αλλά τελικά συμβολίζει το είδος του "μετριοπαθή" σεξιστή που θα κρατάει τη γυναίκα με το ζόρι στο σπίτι, θα ελέγχει τις κινήσεις της και θα την παρομοιάζει με έπαθλα) σε σκηνή ορισμό του camp και η επιστροφή της στον Άφλεκ δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου είδους αγάπης όπως θα γινόταν στα διάφορα rom coms.
Ο όποιος μισανδρισμός προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου, αρκετά πατριαρχικά/σεξιστικά μανιφέστα κυκλοφορούν στο hollywood (see: Interstellar) για να πρέπει για κάποιο λόγο να κρατάμε ίσες αποστάσεις.
Originally Posted by Shirime
Επειδή καταφέρνει να είναι τόσο μισογύνικη και μισανδρική μαζί. Αντίθετα οι ταινίες του βερχόφεν ας πούμε που ανέφερες (χωρίς να είμαι κανάς φαν) είναι τόσο pulp και κυνικές που οι μοιραίες γυναίκες του φαίνονται σαν σάτιρα.
