Οι Thantifaxath είναι μάλλον ότι καλύτερο έχει βγει από μοντέρνο black metal τελευταία. Πολύ καλές ιδέες σε κιθάρες, ανάμεσα στην τεχνοντεθ (όχι τσούγκα τσούγκα, μη τρομάζετε) άποψη και το bm, κάτι σαν πιο σκοτεινοί Krallice ας πούμε. Προφανώς χάνει σε ΜΕΤΑΛ φήλινγκ και κάπως δεν ταιριάζει με την παρουσίαση (ρόμπες, ομπσκιουρίλα κλπ) αλλά θα μάθουνε σιγά σιγά.
Στο μεταλ λοιπόν, τo Zemial (ξανά ναι, να ακούσει και κάνας άλλος πέρα από τους γνωστούς 2-3) είναι μάλλον τελικώς ο επόμενος μεγάλος ελληνικός bm δίσκος μετά το Onyx των Nocternity. Δίσκος που κάνει μεταπτυχιακό στο πως το κάνεις γαμηστερά κομμάτια με ολική, ουσιαστικώς προοδευτική αντίληψη, χωρίς να είσαι ο κιθαρισταράς που θα εντυπωσιάσει (αν και τρομάζω τι μπορεί να γίνει στο επόμενο με έναν guest στις lead, να θυμίσω ότι μιλάμε για one man band). Μιλάμε για R-E-P-L-A-Y value. Και μερικοί λένε στο οφφτόπικ ότι το μέταλ είναι τελειωμένο, χοχο [ραπαράια κλπ].
Bonus και ένα γαλλικό, μισό για το όνομα που θα σπάσει αρχίδια σε τυπικούς μπλακάδες (Plebeian Grandstand) και άλλο μισό για τον αποπνικτικό συνδυασμό μουσικής-βιντεοκλίπ.
