Συγνώμη αλλά θα γίνω μία τελευταία φορά ψυχολόγος: το μισό φταίξιμο όμως είναι δικό σου, που ψαρώνεις. Πρέπει να να μάθουμε να αγνοούμε το χλευασμό, όχι να τον ενστερνιζόμαστε (και, ω θεοί, το Ίαρ είναι σχολείο κανονικό σε αυτό). Δεν είδες τι γράφουν όλοι (και εσύ) για αυτά που μ' αρέσουν εμένα όπως οι Warlord/Lordian Guard? Πιστεύεις ότι πρέπει να αναθεωρήσω κάπως όσον αφορά αυτά που νιώθω? Δεν νομίζω ότι έχω εγώ το πρόβλημα, το πρόβλημα το έχει πάντοτε αυτός ο οποίος δε μπορεί να φτάσει να γουστάρει (και αυτό ισχύει εξίσου για αυτά που δε γουστάρω και εγώ).Originally Posted by Krux
Ιδιαίτερα με τη μουσική είναι απλά τα πράγματα, υπάρχει η καθεαυτή η μουσική εμπειρεία που είναι στα ΣΩΘΙΚΑ μέσα κατάβαθα και όλα τα υπόλοιπα που είναι εκλογικεύσεις. Η αφέλεια που μπορεί να βγάζει ο μουσικός, οι στίχοι, η παρουσίαση, το ίματζ ("κιτς") είναι όλα κομμάτια του δεύτερου, επιφανειακά, αδιάφορα. Κάποιος που δε γουστάρει ΨΥΧΙΚΑ τη μουσική που γουστάρεις (επειδή εκεί είναι η ουσία της διαφοράς) πιάνεται από τα δεύτερα συνήθως και προσπαθεί να σε κάνει να ντρέπεσαι για αυτό λες και είσαι κατώτερος. Αλλά δεν υπάρχει κανένα "κατώτερο" συναίσθημα η "γούστο". Ούτε το παιδιάρισμα και ο χαβαλές του Dol Ammad είναι κατώτερος (όχι ότι είναι μόνο έτσι η μουσική του) ούτε το παπαδίστικο ατσάλι του Τσάμης, ούτε τα χύμα όλα πουτάνα του πάνκη, η εγκεφαλικότητα των ηλεκτρονικοπερίεργα του ικόνοκλαστ, οι υπερβατικές ΦΛΩΡΙΕΣ τύπου Wintersun που ακούω εγώ, κλπ. Είτε προσπαθούμε να μπούμε μέσα σε αυτό το διαφορετικό συναίσθημα ας πούμε, είτε το απορρίπτουμε γενικώς και γινόμαστε φασιστομαλάκες του γούστου. Και δεν είναι τυχαία λέξη αυτή γιατί η βάση αυτής της κρίσης είναι ρατσιστικού είδους (για αυτό πονάει και ενοχλεί τόσο: όταν κάποιος απορρίπτει αυτό που γουστάρεις καθολικά, κατ' ουσίαν απορρίπτει και εσένα μαζί).
