αρθούρε.
να κινηθείς σε ότι θεματολογία γουστάρεις εσύ.
αλλά.
στα διηγήματα σου μιλάς για έναν 30άρη λούζερ που πίνει τσιγάρα όλη μέρα. τι κάνει ενδιαφέρουσες τις ιστορίες? ότι πίνει τσιγάρα όλη μέρα και φρικάρει όταν δεν βρίσκει?
ή ''η δύσκολη ζωή ενός ντίλερ χόρτου'' που αναφέρεις για τον βαρδινογιάννη?
δεν σε αδικώ βέβαια γιατί είσαι τσιπιρικάς, κ 'γώ στα 16 μου έπινα, χαζογέλαγα και νόμιζα πως είχα βρει το νόημα της ζωής και το γέλιο και τη χαρά και την αλητεία. αλλά νταξ, χορτάρι είναι, δεν θα δώκω σημασία ή δεν θα με συγκινήσει βρε αδερφέ ένας χαζούλης αντικοινωνικός ΜΠΑΦΑΚΙΑΣ.
ΟΥ, τύμπανα πολέμου σαν ΖΟΥΛΟΥ
κολλα το με γλυκοριζα
πανκη οι μαχαιριες που εφαγε ο σεργιανοπουλος θα ειναι πολυ λιγες σε σχεση με αυτες που θα φας τις επομενες μερες...
Είδα αυτό και μου κίνησε την περιεργία και το ενδιαφέρον να γράψω κάτι. Καταρχάς έχω διαβάσει 3 η 4 ιστορίες, συμπεριλαμβανομένης αυτής με το ριγιουνιον, εκεί μπορώ να πω ότι είχα προσοχή σα να διαβάζω εξώφυλλα πρωταθλητή και λοιπων μηδενικών φυλλάδων, δηλαδή ελάχιστο. Στις υπόλοιπες ούτε τόσο. Μιας και ρωτάς πάντως, βάλε τον τύπο να την πίνει όλη μέρα, και να φρικάρει όταν δεν την πίνει δεν είναι εκεί το θέμα. Βάλτον να κάνει κάτι όμως, να κάνει κάτι πίνοντας έστω, αλλά να κάνει ΚΑΤΙ.
Τέλος μπιτσ πλιζ κανένας δεν πίνει μόνος του 5 γραμμάρια σε ένα βραδυ. λίγο μέτρο. Και μια ελάχιστη αληθοφάνεια ε.
Να σου πω ακόμα ότι οι διάλογοι είναι επιπέδου ελληνικής καθημερινής σειράς για λοβοτομημένους ή πάει πολύ?
I don't do drugs. I am drugs.
Οι stoner μουσικοί (όσοι είναι μάγκες τελος πάντων) καταφέρνουν και σε "τριπάρουν" με αυτά που παίζουν. Εσύ ως stoner συγγραφέας που (λες ότι) είσαι, θα πρέπει να τριπάρεις το κοινό σου με αυτά που γράφεις. Το να μιλάς για χασίσια δεν σε κάνει stoner, προσπάθησε να ταξιδέψεις το νου του αναγνώστη σε χαοτικά τοπία, να τον κάνεις να χαλαρώσει, να γίνει, να φτιαχτεί και τελικά να γίνεις η εξάρτηση του πεινασμένου για stoner λογοτεχνία κοινού.
χμμ, έχετε διαβάσει την ιστορία με το τριπ; Πώς σας φάνηκε αυτή;
νταξ κι η πείνα του χάμσουν είναι μια ιστορία με κάποιον που όλο πεινάει, τι την κάνει ενδιαφέρουσα;σιγά μη γίνει κι ο ζολά ο τύπος.το θέμα δεν είναι οι αδιάφορες ιστορίες αλλά ο τρόπος γραφής και η ψυχανάλυση του χαρακτήρα που είναι επιφανειακή.
"για ενδιαφέρουσες ιστορίες τραβάτε στην αστυνομία"
δεν μπορώ να πω πως έχεις άδικο.
να προσθέσω επίσης και τους διαλόγους που ανέφερε κάποιος πιο πριν. ναι, είναι τραγικοί.
αλλά όταν μου περιγράφεις έναν χασικλή, βάλε και κάποια στιγμιότυπα μέσα, ίσως κωμικά, ίσως παρακμιακά, ίσως καθημερινά, κάτι άλλο τέλος πάντων, εκτός του πίνω/δεν πίνω και βρίσκω/δεν βρίσκω.
και κοίτα να δεις, στον κινηματογράφο ας πούμε ή σε καμιά σειρά, ο χασικλής ή η χρήση χασίς ενός εκ των ηθοποιών, φέρνει πολλές φορές καλα κωμικά στοιχεία.
για το βιβλίο που λες. η περιγραφή των σκέψεων του ψωμόλυσσα πώς ήταν? μόνο στο πως θα βρει φαγητό? δεν ανέφερε τίποτε άλλο? γιατί ο άρθρους μόνο για ένα πράμα μιλάει.
πι ες-αυτό με την αστυνομία μου άρεσε.
ΟΥ, τύμπανα πολέμου σαν ΖΟΥΛΟΥ
Η 14η ιστορία:
http://kosxoyitis.wordpress.com/2012...maica-meros-a/
ευτυχως που ρωταγες και συμβουλες.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
Γιατι, αλλαξες κατι στον τροπο γραφης και μου διεφυγε?
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
Δεν νομιζω οτι μετρας, σου φαινονταν καλες και οι αρχικες.
δεν κανεις πιο αναλυτικες περιγραφες παντως. οι ιδιες ειναι απλα αποφασισες να πεις για την Τζαμαικα αντι για την πλατεια του χωριου.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."