Μια ακόμα πιο εξαιρετική εποχή.

[tsimpouklano]

θα συμφωνήσω με τον ικόνοκλαστ στο θέμα των πορειών

μας έχει φάει ο ελιτισμός και η τζάμπα κουλτούρα και απομονωνόμαστε κοινωνικά. δε διαφωνώ καθόλου ότι δεν είναι η προσωπικά άνγκελα μέρκελ του χοστ και της χέρλιντ το πρόβλημα, αλλά η καπιταλιστική σχέση και οργάνωση στην παραγωγή, στην κοινωνία παντού. παρόλα αυτά είναι ο άνθρωπος-σύμβολο της σκληρότερης επίθεσης σε οτιδήποτε συλλογικό και κοινωνικό. είναι η πολιτική ηγέτης στην αιχμή του δόρατος ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού πειράματος για το πόσα μπορεί να καταπιέσεις και να εξαθλιώσεις ένα λαό για να ξεχειλώσεις τα κέρδη σου και να ατσαλώσεις την εξουσία σου εκμηδενίζοντάς τον οικονομικά, ελέγχοντας την πληροφόρησή του, εφαρμόζοντας άγρια καταστολή και εκτρέφοντας το αυγό του φιδιού - το φασισμό.
κι όλα αυτά δεν εφαρμόζονται σε κανέναν πλανήτη κάπου μακριά και τα βλέπουμε με το κυάλι, αλλά εφαρμόζονται εδώ. και εξ αφορμής της αφίξεως αυτής της προσωπικότητας, έχεις την πιο ολοκληρωτική απαγόρευση στο πεδίο του δρόμου

και λέτε να κάτσουμε μέσα γιατί η μέρκελ είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία

μα και ο όγκος είναι το σύμπτωμα του καρκίνου, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα πας για εγχείριση.

έδιτ: δε θεωρείτε ότι μία ενδεχόμενη ήττα των κατασταλτικών μέτρων θα ήταν πανίσχυρη χαστούκα στην καλογυαλισμένη μιντιακή τους εικόνα;

Δεν διαφωνώ καθόλου σε αυτά που λες ρατ. Δεν συμφωνώ όμως στη βάση που το βλέπει πολύς κόσμος "α, η μέρκελ στην ελλάδα; ας βγούμε στους δρόμους", τη στιγμή μάλιστα, που οι μηχανισμοί της (και της κάθε μέρκελ που κάνει ό,τι γουστάρει) εφαρμόζονται εδώ και 2,5 χρόνια εντονότατα, και μηδενιστικά για τη τσέπη εργαζομένων και συνταξιούχων και προοδευτικά καταστρέφοντας υγεία, παιδεία, ασφάλιση και κατασταλτικά σε πορείες - οτιδήποτε άλλο δρα και χτίζει δομές απέναντι στους κρατούντες και τα αφεντικά.

Αν η αντίσταση -στο δρόμο, σε χώρους εργασίας κλπ- ήταν γενικευμένη, να καταλάβω μία όξυνση με την άφιξη της μέρκελ στην αθήνα, καθώς θα σήμαινε και πράγματα άλλα πέρα των συναντήσεων με σαμαρα και υπουργούς. Αλλά αν είναι να κατεβαίνουμε στο δρόμο, όταν έρχονται αυτοί που κινούν τα νήματα, τι να πω, δε μου λέει κάτι, θα νιώθει ότι έκανε ο καθένας το χρέος του και άντε την επόμενη πίσω στην εκμετάλλευση.
(μου θυμίζει αγώνες ποδοσφαίρου που παίζεις με κάτι κέρκυρες, λεβαδειακούς και πανθρακικούς και σε σφάζει ο διαιτητής, αλλά τη διαιτησία θα τη θυμηθείς όταν θα σε σφάξει με το γαύρο)