Εσείς οι δύο πάτε πακέτο; Είστε φίλοι νομίζω αλλά είναι κάπως αστείο, λολ.

Long story short: Τα πράγματα παραείναι σοβαρά για καφενειακού επιπέδου προβλέψεις σε φόρουμ ή οπουδήποτε αλλού, ένθεν κακείθεν. Κανείς δεν είναι τόσο καλός ώστε να ξέρει τι θα γίνει αλλά ούτε και να ξέρει τι ΔΕ θα γίνει.

Εγώ βλέπω δύο στοιχεία που θέλω να πιστεύω ότι τα βλέπουν όλοι και όποιος όχι, δε ξέρει που παν τα τέσσερα: Το ένα είναι η απολύτως επίπλαστη ιδεολογική και πολιτική ενότητα «του κόσμου που αντιδρά». Οι περισσότεροι λέγαμε ότι το πατριωτικό πρόσημο της «πάνω πλατείας» και όλων των αγανακτισμένων, η απολίτικη οργή του κόσμου δεν είναι κατ' ανάγκη επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Είναι όμως δυνάμει επικίνδυνα και αυτό σημαίνει ότι απουσία μαχητικής αριστερής πολιτικής ηγεμονίας στον κόσμο αυτόν θα υπάρξει σίγουρα δεξιά ηγεμονία. Οι ομάδες του στυλ αντι-ΝΤΠ που διαφημίζονται από επιθέσεις τύπου Νταλάρα ή χειρότερα προελαύνουν τύπου Ρόδος ή που θα επιχειρήσουν να «προστατεύσουν» την παρέλαση στις 25, είναι απέναντι μας. Period. Φαινομενικά όλο αυτό τον καιρό υπήρχε ένα νεφελώδες «αντιμνημονιακό» μπλοκ ενάντια στους «προδότες/δωσίλογους» κλπ κλπ, αυτό που θα συμβεί απο δω και πέρα είναι η ολοένα κλιμακούμενη πόλωση στα «εθνικά στοιχεία» που θα προσδεθούν και στο μεταναστευτικό και στην εγκληματικότητα και στα πάντα όλα, και στον κόσμο με αριστερόστροφη αντίληψη. Το ότι τώρα μιλάμε αφηρημένα για «πόλωση» και αλφαβήτα του κοινωνικού αυτοματισμού δεν σημαίνει ότι σε βάθος χρόνου δε μπορεί να αποκτήσει και απτή υλική υπόσταση, και ναι, να καταλήξουμε σε καταστάσεις οδομαχιών για την κυριότητα ευπαθών περιοχών όπως η Νίκαια και το κέντρο. Αν ο Δεκέμβρης έκρυβε από πίσω του μίσος και παθογένειες χρόνων ενός κόσμου και είχε αυτή τη μορφή, σκέψου τι μορφή μπορεί να πάρει ένας άλλος Δεκέμβρης δύο κόσμων που αντιμάχονται. Εγκληματικές κινήσεις δικές μας ή ακόμα χειρότερα άγνοια της κατάστασης είναι βούτυρο στο ψωμί για τα χειρότερα.

Το δεύτερο είναι ότι βρισκόμαστε σε μια συγκυρία χωρίς κανένα σαφές ιστορικό προηγούμενο και άρα τελείως απροσδιόριστο επόμενο. Φέρε Αργεντινάντζο, φέρε Ιουλιανά, φέρε Βαϊμάρες, τίποτα δεν είναι το ίδιο με αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα. Η φαντασίωση ότι ζούμε πάνω κάτω σε μια «ευρωπαϊκή χώρα» που κάποτε «είχε ανάπτυξη» αλλά τώρα περνάει μια κρισούλα γιατί κάποιοι «τα φάγανε» και άρα τελοσπάντων τα πράγματα θα είναι δύσκολα αλλά θα κυλήσουν ελεγχόμενα, γιοκ. Είναι τέτοιο το μέγεθος της κρίσης διεθνώς και τέτοια η σημασία του Ελληνικού πειράματος που κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει πολύ πειστικά ότι από ένα σημείο και μετά η κατάσταση σε μια χώρα που διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τον εκφασισμό δε θα οδηγήσει και σε αποσταθεροποίηση που έχουμε πολύ καιρό να δούμε σε ευρωπαϊκή χώρα. Αποσταθεροποίηση δεν σημαίνει απαραίτητα πραξικοπήματα, πολεμικές επιχειρήσεις και εμφύλιο, μπορεί όμως να σημαίνει ότι η Ελλάδα σαν ο πιο ευπαθής κρίκος της κρίσης αυτή τη στιγμή μπορεί να γίνει και ο πρώτος που θα φέρει στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια μια μεσογειακή αύρα Συρίας και Αιγύπτου κουβαλώντας ΚΑΙ όλα τα ειδικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας και του «πιο ανεπτυγμένου» καπιταλισμού. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, είτε για τις κινήσεις του αστικού μπλοκ είτε για το πως αντιδρά και οργανώνεται ο κόσμος.

Όλοι ψιλοχέζονται να μιλήσουν ανοιχτά γι' αυτά, η αριστερά επιπροσθέτως με το φόβο να μη πρετεντερίζει (δικαίως) και να μη τρομοκρατεί τον κόσμο (επίσης δικαίως). Αν όμως με την επιφυλακτικότητα χαθεί και η πρωτοβουλία των κινήσεων χάνεται και η μπάλα. Θα τα ξαναπούμε έτσι κι αλλιώς, μετανάστες, κάπου σε κάποιο γαλλικό καφέ.