Εγώ ρε παιδιά ήθελα να πω δύο λόγια μετρημένα για αυτό το θέμα μέχρι που αρχίσατε κάτι υπεραναλυσάρες και κόμπλαρα γιατί πίστευα ότι για να απαντήσω πρέπει κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο.
Το λοιπόν, για εμένα είναι κάτι σαν όνειρο το να ζήσω σε ένα γραφικό χωρίο, σε μία μονοκατοικία, με έντονη παρουσία φύσης. Φυσικά σε μία λογική απόσταση από έστω και μια μικρή πόλη ώστε να εξυπηρετώ στοιχειώδεις ανάγκες. Πιστεύω ότι και μόνο η σε μεγάλο βαθμό απαλλαγή από το διαρκές στρες της πόλης εμένα μου αρκεί. Αυτό βέβαια αν και εφόσον έσω εξασφαλίσει και μία δουλειά το βασικό. Και πάντα κρίνοντας από τη φάση που είμαι (χωρίς γυναίκα παιδιά και συνεπώς με μηδαμινές υποχρεώσεις). Με οικογένεια (βασικά με παιδιά γιατί μόνο με γυναίκα και πάλι δυνατό μου ακούγεται εφόσον το θέλουν και οι δύο) μου ακούγεται ψιλοαδύνατο.
Α, και αυτά τα "εύκολα τα λέτε, δεν είναι έτσι στην πράξη όμως, του Κρουξ, είναι στη σημερινή εποχή βερεσέδια, γι' αυτό και τον μούτζωσα. Πλέον ξέρουμε λίγο πολύ όλοι ανθρώπους που με έναν δύο γνωστούς και τίποτα παραπάνω παίρνουν αεροπλάνα και ξενιτεύονται (εγώ προσωπικά ξέρω και ολόκληρη φαμίλια που την έκανε έτσι), στην ελληνική επαρχία θα μασήσουμε?