έχω καταλήξει πως υπάρχουν δύο είδη σκύλων που αγαπάμε. το ένα είναι τα σοβαρά θεόρατα τύπου ντόμπερμαν που κοιτάνε αγέρωχα το ηλιοβασίλεμα και την πέφτουν σε μπάτσους και αφήνουν τα βρέφη να τουσ δαγκώνουν την ουρά και πεθαίνουν δίπλα στον τάφο σου και σε περιμένουν κάθε μεσημέρι στο παράθυρο. υπάρχουν και τα χαζοχαρούμενα με ηλίθιο ύφος, γλώσσα που έχει σφηνώσει έξω από το στόμα, ξεβιδωμένους σιελογόνους αδένες, πυρηνοκίνητη ουρά, βλέμμα ύαινας από το lion king, το πιο πρηξαρχίδικο χοροπηδηχτό όταν κάθεσαι να φας-χέσεις-κοιμηθείς και κουτουλάνε στον τοίχο στα 900bpm κάθε φορά που τους βάζεις να φάνε.
ε λοιπόν ανάθεμα αν έχω ξαναδεί σκύλο κατηγορίας ΙΙ με τόσο ηλίθια φάτσα όσο το από πάνω
bonus