ηλεκτρονικο_περίεργα ξέρω'γω

[VidnaObmana]

^ Θα το τσεκαρω στανταρ αυτο.

Αυτον εδω τον τυπο τον γνωριζουμε ?

[carheart]

όλο το album

[ikonoklast]

Μόνο ηλεκτρονικά φέτος γιατί πραγματικά στ' αρχίδια μου ο Tom Waits και δε γιατί δε φτιάχνω λίστα με Adele και με Hell, θα με πούνε τρελό μαμά, crazy.

1. Deaf Center - Owl Splinters
   
   
   
   Είχα προειδοποιήσει, κάποια ζώα δε με πιστεύαανε. Τώρα θα με πιστέψουν -ευτυχώς- και τα ζώα. Κανένα άγχος από τους ανθρώπους με το σπουδαιότερο ambient/ηλεκτροακουστικό LP της περασμένης δεκαετίας, βγάζουν το Owl Splinters που είναι εξίσου συγκλονιστικό με το Pale Ravine, είναι μάλιστα ακόμα πυκνότερο, ακόμα πιο βαθύ, τα γαμάνε όλα τη μάνα θα λέγαμε και δε φοβούνται τίποτα. Το πιο απολαυστικό από όλα, αυτό που με τσακίζει πιο πολύ στους Deaf Center, είναι ο τρόπος που έχουν να σε κοπανάνε με το απροσδόκητο. Κάτι που συμβαίνει και στις προσωπικές δουλειές του Svarte Greiner. Δεκάξι χιλιάδες ακροάσεις μετά κάθομαι και περιμένω αυτό το πιάνο.
   
   
   
   
2. Andy Stott - Passed Me By / We Stay Together
   
   
   
   Στο παράλληλο σύμπαν όπου ο όρος techno μας φέρνει στο μυαλό τα αξέχαστα λυκειακά πάρτυ της νυν σαραντάρας ελληνίδας νοικοκυράς τότε ο Andy Stott φέτος θα ήταν ο ANTI-TECHNO καννίβαλος εκδικητής που υπογραφεί το λουτρό αίματος. Σίγουρα ό,τι πιο αβυσσαλέο κυκλοφόρησε φέτος: Passed Me By και We Stay Together, δύο δουλειές, εγώ προσωπικά δε βλέπω διαφορά, θα μπορούσαν να είναι μία. Μία είναι η Ακομπλεξάριστη Γιορτή Βρώσης της Ανθρώπινης Σάρκας.
   
   
   
   
3. Alva Noto + Ryuichi Sakamoto - Sumvvs
   
   
   
   Η πιο ολοκληρωμένη δουλειά των δύο και η καλύτερη από τα της raster/noton.
   
   
   
   
4. Deadbeat - Drawn and Quartered
   
   
   
   Αυτό ήταν μόνο αγάπη. Μια γεμάτη ώρα ρυθμική επιστήμη, τελειότητα στον ήχο, υπνωτική, λαμπερή, εντυπωσιακή minimal techno / ambient / dub. Ανώτερο του roots and wire, μεγάλος δίσκος.
   
   
   
   
5. Holy Other - With U
   
   
   
   Αυτό το LP το περιμένω περισσότερο από το Burial. O απόλυτος ήχος.
   
   
   
   
6. Kangding Ray - Or
   
   
   
   Γι' αυτό τα είπαμε. Αν όχι, να τα ξαναπούμε.
   
   
   
   
7. Nicolas Jaar - Space Is Only Noise
   
   
   
   Ο εξαιρετικός δίσκος για να ρίχνετε γκόμενες. Όλα κι όλα, για το 2011 έχω να το λέω, ΞΕΦΤΙΛΙΣΤΗΚΑ στον πούτσο μόνο μιλώντας για Nicolas Jaar. Τι μπουτάρες, τι βυζάρες, τι γαμήσια ήταν αυτά παναγία μου. Σε ευχαριστώ Nicolas, εύχομαι του χρόνου να γίνουν τα ίδια με ένα δίσκο που τουλάχιστον ακούγεται πάνω από δυό φορές.
   
   
   
   
8. Alva Noto - Univrs
   
   
   
   Ή είσαι ή δεν είσαι μ' αυτά, εγώ είμαι.
   
   
   
   
9. Ben Frost + Daniel Bjarnason - Solaris
   
   
   
   Με αυτό έπαθα το εξής, για κάποιο λόγο το άκουσα με την προσμονή να ακούσω το δίσκο που θα λύσει τα προβλήματα μου, θα ξεδιαλύνει το ακαθόριστο ψυχολογικό μου αδιέξοδο και θα με οδηγήσει με στοργή σε έναν κόσμο χωρίς φαυλότητα, κενότητα, ασκήμια και αναξιοπρέπεια. Δεν συνέβη έτσι αλλά παραμένει μια εξαιρετική ambient ηλεκτροακουστική ομορφιά.
   
   
   
   
10. Jacaszek - Glimmer
    
    
    
    Αυτό βρίσκεται στη δέκατη θέση αποκλειστικά γιατί δεν πρόλαβα να του δώσω όσες ακροάσεις του πρέπουν. Αλλά είναι άδικο να το αφήσω εκτός γιατί είναι συγκλονιστική δουλειά. Οχτώ τόνοι μετα-μπαρόκ, δεκα χιλιόμετρα layers, κόντρα θόρυβος - κόντρα υπέροχες ενορχηστρώσεις, απο τη μια ζόρικο απο την άλλη όμως πανέμορφο. Μήπως έτσι δεν είναι η ζωή όμως βρε παιδιά;;
    

Εκτός λίστας, ακούστηκαν επίσης:

Spoiler

Katy B - On a Mission. Οριακά εκτός, είμαι ερωτευμένος μαζί της.

The Field - Looping State Of Mind. Αυτό το βαρέθηκα γρήγορα, χωρίς να μπορώ να πω κακή κουβέντα βέβαια.

Byetone - Symeta. Κι αυτό οριακά εκτός. Η φοβερή δύναμη του Byetone να γράφει ποπ ξύλο με απροσδόκητους_ήχους έφτασε σε ένα peak στο Death οf a Typographer, εδώ επαναλαμβάνει τη συνταγή σε μια κάπως "industrial" λογική, δεν αγαπώ αυτή τον τρόπο στους ρυθμούς, θα το γούσταρα ίσως live.

Boxcutter - The Dissolve. Αυτό θα στεκόταν όμορφα μια δεκαετία πίσω. Αν κάποιος από το παλιό idm μπορεί να φέρει τον κόσμο ανάποδα είναι μόνο ο Aphex, κι αυτό σχεδόν δε το πιστεύουμε πια.

Marsen Jules - Nostalgia. Υπέροχος.

Zomby - Dedication. Μηδέν προσανατολισμός αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Κακό.

Rustie - Glass Swords. Για κάποιο λόγο εκθειάστηκε παντού. Αδιάφορο glitch-hop με καλές στιγμές για κανα κλαμπ, προσωπικά περιμένω το νέο Hudson Mohawke γι' αυτή τη δουλειά.

Benga - Faithless. Γνωστή η καγκούρικη στροφή, επίσης καλές στιγμές αλλά μέχρι εκεί.

Amon Tobin - Isam. Δύο-τρείς ακροάσεις; Μέχρι εκεί.

Bvdub - Tribes at the Temple of Silence. Α, κάνα δυό ακροάσεις, ορχηστρική ambient χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις ή κάτι ιδιαίτερα άξιο αναφοράς.

Tim Hecker - Ravedeath, 1972 / Dropped Pianos. Δύο δουλειές που δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω με συνέπεια, επιφυλάσσομαι ειδικά για το Dropped Pianos που σε άλλη χρόνια μπορεί και να βρισκόταν πανηγυρικά στη δεκάδα.

Fennesz - Seven Stars EP. Καλώς EP, όχι κάτι εντυπωσιακό ή κάτι που θα στεκόταν σαν μια ολοκληρωμένη συγκλονιστική δουλειά Fennesz.

Jamie Woon - Mirrorwriting. Γι' αυτό, είπα. Ο Jamie Woon θα βγάλει ένα απάλεφτο αριστούργημα κάποια στιγμή, δεν είναι ακόμα το Mirrorwriting.

jasper tx - the black sun transmissions Ενδιαφέρον, μέσα στον ήχο της χρονιάς που πέρασε, γι' αυτό και χωρίς πολλές συγκινήσεις.

SBTRKT - SBTRKT. βλ. δίσκοι για να ρίχνετε γκόμενες.

Pete Swanson - Man with Potential. Έχω τις θεμελιώδεις μου διαφωνίες για το πώς και το γιατί κάποιος δισκογραφεί μια καθαρή ή ως επι το πλείστον noise δουλειά και γιατί κάποιος μπορεί να την παρακολουθήσει στο σπίτι. Εγώ δεν ανήκω στους δεύτερους, δεν μου είπαν κάτι ιδιαίτερο oi Yellow Swans, πέρασα γρήγορα απο τη φάση Whitehouse και παραφερνάλια. Το άκουσα μετά από τις προτροπές Carheart, στη φάση που βρίσκομαι δεν ακούμπησε. Ο Andy Stott με παρακάλυψε. Στη βάση του LP, γιατί τώρα, live αυτό το χαωτικό rhythmical noise / techno βρωμόξυλο μπορώ να φανταστώ ότι είναι μια ολοκληρωτικά άλλη συζήτηση.

Burial – Street Halo EP. Τίποτα.

Peter Broderick / Machinefabriek . Δεν ακούστηκε όσο πρέπει. Εξαιρετικό όμως. Τρία κομμάτια από μεγάλη ηλεκτρονικοπερίεργη ενορχηστρωτική ambient ομορφιά. Όπου για κάποιο λόγο εντοπίζω τους Godspeed όσο σε σημεία εντοπίζω και τους Coil.

James Blake - S/T. Ένας αντικειμενικά αδύναμος και άνευρος δίσκος που όμως περιέχει δύο δυνατά σημεία. Το ένα είναι η φωνή του James Blake, το άλλο είναι η άποψη που -νομοτελειακά (sic)- προκύπτει από τον θάνατο της dubstep. Σίγουρα ο δεύτερος προσωπικός του θα είναι ανώτερος.

Christina Vantzou - Νο 1. Έχω περάσει πολύ όμορφα με τη μουσική των The Dead Texan. Το γκομενάκι από τους δύο σε έναν όμορφο παρόμοιας λογικής προσωπικό δίσκο. Όχι εξάρσεις, «κινηματογραφικά» αργά chords. Μουσική «για ύπνο» ή για «να διαβάζεις». Ωραίος αλλά περιορισμένος κανόνας.

[ikonoklast]

Σκέφτομαι ότι ξέχασα διάφορα όπως για παράδειγμα αυτό το Gil Scott-Heron με Jamie XX ή το τελευταίο Africa Hitech. Καλώς τα ξέχασα από το top 10 (σικ) γιατί δεν ήταν τόσο σημαντικά αλλά λόγω επειδή του θανάτου ενός ήρωα καλό είναι να υπάρχει μια αναφορά στο πρώτο, ακόμα κι αν δεν φτάνει με τίποτα τις προσωπικές του δουλειές. Όσοι δεν το κάνατε και είστε σε garage φάση, δώστε μια ευκαιρία.

[Esteban]

Den exw akousei polla pou postares 8a psaksw kana youtube alla

SBTRKT - SBTRKT. βλ. δίσκοι για να ρίχνετε γκόμενες.

giati etsi

[ikonoklast]

Αστείο ήταν, βλ. Jaar. Εξαιρετικές στιγμές, από τα πιο ενδιαφέροντα ποπ πράγματα φέτος (περσι), ωραίος δίσκος.

[Esteban]

Αστείο ήταν, βλ. Jaar. Εξαιρετικές στιγμές, από τα πιο ενδιαφέροντα ποπ πράγματα φέτος (περσι), ωραίος δίσκος.

o sbtrkt(ti simainei auti i malakia) mou arese arketa. Paizei na ftaiei kai oti eida prwta to clip me tin asiatisa kai meta katevasa to disko, opote mporei kai to olo image (mousiki+video) na mou xei meinei pio poly. ntaksei den to akousa kai poly -den me en8ousiase toso- alla sigoura den to lew kai asteio (kai mporei ontws na rikseis gomena etsi!)

apo jaar akousa to time for us pou an krinw apo ton ari8mo twn views 8ewreitai to dimofilestero(?). kalos einai arketa paraksenos kata ti gnwmi mou gia na ton pw pop, 8a katevasw kai to album sigoura

[ikonoklast]

Αστείο ήταν το σχόλιο μου, όχι ο δίσκος. To ΣΒΤΡΚΤ προφέρεται "σαμπτρακτ".

[Esteban]

xese mesa sinnenoisi.

twra pou ekleise to megaupload prin kleisei kai to mediafire na moirastw auto mazi sas

www(dot)mediafire(dot)com/?0el2efkwxrxft

In here is approx 50Gb of Drum & Bass, Liquid Funk, Neurofunk, Darkstep, Drumfunk, Jungle and Breakbeat Hardcore labels and various albums, 12"s, EPs and Mix CDs. Some of it is very well known, some of it is quite rare and hard to find. Take it all before it's gone my brethren (if it is, I will re-upload it all somewhere, but given that it took me a year to get this shit up, it'll take some time).

milame gia poly prama

[VidnaObmana]

Απο jungle τι θα προτεινες?

[Yanqui]

στο αμάξι ραγκαμαφιν σαν τον τζενεραλ λεβι.

[funishment]

[nothingman]

έχω αρρωστήσει με αυτό το κομμάτι

[carheart]

Jasper TX μαζί με Aaron Martin

[ikonoklast]

Δε λέει πολλά το αποπάνω, εντάξει.

Έχω μπει σε ωραίο εξερευνητικό mood της αφρικάνικης κουλτούρας με αφορμή το guide για τη Λιβερία. Ξεκινώντας από ό,τι ξέρω ήδη, προτείνετε κι εσείς πράγματα. Εδώ, 1980, ο ωραίος Jon Hassell συναντάει τον θεομπαίχτη Brian Eno και κατασκευάζουν αφροφουτουριστικό μεγαλείο. Σε αντίθεση με τις fusion funk χαωτικές βούτες του Miles Davis στο ηλεκτρονικό στοιχείο εγώ νομίζω οτι o μινιμαλιστής Hassell εδώ είναι στοχευμένος και ουσιαστικός. Πολύ κομβικός δίσκος για ολόκληρο το νορβηγικό nu-jazz ρεύμα στα '00, σπουδαίος τόσο για την ambient όσο και την ευρύτερη ηλεκτροακουστική ηλεκτρονικοπεριέργεια.