Την πρώτη φορά με διώξαν οι ίδιοι (Ανεπιθύμητοι στα Θερμά Νιγρίτας-μπορεί να σας πεί ο Μαικ για το εξαιρετικό ησυχαστήριο εκεί). Την δεύτερη, είπα απλά να δοκιμάσω μερικές μέρες. Όταν οι φυλακές έπεφταν βροχή (και κατάλαβα και πως θα αργήσω να τελειώσω, και πως δεν είχα λεφτα για τίποτα+ όλους τους λόγους που προανέφερα), σηκώθηκα και τους είπα "όκ, τέλος". Την τρίτη φορά πήγα με έναν φίλο μου συνοδεία, δεν μίλησε κανείς μας, και με έστειλαν σε 10 δευτερόλεπτα και τέλος.
Για το βύσμα που λες, το θεωρώ ότι πιο σιχαμένο και ελεεινό, και ο λόγος που μάζεψα τις πρώτες μου φυλακές ήταν πως δεν δεχόμουν την ανισότητα/άνιση μεταχείριση και το έλεγα. Μπορεί η πραγματική ζωή να είναι μέσα στην καβάντζα και την πουστιά, αλλά η ζωή στον στρατό, όπου όλοι βρίσκονται σε μία αλφα ανάγκη, σου δείχνει το ποιόν του καθενός. Και όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αδικείσαι, τα κάνεις πουτάνα. Αν όχι, μπορείς και στην κανονική σου ζωή μετά να συνεχίσεις να σκύβεις και να μην διεκδικείς τίποτα. "Και τι να κάνουμε, έτσι είναι η αληθινή ζωή" θα σου απαντήσει ο κάθε Η.
Ε εγώ προτιμώ σε αυτήν την αληθινή ζωή να πηγαίνω κόντρα και όταν αδικούμαι να τα κάνω μπουρδέλο, παρά να χώνω το κεφάλι στην άμμο και να περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία και το κατάλληλο κονέ ώστε να πατήσω πάνω σε κάποιον άλλο.
Α ναι,
Είχα πάρα πολύ μεγάλο βύσμα, αλλά δεν το χρησιμοποίησα ποτέ-θα ντρεπόμουν για την ύπαρξη μου που ένας 18χρονος από χωριό θα έπαιρνε την μετάθεση μου στο τάδε σκατένιο μέρος ενώ εγώ θα τον έπαιζα στην πόλη μου, μέρα παρά μέρα έξω. Και το Ι5 παρόλο που για τους γύρω μου δεν ήταν καθόλου εύκολη απόφαση στο να το πάρω, ήταν η πιό τίμια λύση.
Εσύ Η. όταν με το καλό κάποια μέρα πας βόλτα π.χ στην Βιέννη και δείς live τους Tool, και σε ρωτήσω "πως πέρασες?" μη μου απαντήσεις "Φανταστικά!", γιατί εκεί θα σε ρωτήσω "όπως πέρασες και στον στρατό δηλαδή?"![]()