Lord Vicar βαρέθηκα. Σε δυο κομμάτια που ακούστηκε η Οζίλα στη φωνή του Lindersson γούσταρα κάπως. Αλλά δεν είχα επαφή με το υλικό τους γενικά και καθώς έχω πολύ συγκεκριμένες μπάντες στο doom που ασχολούμαι, δεν νομίζω να ξανα-ασχοληθώ κιόλας.
Hell. Κρίμα τον μέτριο ήχο. Γαμήσανε όμως. Ένας ωραίος συνδυασμός NWOBHM, Mercyful Fate (εντάξει, ευκολάκι) αλλά και US Metal, που σε στιγμές τσουρουφλάει. Ντυμένο με πολύ 80ς χέβυμέταλ ποζεριλίκι, συγχρονισμένο χορογραφημένο headbanging με κιθάρες ψηλά και τέτοια, μεγάλη μάπα ο μπασιστέρ, συγκινητικός ο Andy Sneap στους παλιμπαιδισμούς του και βέβαια ο Bower. Εκπληκτική φόρμα σε λαρύγγι, κουβάδες επιρροής King Diamond στην σκηνή και θεατρικότητα στο μέγιστο. Αναλόγως την προδιάθεσή σου το έκρινες. Ο Καραολίδης (συγκινητική γνωριμία όπως και πολλών από εκεί) μου είπε ότι περίμενε να κατέβει μινιατούρα Stonehedge από στιγμή σε στιγμή και ενώ έχει δίκιο, αυτό εμένα μου έβγαζε συμπάθεια και γούσταρα καθώς φαίνονταν να έχουν πλήρη επίγνωση και διασκέδαζαν πολύ. Στην αρχή το κοινό μουδιασμένο, στην μέση τους κέρδισε η μπάντα και η εμφάνιση θα τους ανεβάσει σίγουρα επαέ. Καλή φάση.
Ghost. Λοιπόν, ο δίσκος εμένα μου φάνηκε συμπαθής σκέτο και δεν έβλεπα καμιά σοβαρή δικαιολογία για το hype. Έχοντας ακούσει ότι λάιβ αναδεικνύονται είχα περιέργεια. Το ίντρο καλό, είχαν αυτή την κομματάρα της πώς-την-λένε της Γαλλίδας, από το Eyes Wide Shut, εκεί από την τελετή και έδενε άψογα με τους κουκουλοφόρους που παίρνανε θέση και την είσοδο του σατανόπαπα με το θυμιατό. Από κάτω, το κοινό στρωμένο, με τρομερά φιλική προδιάθεση απέναντί τους γούσταρε με τα χίλια. Τελικά μετά την συναυλία, έχω ακριβώς την ίδια άποψη με πριν. Συμπαθείς σκέτο. Και λίγο πιο φλούφλικο μουσικά από ότι θυμόμουν, στα όρια του ποπ ροκ με ολίγη από Blue Oyster Cult, ελάχιστους MF και πολύ σατανίλα. Μειοψηφία ήμουν μάλλον, γύρω είχε πολύ ενθουσιασμό. Φοβερό ήχο είχαν. Και ωραία μπλουζάκια επίσης αλλά κλάιν. Δεν έγινα φαν ούτε μετά το λάιβ.
Trouble. Με τους Trouble έχω επιδερμική επαφή. Μου αρέσουν κάποια κομμάτια αλλά δεν τους ακούω γενικά. Γι'αυτό μάλλον ήμουν ο μόνος από τους γύρω μου που κατευχαριστήθηκα το σετ τους. Τρομερά μουδιασμένο κοινό, ο φίλος και λάτρης δίπλα μου δεν μπορούσε να χωνέψει τον Kory Clarke με την καμία. Εγώ από την άλλη γουστάρω με τα χίλια Warrior Soul και είμαι μεγάλος φαν της τσίτας/μπρίζας του Kory και το χέβυ ντουμ με την δικιά του έντονη γεύση από πάνω μου κάθησε πραγματικά καλά. Ο φίλος δίπλα τίποτα, "σκατά, για τον πούτσο, το σφάξανε, δεν είναι Trouble αυτό!" κλπ. Aκούστηκαν πολλές ακυρίλες γύρω μου πάντως "έτσι τραγουδάω και εγώ!" (λολ) και "άντε πίσω στους Skid Row ρε" (θε μου). Το καινούργιο κομμάτι με έψησε να ασχοληθώ με την πάρτη τους.
Candlemass: Ο Robert Lowe είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές, ενίοτε ο αγαπημένος μου. Γι'αυτό και με πονάει να τον βλέπω να ξεχνάει (ΑΚΟΜΑ ΡΕ ΡΟΜΠΕΡΤ; ΕΛΕΟΣ) στίχους από τραγούδια που προηγουμένως λέει ότι είναι και τα αγαπημένα του ξέρω γω. Και που είναι η δουλειά του εδώ και χρόνια να ξέρει απέξω. Κατέφευγε στο να κοιτάει κάτω σκονάκια. Να μουρμουράει πράματα. Να παριστάνει ότι τραγουδάει και ότι και καλά το μικρόφωνο δεν παίζει (πόσο θλιβερό) και όλα αυτά ενώ στο ενδιάμεσο των κουπλέ, γαμιέται στα ντουμ ποζεριλίκια με σταυρωμένα χέρια και κερατάκια, που δεν βγαίνουν καλά. Ο Hell είχε ακάνθινο στεφάνι, φουλ θεατριλίκι. Εδώ ήταν μια μπάντα με μίνιμαλ image και έναν Τεξανό να το παίζει αρρώστεια. ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΡΟΜΠΕΡΤ; Η φωνή του ΚΑΜΠΑΝΑ, άψογη, το καλύτερο ποιοτικά λαρύγγι εκεί μέσα, στο 10, πράγμα που καθιστά το όλο φαινόμενο ακόμα χειρότερο. Δικαίως όλοι από κάτω τσαντίστηκαν (μάλλον ανεπανόρθωτα) με την πάρτη του και εύχονται την αποχώρησή του.
Όταν βγήκε ο Γιόχαν, εκεί πήρε φωτιά η συναυλία σβήνοντας όλους μα όλους τους προηγούμενους. Φωτιά βέβαια είχαν πάρει και στο At the Gallows End (πώς αλλιώς) αλλά στο epicus φάνηκε ότι οι 700-800 πόσοι ήταν, βασικά ήταν εκεί για ΑΥΤΟ. Ο Johan βέβαια τρομερά ντροπαλός και άπειρος στο σανίδι, έπαιρνε πόντους συμπάθειας για το αντι-καραγκιοζιλίκι του σε σχέση με τον Ρόμπερτ και επειδή βεβαίως η φωνή του βαστάει μια χαρούλα, τουτέστιν γάμησε. Ο δίσκος είναι από τα υπεραριστουργήματα της μουσικής, το κοινό από κάτω ένιωθε, τραγούδι και άπειρο γου-ω-ω, ο Γιόχαν παιγμένος "oh, you are amazing, you sing", πώς να μην τον αγαπήσεις, ιδέα δεν είχε το άτομο. Νομίζω αυτή πρέπει να είναι η τρίτη συναυλία του με την μπάντα; Τόσο ανίδεος με το τι θα γινόταν από κάτω. Εκεί που είπε ότι "το επόμενο θα το ξέρετε νομίζω, είναι πολύ καλό κομμάτι" (τέτοια ευφάνταστα banter) και το κοινό άρχισε μόνο του να τραγουδάει πριν μπει η μπάντα ήταν η σφραγίδα. Όλη η μπάντα εκεί γούσταρε, ο ηγέτης Leif την είχε καταβρεί, το πράμα άγγιζε τα όρια της μυθικής εμφάνισης, ακριβώς όπως αρμόζει στον δίσκο.
Περιττό να πω ότι ξεκοπανιάστηκα σαν μην υπάρχει αύριο, ξελαρυγγιάστηκα, άξιοι! Στο Sorcerer's Pledge βασικά εκεί τελείωσε η εμφάνιση, εκεί ήταν το peak. Βέβαια ξαναβγήκε ο Robert και όλα καλά αν εξαιρέσουμε τα ίδια ακριβώς θέματα που πλέον υπερτονίζονταν λόγω της προηγούμενης εμφάνισης του Johan και της αναπόφευκτης σύγκρισης. Ευτυχώς το σετλιστ έκλεισε με το καραέπος darkness in paradise με ντουέτο και των δυο τραγουδιάρηδων (πάλι μουρμούρα ρε robert, ε γάμησέ μας) αλλά εκεί στο I BELIEEEEEVE, ποθτάνα όλα.
Γαμώ τα λάιβ, ξεπατώθηκα στην κούραση, πραγματικά πολλές ώρες. Μαλάκες οι σεκιουριτάδες που δεν άφηναν τον κόσμο να βγει έξω, πραγματικά απαράδεκτοι.
Στα συν η γνωριμία από κοντά με τον Χελμ, ευγενέστατος και συμπαθέστατος όπως τον περιμένεις και με αξιοζήλευτη μαλλούρα και το ριγιούνιον μετά από πόσα χρόνια με τον πρώην χρήστη BuddyLackey, που γιορτάσθηκε με επική σε διάρκεια μεταλοκουβέντα. Επίσης γνώρισα και φευγαλέα τον χρήστη Ghoul που φαντάζομαι ότι αυτό που θα του μείνει από την συνάντηση είναι ότι τελικά του πήρα την παρέα και φύγαμε καθότι γείτονες με τον μπαντιλάκη και έμεινε να περπατάει προς μετρό με τον Πολωνό που έκλεισε τον κύκλο των επικών συναντήσεων. Σόρι αμπάουτ δατ! A, είδα και πρώην χρήστη Βλάχο βέρντικτ και νομίζω ότι στους candlemass διαγώνια δεξιά μου ήταν ο Jim Dandy αν κατάλαβα καλά την τριχοφυΐα του προσώπου! Δεν είπα ένα γεια διότι η προσοχή ήταν εστιασμένη στο έπος της σκηνής και αισθάνομαι αμήχανα να γκαρίζω "γεια είμαι ο Βικ" εν ώρα συναυλίας.
Επόμενη στάση Coroner. Δύσκολοι οι Crimson Glory. Ποιος ξέρει όμως.
