κι ομως, εν τελει η ατομικιστικη θεωρηση του στιρνερ δεν ειναι διαφορετικη απο τον ατομικισμο του νεοφιλελευθερισμου. και στις δυο αφηγησεις μιλαμε για ενα αυθυπαρκτο ανταγωνιστικο υποκειμενο που κοινωνικοποιειται βασει συμβολαιων.
το ολο ενδιαφερον που θα μπορουσε να βρει καποιος στον στιρνερ ειναι νομιζω μονο βασει των εγελιανων του αναφορων. τσεκαρε το "απο τον χεγκελ στον νιτσε" του λεβιτ. χαρδκορ φιλοσοφικο διαβασμα, αλλα τον αξιζει τον κοπο του βρε αδερφε.
α και δεν ειμαστε ουτε εγωιστες, ουτε εγωκεντρικοι. σκληροπηρυνικοι υλιστες ειμαστε κι εγω κι ο ικονοκλαστ κι ο αγκοραφομπικ, καθενας με τον τροπο του.
