Bump γιατί είναι ένα απ' τα καλύτερα τοπικ εβερ.
Επίσης οι κ.κ nasum, shora, irreligious και wbrb να ανεβάσουν ξανά τις συλλογές τους. Όπως κι ο πάνκης τη 2η που έκανε.
Αν θεωρηθεί άκυρο το bump και κλειδωθεί (κρίμας θα είναι) θα παρακαλούσα τους 5 άνωθι χρήστες να μου στείλουν pm με τα ανάλογα λινκ και υπόσχομαι να κεράσω ρακή σπιτική. Ευχαριστώ.
Πάω τώρα για ύπνο.
Ουφ. Πόσο γαμάτο είναι το τόπικ και πόσο αδύνατο μου είναι να γράψω. Δεν το είχα δει τότε γιατί δεν έμπαινα και το διάβασα μονορούφι (!). Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρώτο θα ήταν κάτι των Queen, τώρα τι ακριβώς αδυνατώ να αποφασίσω.
Neon Dreamers Nevermore Fan Club
αι, το σκληρός δίσκος μου πέθανε και έχω ελάχιστα πράματα, αλλά θα προσπαθήσω να ριπάρω από σι ντιά και να κατεβάσω και να σε μοντάρω ρε κιαρατά!
i need feminime venoms in order to function with the system.
γαμάει το αβαταρ σου κιαρατά
διάβασα όλο το θρεντ
πάμε, χωρίς σειρά
Psychotic Waltz - Nothing
Δύσκολο να το εξηγήσω τελείως, ίσως μου αρέσουν άλλα τραγούδια στο Social Grace παραπάνω (τα πιο παπατζίδικα χμ) αυτό εδώ με πιάνει και συναισθηματικά πολύ. Ήμουν στην ηλικία που με απασχολούσαν τα επιστημολογικά και τα μεταφυσικά και η εντόνως διιστική θέση τους εδώ με ερέθιζε. Οι απόψεις μου είναι πια πολύ διαφορετικές αλλά κάθε φορά που το ακούω κεντρίζομαι όπως όταν ήμουν έφηβος. Η τέχνη δεν υπάρχει για να συμφωνούμε μαζί της, υπάρχει για να παραδιδόμαστε στην υπερβατική της χάρη, να εμπνεόμαστε για κάτι καλλίτερο, να θυσιάζουμε κάτι, να ρισκάρουμε κάτι. Έχω οικειοποιηθεί τα λόγια του και τα έχω κάνει δική μου, διαφορετική θεώρηση.
King Crimson - Larks Tongues in Aspic pt. I
Αυτό δεν έχει λόγια καν, αλλά κάτι μου γίνεται στο μεσαίο μέρος με τον βόμβο από την συνομιλία και το βιολί του Cross. Διάφορα μου γινονται μάλλον εδώ. Το πρόβλημα είναι ότι αλλάζω συχνά γνώμη για τον δίσκο και το τραγούδι από King Crimson που ταιριάζει σε μια τέτοια λίστα, αλλά ευτυχές πρόβλημα είναι αυτό. Είναι αφηρημένη μουσική και έτσι είναι δύσκολο να πω τι γίνεται μέσα μου και σε τι το αποδίδω όταν την ακούω, αλλά με τον τρόπο της και αυτή η εμπειρία είναι άξια να τοποθετηθεί ανάμεσα στα υπόλοιπα πιο 'δηκτικά' της λίστας μου. Όταν ακούω αυτή την σύνθεση εμπνέομαι από την κίνησή της, όχι το μοτίβο της. Δεν φαίνεται να έχει λόγο, λες και η αρχή της είναι εσωτερική. Είναι λες και βλέπω ένα δεντρό. Δεν νομίζω ότι και η μπάντα που την αυτοσχεδίαζε θα μπορούσε να μου το εξηγήσει διαφορετικά. Το σκέφτομαι συχνά αυτό, το πως η τέχνη Είναι. Παράλληλα, ψηλότερα από τα ανθρωπινά, εμπνέει προς την αυτοματοποίηση, μια άρρητη ανυπαρξία.
Fates Warning - Orphan Gypsy
Fates Warning - Guardian
Θέλω να γράψω στα σοβαρά κάποτε για αυτά τα δυο, δεν ξέρω από που να αρχίσω καν στο να κάνω έναν μικρο σχολιασμό, οπότε δεν θα κάνω για τώρα. Με συγκινούν όσο λίγη μουσική και είναι μέρος μου. Ελπίζω να τα καταλάβω και να με καταλάβω.
Watchtower - The Fall of Reason
Αυτό είναι σαν παιχνίδι μέσα μου, με συγκινεί σε άλλο επίπεδο. Παρακολουθώ τα σημεία. Που στέκεται κάτι και τι στέκεται απέναντί του, δεν ξέρω μου βγάζουν κάτι παιχνιδίζων οι Watchtower. Οι στίχοι είναι καλοί και το μοτίβο αντανακλάται στην μουσική (μεγάλο φετίχ όταν κάποιος σύνθετης δημιουργεί μουσικές εικόνες σχετικές με τους στίχους του και γενικά σπάνιο στο HM), αλλά δεν είναι αυτό το ιδιαίτερο που με τραβάει σε αυτόν τον δίσκο, είναι κάτι άλλο. Μάλλον ότι δεν έχει εξαντληθεί ακόμα κάτι σημαίνει για μένα, είναι ένας δίσκος απολύτως απέξω μου ακόμα και αν τον έχω μάθει απέξω. Λες και κοιτάω μέσα σε μια μηχανή και ξέρω πια τα γρανάζια και τα διαμετρήματά τους και πως λειτουργούν σε σύνθεση, αλλά η μηχανή κάνει κάτι που δεν το έχω καταλάβει. Δεν μιλάω ακριβώς για περιπλοκότητα, υπάρχουν - πολύ - πιο περίπλοκοι δίσκοι. Μιλάω για ευρυθμία που υπόσχεται χρηστικότητα, αλλά το αποτέλεσμα είναι ακατάληπτο. Έτσι στέκεται μοναχή μηχανή, όπως λεμέ παραπάνω, σαν το δεντρό, υπάρχει για να υπάρχει και εμπνέει κατά λάθος.
My Dying Bride - Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium
Candlemass - Black Stone Wielder
Omen - In The Arena
Εδώ είναι τελείως εφηβικό φαντασιακό το πλαίσιο. Τι έλεγα πάνω για μουσικές εικόνες που ταιριάζουν με την θεματική των στίχων? Εδώ το κάνει μονάχος του ο JD Kimball, στο καλλίτερο κομμάτι Omen. Λέει
Your blood spills to the ground
Your body feels broken
You face the earth and
Breathe the dust again
Your head is spinning
You feel another blow
You hear the steel rip
You to the bone
και τα νοιώθω έντονα σχεδόν σαν βίωμα. Παίζει ζαλάδα και κούραση και ιδρώτας και φόβος. Τιμή στο ταλέντο ενός τραγουδιστή που μπορεί να το κάνει αυτό, να εξυψώσει μια θεματική που και στο 1986 ήταν ηδύ 10 χρόνια εξαντλημένη (συγγραφικά) με την συναισθητική του ικανότητα, σε κάτι ολότερο. Αιτιολογεί όλο το Heavy Metal αυτή η ικανότητα λίγων το να παίρνουν απλές λέξεις και απλά ριφς και απλές εκτελέσεις και να τα κάνουν όλα μαζί να γινονται ένα πράγμα, και τόσο έντονο.
Marillion - A Script For a Jester's Tear
Οι στίχοι θα μπορούσαν να σημαίνουν 100 διαφορετικά πράγματα για 100 διαφορετικούς ανθρώπους, για μένα σημαίνουν μόνο ένα. Δεν μπορώ να επεκταθώ.
In The Woods... - HEart of the Ages
Καλά και εδώ αξίζει κάποιο σοβαρότερο κείμενο, αλλά επιγραμματικά είναι πάλι περί του εφηβικού πράγματος, του να προσπαθείς να κατακτήσεις έναν κόσμο που τον εκφράζεις με μια ξένη γλωσσά μεν (δάση και παγανολατρίες εδώ) αλλά στην πραγματικότητα έχει να κάνει με την παραδοχή του εσώτερου ψυχισμού και την γενναιότητα, το ρίσκο του να καλλιεργήσει κανείς μέσα του τα πράγματα που 'οι άλλοι' θα κορόιδευαν περισσότερο. Γενναιότητα δεν είναι να μην φοβάσαι τίποτε, αυτό είναι αναισθησία. Γενναιότητα είναι να τα φοβάσαι όλα αλλά να παίρνεις τα ρίσκα σου έτσι κι αλλιώς. Εξ ου και η γυμνή κραυγή που μιλάει για μια αρχαία λατρεία, για εκατοντάδες χρόνια, αθάνατη. Φαίνεται κάτι τόσο μακρινό, αλλά είναι πολύ κοντά, μέσα, απτό και απαραίτητο.
Δεν ανεβάζω συλλογή, δεν υπάρχει λόγος, κάθε τρακ είναι σε δίσκο που είναι τέλειος, να κατεβάσετε ή βρείτε τους δίσκους τους ίδιους.
Μόνοι τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού στην αφιλόξενη πόλη είναι σαν κάτι τραγούδια να ανατρέχουν αυτόκλητα στο νου,ακόμα και ένα χρόνο μετά.Σημασία έχει να περνάμε καλά
Misfits - Astro Zombies
Ήταν σε ένα απτα άγρια πάρτυ δημοτικού στο σπίτι του συγχωρεμένου δημήτρη όταν μια συνομωσία σχεδιασμένη απτα άστρα έφερε στο κασσετόφωνο μας το λεγάμενο.Στα φιλαράκια ουδεμία εντύπωση προκάλεσε,για εμένα ήταν μαζί με το I Want You (She's So Heavy) η αρχή του κακού.Το κουβαλώ μαζί μου έκτοτε
Atomic Rooster - Death Walks Behind You
Αιώνια δέσμιος του τρόπου που εισάγεται το βασικό riff σε ένα έτσι κι αλλιώς αριστουργηματικό τραγούδι
Ved Buens Ende..... - The Plunderer
Ο χρήστης Vikotnik έχει γράψει τα 2 καλύτερα blackmetal riffs.Στο The Plunderer υπάρχει το ένα απο αυτά καθως και πολλά ακόμα στοιχεία που συντελούν στο να γίνεται η κάθε του ακρόαση περιπετειώδης και συναρπαστική
Judas Priest - Dreamer Deceiver
Τόσο εμπνευσμένη σύνθεση και τόσο άψογα αποδιδόμενη,με συγκινεί κάθε μα κάθε φορά
Ulver - Capitel III: Graablick blev hun vaer
Στο Bergtatt υπάρχει ατόφια η εκπλήρωση της υπόσχεσης της αφηγηματικής διάστασης του blackmetal,ανοιχτή στην προσληπτικότητα του καθενός.Το τρίτο κόμματι του διαπνεόμενου απο άτεγκτη θεματική και μουσική συνοχή αυτού δίσκου ξεχωρίζει εις τον αιώνα τον άπαντα και μόνο λόγω της ασύγκριτης ζωντάνιας και ομορφιάς του
The Sound - I Can't Escape Myself
Λιγότερο σκότεινο και επιτηδευμένο απο Bauhaus,περισσότερο ανθρώπινο από Joy Division,κατι σαν χρυσή τομή για τους σπουδαίους The Sound
Έχω ένα κακό προαίσθημα οτι τα υπομείναντα 4 ανήκουν στους 4 απόλυτα αγαπημένους μου Μetal δίσκους.Κάπου εδώ να πω οτι η υπέρτατη φριχτή ύποψια που με περιβάλλει χρόνια τώρα είναι πως οι Manowar ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν συνέθεταν το Into Glory Ride.Συνεχίζω πριν ξεκινήσουν οι ζαλάδες πάλι
Voivod - X-Ray Mirror
Αδυνατώ να κατανοήσω τους Voivod.Η υπαρξη τους αδικαιολόγητη,η υφή της μουσικής τους στριφνή και δυσνόητη.Ο χείμαρος ιδεών και ευφυίας που δημιουργεί υπερτραγούδια όπως δαύτο όμως ειναι καθησυχαστικός παράγοντας περί συνεχούς ενασχόλησης μαζί τους.Σχεδόν φίλοι μου
Bathory - A Fine Day to Die
Ναι.Δυστυχώς δεν έχω τίποτα να πω για το A Fine Day to Die των Bathory
Mercyful Fate - Come to the Sabbath
Δύσκολα.Δύσκολα.Δυσθεώρητα τεράστιο τραγούδι σε έναν ανομολόγητα υπέρλαμπρο δίσκο.Eίναι το κομμάτι που κλείνει θριαμβευτικά το Don't Break the Oath,πόσο αδιανόητα τέλειο πρέπει να είναι για να τόλμα κάτι τέτοιο δηλαδή.Απο μακριά
Celtic Frost - Inner Sanctum
οκ ψέμα.ομολογώ πως είμαι ανίκανος να ξεχωρίσω οτιδήποτε από Το Mega Therion,τον χαρακτηριστικά πανισχυρότατο Metal δίσκο απο καταβολής κόσμου.Άλλη η χαρη που αναδύει το συγκεκριμένο.Έχοντας προφητέψει τον επικείμενο μαρασμό από τις προελαύνουσες στρατιές μιμιτών,αποχωρούν ξεδιάντροπα αφού έσπειραν οτι χωράφι υπήρχε και κάνουν χαβαλέ πετώντας ανάμεσα σε new wave διασκευές,όπερες και one in their prides ένα κομμάτι που μόνο στο πρώτο του λεπτό καταφέρνει τόσο αβίαστα και στην πλάκα να χωρέσει riffs και αρμονία αλλαγής ρυθμων που αναρίθμητοι σημαντικοί και μη ακόλουθοί τους δεν πρόκαμαν να κάνουν σε δισκογραφίες.
Οι δικοί σας,Μεγάλοι Celtic Frost!
Touch my beloved's thought while her world's affluence crumbles at my feet
δύναμις!
i need feminime venoms in order to function with the system.
πω πω ναι το ξέχασα εγώ έχεις δίκιο, καλλίτερο κομμάτι priest καλλίτερο κομμάτι HM καλλίτερο κομμάτι γενικά ετκ ετκJudas Priest - Dreamer Deceiver
Τόσο εμπνευσμένη σύνθεση και τόσο άψογα αποδιδόμενη,με συγκινεί κάθε μα κάθε φορά
Γενικά πολύ ωραίες επιλογές, θέλω να σε κεράσω μια μπύρα - ή κάτι - καμιά φορά, πες όταν είσαι Αθηνα και άμα προτίθεσαι
Έχω ξαναποστάρει αλλά τώρα είμαι σε μια φάση που το καλοκαίρι με ρίχνει ψυχολογικά και αυτό είναι το soundtrack:
1) Jethro Tull - Weather Cock
"Do you simply reflect changes in the patterns of the sky,
Or is it true to say the weather heeds the twinkle in your eye?
Do you fight the rush of winter and hold snowflakes at bay?
Do you lift the dawn sun from the fields and help him on his way?"
ατελειωτο ονειρικο ταξιδι...
2) Skyclad - Quantity Time
Τραγικά υποτιμημένο τραγούδι. "You cannot hold a dream to ransom" = τι τεραστια δυναμη εχουν 7 λεξουλες!
3) Camel - Lady Fantasy Ποιος ειμαι εγω για να "σχολιασω" το τελειο? Ηχητικος συναισθηματικοπινακας.
4) Rainbow - Rainbow eyes
"No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But Ive lost my way
She had rainbow eyes"
5) Styx - Boat on the River
Η αποδειξη οτι το εμπορικο μπορει να ειναι και ποιοτικοτατο.
6) Bruce Sprigsteen - Nebraska
Καθε φορα που το ακουω με συγκινει, αν και ουσιαστικα θα επρεπε να το μισω γιατι ειναι μια αμερικανια του κερατα.
7) Wishbone Ash - Persephone
Kansas - The Wall
And with each passing day I feel a little more like something dear was lost"
9) Rush - Different Strings
Different eyes see different things
Different hearts beat on different strings
But there are times for you and me,
When all such things agree
10) Black Sabbath - Falling off the edge of the world
Ολο και πιο συχνα πιστευω οτι ο Dio το εγραψε για μενα.
Και μετα απο αυτα, ξυπναει ο warlord μεσα μου και το ριχνω στο λαϊκο προγραμμα:
Accept - Princess of the Dawn
Leatherwolf - Thunder
Jag Panzer - Chain of command
Saxon - Crusader
Omen - Teeth of the Hydra
Randy - The Beast
Warlord - Deliver us from Evil
Riot - Sign of the Crimson Storm
Manowar - Bridge of death
Manilla Road - The Ninth Wave
Μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο!
Thunder...
ALL YOU THE TRUTHFUL SPRATTLE WITH ME,
LET'S SWEEP THE FALSE ONES AWAY!
Μιας και πάντα έχω μια λίστα έτοιμη θα ποστάρω κι εγώ. Σε αντίθεση με τις σαβούρες που ποστάρατε βέβαια η δικιά μου είναι εντελώς αντικειμενική και είναι όντως τα έντεκα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Υπεύθυνα αυτό.
- Tool – Triad
Νταξ, αυτό είναι εύκολο. Αβυσσαλέα, θρησκευτική κόλαση. Σχεδόν σοκόλαση. Τελειότερα ρυθμικά μέρη στην ιστορία των ρυθμικών μερών. Το συμπέρασμα αιώνων ανθρώπινου πολιτισμού για το πως πρέπει να ακούγεται ένα έγχορδο όργανο. Και οι 5-6 κορυφαίες στιγμές της μουσικής (ολόκληρης, όχι μόνο αυτής που έχω ακούσει), η μία εξ' αυτών στα 2 λεπτά και 53 δευτερόλεπτα. Το συμπερασματικό κορυφαίο κλείσιμο στον κορυφαίο δίσκο απο την κορυφαία μπάντα στην rock. Θέωσις. Οk, σκάω.
- Pink Floyd – Set The Controls For The Heart Of The Sun/Echoes (Live At Pompeii)
Οι floyd εκτός απο το ότι είναι η κορυφαία μπάντα στη rock έκαναν και πράγματα που δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλοι γιατί ξέραν πολύ καλά που πατούσαν και που βρίσκονταν και ήταν και γοργόνες και μάγκες. Η σημασία του live στην πομπηία είναι πολύ μεγαλύτερη απο απλό footage μιας μπάντας σε ένα dvd. Η εκτέλεση του set the controls for the heart of the sun σε αυτό το θέατρο είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε και παίχτηκε. Το Echoes μπαίνει επίσης εδώ για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
- Godspeed You! Black Emperor – Moya
Ναι είμαι ένα μικρό κοριτσάκι και μ'αρέσουν τα κλισέ και οι κορυφώσεις. 7 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Πόλεμος και ειρήνη.
- Helios – Bless This Morning Year
Έχουμε πει γι' αυτόν. Ό,τι λέει το τίτλο.
- Aphex Twin – Alberto Balsalm
Είναι ένα κομμάτι γραμμένο για το κοντισιονερ της μανούλας του Richard James μάρκας alberto balsam (ο τίτλος άλλαξε για λόγους tm). Είναι το πέμπτο καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε ποτέ και μυρίζει μανούλα.
- Piano Magic – No Closure
- Grand Funk Railroad – I Want Freedom
Εμένα ο πατέρας μου έμαθε να ακούω μουσική γενικά. Αυτός ο δίσκος υπήρχε σπίτι απο πάντα ξερωγώ και παιζόταν σε διακοπές στο αμάξι και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Καλύτερο rock and roll κομμάτι που γράφτηκε ποτε.
- Dmitri Shostakovich – Prelude And Fugue No. 4 In E Minor
Στ΄αρχίδια σας αλλά αυτή η δουλειά αυτού του άθλιου αντικομμουνιστή προδότη μου αρέσει πολύ. Ενα φοβερό πρελούδιο και μια χεβιμεταλ φούγκα.
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Μιλώ Για Σένα
Ε, εντάξει, μεγαλύτερο ερωτικό κομμάτι εβερτ.
- Στέρεο Νόβα – Προάστια
Μικρά κοριτσάκια. Σάββατο βράδυ, κυριακή πρωί.
- The Coup – Laugh/Love/Fuck
Ο raymond riley πέρα απο το γεγονός ότι είναι μαύρος πάνθηρας, μεγάλο άτομο και πολιτικά ο σημαντικότερος τύπος που έπιασε μικρόφωνο στα χέρια για να ραπίσει, έχει γράψει και το μανιφέστο του επαναστατικού μαρξισμού. Το οποίο συνοψίζει στους εξής στίχους:
"Laugh, love, fuck and drink liquor.
And help the damn revolution come quicker."
Old-school funk προφανώς.
Last edited by ikonoklast; 16-08-2009 at 19:53.
ωραίο θρεντ, να συνεχιστεί!
με συγκίνησες, αφενός γιατί είναι το αγαπημένο μου τραγούδι misfits, αφετέρου επειδή τα ίδια ακριβώς πράγματα με ελαφρώς διαφορετικά λόγια νιώθω και 'γω για το so what των cureOriginally Posted by hvilelos?
πω, ειδα το τοπικ κ ετοιμαζομουν να κανω λιστα αλλα μετα ειδα οτι ειχα ηδη ποσταρει και δεν εχω τιποτα να αλλαξω..
There was a time that the pieces fit, but I watched them fall away
Pearl Jam - Black
Pearl Jam - Given To Fly
Alice In Chains - Nutshell
David Bowie - Heroes
Radiohead - Reckoner
Depeche Mode - Policy Of Truth
John Frusciante - Going Inside
Red Hot Chili Peppers - I Could Have Lied
Mad Season - River Of Deceit
AC/DC - Touch Too Much
Πιο δύσκολο απ' ότι νόμιζα
αυτά που βάζω με τέτοιο "/" δεν είναι εναλλακτική επιλογή, είναι τραγούδια που τα έχω σχεδόν ίδια ή συνεχόμενα στο σαχλό μυαλό μου. οπότε δεν είναι πάνω από δέκα, είναι δέκα ακριβώς!
- the smiths - i know it's over
η ουσία αυτού του κομματιού είναι ότι θα μπορούσε να με κάνει να αρχίσω να λέω υπερβολές. ότι είναι οι καλύτεροι στίχοι που γράφτηκαν ποτέ, ότι είναι η καλύτερη ερμηνεία που έχει ακουστεί ποτέ, ότι είναι το καλύτερο συγκρότημα όοολων των εποχών. δεν θα τα πω, αλλά ποτέ ξανά δεν χώρεσε τόση πολλή αλήθεια σε ένα κομμάτι. αλήθεια όμως ε, όχι οδοντόκρεμες. διαβάστε τους στίχους. μουνόπανα. mother i can feel the soil falling over my head.
- sonic youth - teenage riot / spacemen 3 - revolution
κάπου τα 'χω ξαναβάλει αυτά. τα άκουγα πάντα μαζί. θεωρώ πως είναι τα καλύτερα τραγούδια που έχει τύχει να ακούσω. μάλλον μου αρέσουν οι κιθάρες! και τα μπάχαλα.
- minutemen - history lesson part II
το πιο πανκ κομμάτι στη λιγότερο πανκ συσκευασία. δεν έχει καν βαβούρα! δεν φωνάζει κανένας! punk rock changed our lives, αυτό μόνο.
- στέρεο νόβα - μόμπιλ / εν πλω - φεύγεις
τα δυο αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα. τα δυο αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια. των στερεο νοβα είναι ίσως το λιγότερο στερεο νοβα κομμάτι, έχει κιθάρες και τέτοια, αλλά τι να κάνουμε. κι αυτά μαζί τα ακούω πάντα. κλειστοφοβικά, εμμονικά, παγωμένα, μανιοκαταθλιπτικά και τα δύο. μπας και ξέρεις κάνα μέρος που να φοβάμαι λιγότερο.
- nina simone - sinnerman
δεν έχω λόγια γι' αυτό το τραγούδι. δεν έχω ιδέα πώς συνέβη.
- leonard cohen - sing another song, boys / nick cave - from her to eternity
νομίζω πως είναι το πιο υποτιμημένο τραγούδι του κοεν. ερωτικό είναι, όπως όλα τα υπόλοιπα, αλλά με την εξής διαφορά: το λιγότερο ποιητικό, το λιγότερο αφηρημένο, το λιγότερο ειρωνικό. είναι το πιο ωμό, σκληρό και έντονο. και τη συγκρατημένη δουλειά που κάνει το sing another song, την ολοκληρώνει ο nick cave απελευθερώνοντας όλους του δαίμονες του κόσμου.
- violent femmes - good feeling
επίκληση σε κάτι που λέγεται "good feeling". ιδιοφυές.
- wipers - youth of america / dream syndicate - the days of wine & roses
όταν μου λέγανε ότι το πανκ δεν είναι σοβαρή μουσική, ότι δεν έχει σπουδαίες συνθέσεις κλπ, συνήθως έλεγα "ακούστε αυτά τα δύο τραγούδια και τα ξαναλέμε". εκ των υστέρων πιστεύω ότι άξιζαν και καμιά φάπα, αλλά όπως και να 'χει δεν αλλάζει το γεγονός ότι πρόκειται για δύο έπη. τελειότητα, χτίσιμο, παίξιμο, δομή, συναίσθημα, ορμή, βία.
- billy bragg - the milkman of human kindness
η απόδειξη ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αβανγκαρντ από την αφοπλιστική απλότητα και ειλικρίνεια. ένας τύπος με βαριά αγγλική προφορά, μόνο μια ηλεκτρική κιθάρα, και τραγούδια για τον έρωτα και την εργατική τάξη.
- david bowie - the bewlay brothers / lou reed - the kids
αυτά τα δύο είναι κοντά ηχητικά, και αυτοί οι δύο ήταν κοντά ούτως ή άλλως. νομίζω ότι είναι απ'τα λιγότερο αναγνωρισμένα τραγούδια των χρυσών περιόδων τους. τα σκεφτόμουν πάντα και τα δύο σαν δυο τραγούδια για την αιμομιξία και το σεξουαλικό περιθώριο. στο bewlay brothers είναι εμφανέστατο το πράμα, αλλά και στο the kids νομίζω σέρνεται υπόγεια η ερωτική φύση της μητρικής σχέσης, του καλέσματος του παιδιού κλπ. ίσως άστοχο, αλλά τα κομμάτια είναι απίστευτα.
κι ένα τραγούδι μπόνους, γιατι δεν είναι καν τραγούδι. είναι απ' τα τραγούδια που είναι larger than life, που είναι urban legends, που δεν έχουν πια ιδιοκτήτη, δημιουργό ή ερμηνευτή. το gloomy sunday φυσικά. αυτοκτονίες, θρύλοι, ιστορική μνήμη, έγινε ταινία, το είπανε καλλιτέχνες απ' τη billy holiday, τη diamanda galas, τη lydia lunch και τη bjork, μέχρι τους portishead, τους associates, τους christian death και τη sinead o' connor. τέλος.
Spoiler
Posting Permissions
vBulletin Skin by Bluepearl Skins
