Κοντά έπεσες. Θα με πάρουν τα ζουμιά! Από την ίδια πλευρά:
Το οποίο ζήταγα επίμονα από τον μεγάλο αδερφό μου να βάζει γιατί γέλαγα πολύ με την εισαγωγή, τις μιμήσεις και ειδικά το outro. Κυριότερα όταν το έβαζε στις 16, 33 και 78 στροφές (από τις κανονικές 45 του βινυλίου) που πέθαινα στα γέλια, ήταν για κάποιο λόγο το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο. Μέχρι που έγινε και το κλάσικ καρότο για να τρέξω να κάνω καμιά αγγαρεία. "Πήγαινε εσύ για τα σουβλάκια και θα σου βάλω το Μέηντεν στις 16". Μετά μεγάλωσα, ξεθάρρεψα λίγο και το βούταγα μόνος μου αλλά πόσες φορές να το βάλεις και να γελάς; Ε, πολλές apparently. Το θυμάμαι όλο απέξω. Μόλις συνειδητοποίησα ότι πρέπει να είχα να το ακούσω πάνω από δύο δεκαετίες, είδα Reach Out και βάρεσαν οι συνάψεις. Πω.
Εντωμεταξύ είναι μεγάλη κομματάρα. Αυτός ο αμίμητος Birch ήχος, το παίξιμο του ΜcBrain και δεν ξέρω αν είμαι κολλημένος παππούς, μου φαίνεται καλύτερο από το καλύτερο κομμάτι των τελευταίων δίσκων. Μετά από Fear.
