Seventh Son, παρόλο που πεθαίνω για το Children of the Damned και επομένως έχω αρκετά ψηλά το Number. Γενικά στα πρώτα 7 μόνο τελειότητες και εύκολα θα μπορούσα να πώ κάποιο άλλο album ότι είναι το καλύτερο.
Η μουσική παρακμή ξεκίνησε σταδιακά από την εποχή του Νο Prayer αν και μέχρι να φύγει ο Bruce είχαν να δώσουν πράγματα. Το X Factor ήταν πολύ καλός δίσκος και παίζει να το έλεγα και δισκάρα αν υπήρχε άλλος τραγουδιστής. Το Virtual XI καλύτερα να μην έιχε κυκλοφορήσει.
Τώρα πάμε και στα τελευταία. Το Βrave New World δυνατό comeback στο ύφος που αγαπάμε. Το Dance Of Death είναι πολύ άνισο, οπότε κατατάσσεται στα μέτρια album. To A Matter ήταν μεν καλό χωρίς να με τρελλαίνει δε. Διαφορετικό ύφος, πράγμα που με χαλάει, καθώς θεωρώ τελείως λανθασμένη αυτή τη μουσική στροφή. Το Final Frontier δεν είναι για τα μπάζα, αλλά κουράζει αφενός πάρα πολύ, αφετέρου αν πρέπει να ακούσω το δίσκο 30 φορές για να τον καταλάβω ε τότε θα άκουγα Gentle Giant και Van Der Graaf Generator και όχι Maiden.
Οι Μaiden πληρώνουν τις εμμονές του Harris. Πρώτον: Δεν αντικαθιστάς τον Smith με κουλάδι. Δεύτερον: Μετά τον Martin Birch το χάος. Τι Nigel Green και Κevin Shirley? Oι παραγωγές τους είναι επιεικώς κάκιστες.Τρίτον: Όταν έφυγε ο Bruce δεν παίρνεις τον Bayley. Παρόλο που ήταν τρομερά φιλότιμος και του αξίζει μεγάλο respect γι αυτό, φωνητικά δεν.
Τέταρτον:Eίναι πλέον προφανές ότι υπάρχει και έλλειψη έμπνευσης. Άσε ρε Steve τον Bruce και τον Adrian να βάλουν τα δικά τους κομμάτια στους δίσκους. Όλοι ξέρουμε τι εστί Accident Of Birth, Chemical Wedding και Tyranny Of Souls.
Συμπέρασμα: Gers πούλο. Παραγωγή Roy Z (και γιατί όχι τρίτη κιθάρα). Συνθετικό κουμάντο σε Dickinson, Smith και τότε τα ξαναλέμε....
