Λοιπόν, να πω κι εγώ το μακρύ και το κοντό μου.
Καταρχάς, δυο συνήθειες της ζωής μου τις άλλαξα κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά. Η πρώτη ήταν το γάλα στον καφέ. Μου λένε τη μια στιγμή "το γάλα στον καφέ καταστρέφει τις αντιοξειδωτικές ουσίες", και στα καπάκια το 'κοψα μαχαίρι. Ίδια φάση με το αγαπημένο Maiden. Από τον Σεπτέμβρη του 1998, οπότε άκουσα το Powerslave, μέχρι και το 2010 είχα αυτό αγαπημένο. Εξώφυλλο τελειότης και τέσσερα ανεπανάληπτα κομμάτια: Flash of the Blade (εννοείται!), Aces High (παιδική αγάπη), Back in the Village (τρομακτικό κομμάτι πραγματικά) και -φυσικά- το "Rime..". Τα υπόλοιπα μου αρέσουν από αρκετά (π.χ. "The Duellists") μέχρι ελάχιστα (π.χ. "Two Minutes..").
To 2010, λοιπόν, διαβάζω κάπου "το Powerslave είναι υπερεκτιμημένος δίσκος". Εκεί πραγματικά ήταν σαν να μου 'ρθε κεραμίδα στο κεφάλι. Για λίγα λεπτά το επεξεργάζομαι και πιο πολύ ως πρόκληση δέχομαι το λεγόμενο και σκέφτομαι "θα είχε πλάκα να βρω κάποιο νέο αγαπημένο μου Maiden".
Λοιπόν, η αναζήτηση δεν ήταν και πολύ δύσκολη, εξάλλου σχεδόν εξαρχής ήξερα που θα καταλήξω. "Piece of Mind", κύριοι!
Ξεκινάει ο δίσκος και έχεις έναν Nicko McBrain να θέλει να σου αποδείξει ότι είναι ο κατάλληλος drummer για τους Βρετανούς. Μετράει σαν δαιμονισμένος στο "Where Eagles Dare" και ο μόνος τόσο παθιασμένος drummer που θυμάμαι σε εξίσου μεγάλο συγκρότημα είναι (προφανώς) ο Hamzik στο "Fast Taker", όπου υποθέτεις ότι μετά την ηχογράφηση οι μεμβράνες των τυμπάνων θα εξαϋλώθηκαν!!
Ακολουθεί ένα μάααλλον υπερεκτιμημένο "Revelations". Συνεχίζουμε με ένα ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΟ "Flight of Icarus" και με ένα (παραδόξως) πραγματικά όμορφο κομμάτι: το "Die with Your Boots on" έχει NWBHM τσακπινιά στη γέφυρα, πολύ στιβαρό αρχικό riff και ένα ευκολομνημόνευτο -και αρκετά κομψό- refrain. Πολύ καλύτερο, με δυο λόγια, από κάτι "Can I Play with Madness" και σία...
Νταξ, το "Trooper" το 'χω σιχαθεί πλέον και αδυνατώ να κάνω οποιαδήποτε κρίση επ' αυτού. Το "Still Life" είναι ενδιαφέρον κομμάτι και μάλλον προφητικό. Αυτή η ακουστική εισαγωγή γίνεται το κατεξοχήν σήμα κατατεθέν της μπάντας. Ωραίο κομμάτι τώρα, τί να λέμε; Ε και μέτα έρχεται μια απ' τις καλύτερες τριπλέτες στην ιστορία των Βρετανών. Πολύ απλά τα τρία τελευταία κομμάτια ορίζουν τον κλασικομεταλλικό ήχο. Τελεία.
...
Και τέλος δυο απόψεις για τις οποίες πολύ αμφιβάλλω εάν θα βρουν έστω και έναν υποστηρικτή, παρόλα αυτά οφείλω να τις επισημάνω:
1) οι Iron Maiden με τον ήχο του Kenny Powell θα ήταν το απόλυτο μεταλλικό συγκρότημα. Ποτέ δεν βάλανε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ -τίγκα ΜΑΙΤΣ'Λ- distortion στα κομμάτια τους. Αυτό με χαλάει.
2) τα προσωπικά του Dickinson τα θεωρώ τον ορισμό του "user friendly" metal. Κομματάκια για να περνάει η ώρα σε πάρτυ. Τα ακούνε όσοι δεν θέλουν πραγματικά να ασχοληθούν με το κλασικό metal, αλλά επιθυμούν παράλληλα να έχουν προς το τέλος της χρονιάς και μια άποψη για το κλασικό metal, λέγοντας συνήθως "άκουσα το Accident, και γαμώ!! Αλλά πέρα απ' αυτό δεν βρήκα κάτι που να με τρέλανε στον ήχο". Στα ΤΣΑΚΙΔΙΑ.
