Μια "καμι'α πατρίδα", η οποία έχει λιγότερο λόγο ύπαρξης κι από τον τελευταίο δίσκο των μειντεν, ή μάλλον έχει ακριβώς τον ίδιο: τη σκουπιδοφιλία.
Έναν (αμερικανο) Τριερ δεν έχει η Αμερική, εκεί είναι το ποιντ μου. Έναν Κιουμπρικ, έναν Καζαν (όχι ντιπι), έναν Κοππολα. Ταινίες που σου αλλάζουν τις απόψεις, την ψυχολογία, ακόμα και τη ζωή. Ταινίες για νατσος και ποπκορν έχει μπόλικες, δε λέω, σ' αυτό η αμερική τα πήγαινε πάντα καλά και θα τα πηγαίνει και στο μέλλον. Αλλά στο Αληθινό Θράσος, ακόμα και τα νάτσος μου βαριόμουν να φάω.
