Στο Λίβανο πάντως που έχω δουλέψει εργοδηγός με συνεργείο 30 εργατών σε βαρειά και ανθυγιεινή εργασία, με μεροκάμματο εργάτη 12 δολλάρια (το οποίο το θεωρούσαν εξαιρετικά γαμάτο - με 12ωρη εργασία σε 40 υπό σκιάν, να αναπνέουν πετρέλαια όλη μέρα, να κουβαλάνε σα μουλάρια με 15 λεπτά διάλειμμα - και παρακαλούσαν μέχρι δακρύων να τους πάρουμε στη δουλειά), ναι όλοι τους είχαν όνειρο ζωής να έρθουν στην Ελλάδα.
Εντάξει, η πρώτη τους επιλογή ήταν το Βέλγιο, αλλά βλέπωντας εμάς τους Έλληνες νόμιζαν ότι εδώ είναι ο παράδεισος και πεζοπορούσαν μέχρι την Τουρκία για να πληρώσουν ένα μουνόσκυλο 3000 δολλάρια το κεφάλι για να τους περασει στην Ελλάδα (Γιουνάν μας λένε και σκάνε ένα χαμόγελο ποτ σε αφήνει μαλάκα) ρισκάρωντας τη ζωή τους.
Για ελάχιστα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου νιώθω περήφανος, ένα από αυτά είναι ότι πήγα εκεί και φέρθηκα ανθρώπινα σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, που με αγάπησαν και μου άνοιξαν τα σπίτια τους και όταν έφυγα κλαίγαν (χαχα όταν γύρισα βέβαια γαμοσταυριζόμουν με το αφεντικό μου γιατί μου έκανε παρατηρήσεις ότι τους κακομαθαίνω και είμαι κομμουνιστής!!! - καλό ψόφο κωλόγερε, στους γιατρούς να τα φας τα κωλολεφτά σου).
