η κινησιολογία που παραθέτεις μου είναι ψιλογνώριμη και με εναν λίγο διαφορετικό τρόπο βέβαια εφαρμόσιμη. τώρα ίσως να σου φέρω ένα παράδειγμα με μπόλικες μεταλοεπιρροές και να πέσω στην τρύπα μου την ίδια αλλά ας δούμε λίγο τους προπαγκάντι που τους ανακάλυψα και πέρυσι και έχω και πρόσφατες εμπειρίες. δε μπορώ να ταυτιστώ με τπτ με τις απόψεις τους πέραν της χορτοφαγίας κ ανιμαλ ραιτς και του γενικότερου ακτιβισμου, είναι πολύ radical σε πολλά πράγματα ρε παιδί μου δηλαδη εγώ ετσι πιστεύω. γράφουν συναισθηματική μουσική, τιγκα στα θρασοριφφς και τους καταράκτες με σολάρες που πετσοκόβουν κτλ αλλά βγάζουν ένα πολύ ξεκάθαρο πανκ συναίσθημα και ηχητικά δεν έχουν παρεκτραπεί σε βαθμό που θα τους πεις μέταλ. δηλαδή εσύ για παράδειγμαπου που είσαι κλασικούρας παίζει να αναγνώριζες μερικά μέταλ συστατικά στον ήχο τους αλλά δεν θα τους αποκαλούσες μέταλ με τπτ, αυτό θέλω να πω. ετσι κιεγω και ο οποιοσδήποτε πάνκης νομίζω. αλλά είναι τόσο καυλωτικοί, έχουν παρόμοιας δυναμικής χουκς με τα όσα περιγράφεις και τα αποτελέσματα είναι να ταυτίζεσαι σε βαθμό αφέλειας με το που σε πάει η μουσική και να σηκώνεις και το χέρι και να φωνάζεις δυνατά και να βλέπεις το τισερτ hirax που φοράνε καμμιά φορά και να λες wtf. στο θέμα του οι χεβυμεταλλάδες θέλουν πολλά οι πάνκηδες τπτ, υπάρχει ένα τεράστιο αντεργκραου που βιωνει και παρουσιάζει καταστάσεις εδώ και 30 χρόνια μέσω ζαινς, κολλεκτίβων, squats κτλ. τέτοια επιμονή δεν την έχω ξαναδεί, το maximum rocknroll για παράδειγμα είναι ένα ζαιν 30 χρόνων που βγαίνει κάθε μήνα και έχει columinsts με άποψη και προβληματισμους παρόμοιας φύσης με κάποιους πιο ξύπνιους μέταλους (στα μουσικά πάντα). που πάμε, τι θα απογίνουμε, πως εξελισσεται το όλο πράγμα, γιατί επιστρέφουμε στα basics, πως θα ξαναφύγουμε απαυτα κοκ. με σκεπτικισμό αντιμετοπίζονται και οι όποιες αλλαξοκωλιές με άλλα ιδιώματα (το metal είναι και το επικρατέστερο, είτε μιλάμε για crossover, είτε για crust, είτε για neosludge lol-τι να κάνουμε αφού πανε χερακι χερακι). γενικά επειδή βλέπω και έχω ζήσει σε ένα βαθμο (σε ένα βαθμό ε, μην αρχίσετε να ρωτάτε) και τους δυο κόσμους αυτά παρατηρώ. παρόμοιες ανησυχίες με διαφορετικό μέσο, παρόμοιες φιλοσοφίες με διαφορετικους στοχαστες κτλ. και επειδή δεν θέλω να κάνω phd στη παπαρολογία ας συνεχίσουμε.
για τεστοστερόνη κτλ δεν το αναλύω νομίζω αστειέυεσαι και συ όπως κ ο χελμ πριν απο σενα. αν όχι κάτι λέγαμε στομανογουορ 2010 (τα μόνα θρεντς που γίνονται κουβέντα)
πάμε τώρα στους γκιγκς κ λοιπούς περιθωριοποιημένους
το πανκ όπως και το μέταλ ήταν, είναι και θα είναι ένα μέσο εκτόνωσης και μια δήλωση διαφορετικότητας.
συγκεκριμένα το indie rock που με ενδιαφέρει εμένα πιότερο (και είναι ξεκάθαρο παράγωγο του punk) ήταν ένα απο τα πιο geeky πράγματα που θα μπορούσε να ασχοληθεί κάποιος στα mid to late 80s. βέβαια και παλι το context μπορεί να αλλάζει αλλά αν θέλεις να συνδέσεις την ενασχόληση με αρπιτζι και γενικά την φάντασυ θεματολογία με τους nerds τότε λίγο το περιορίζεις κάπως. οι geeks του punk & του indie rock κατ'επεκταση ήταν άτομα που άκουγαν κολλεγιακό ραδιόφωνο όλη μέρα, που δεν χωρούσαν ξεκάθαρα σεκαμμία κοινωνική ομάδα της εποχής κτλ. ο λόγος που το punk αποτέλεσε ανοικτό σε τέτοιους ανθρώπους χώρο, ήταν ότι ήταν καταφύγιο για πολλους σεξουαλικά αποπροσανατολισμένους νέους, ομοφυλόφιλους, ασέξουαλς κτλ. το metal είχε αυτην την τεστοστερόνη που λέμε όταν αστειευόμαστε που απλά τους απέτρεπε να μπουν στο παιχνίδι και να παίξουν. μιλάμε βγάζουμε ένα συμπέρασμα τώρα, ότι πολλοί μπορεί να διαμόρφωσαν τα μουσικά τους γούστα λόγω κοινονιολογικών συνθηκών κ όχι επειδή τους τράβηξε η μουσική σε πρώτο βαθμό. και θα το σταματήσω λίγο αγαρμπα τώρα για να συνεχίσεις και συ και να μην επεκταθώ περεταίρω με τη μια και βαριέσαι να τα διαβάζεις, ήδη είπα παραπάνω αποσα θα πρεπε για ενα ποστ
