ξερεις κατι carheart , παρατηρησα οτι για να ακουσεις και να κατανοησεις ενα δισκο σαν τους πιο πανω θα πρεπει να εισαι και σε καταλληλη διαθεση... για μερες. δεν ετρεξα να ακουσω αμεσως το dso επειδη ακουγα αλλα πραγματα οταν βγηκε και ετσι αφησα στην ακρη τον ενθουσιασμο. το Abigor ειναι τοσο πλουσιος δισκος μουσικα που δεν μοιαζει (ολο το black σε ενα δισκο) με τιποτα και αν το ακουσεις οπως πρεπει καταλαβαινεις την τεραστια αξια του. μετα απο ατελειωτο λιωσιμο του Time.. και What once was... ο Παρακλητος σαν ακουσμα μου φανηκε σχεδον... παιδικο. δεν θελω να μπω σε συγκρισεις γιατι το dso ειναι καταδικασμενο. αυτο που με εκνευρισε ομως ειναι οτι για το τεραστιο hype καποιες δισκαρες δεν θα μπουν σε καμια λιστα... βεβαια αυτο ομολογω οτι ειναι υπεροχο απο τη μια αλλα τελος παντων.
πιστευω οτι το Time ειναι το 666 στο 2010 και το ισχυριζομαι αυτο καθως και τα δυο πανε τον ηχο μπροστα, δεν αντιγραφουν και καθε λεπτο ειναι δουλεμενο στο μικροσκοπιο. χωρις βαβουρα, περισσευματα, επαναληψεις και.. καλα ας μην αναφερω τις πηγες εμπνευσης του καθε δισκου.
και κατι ακομα, οι κραυγες του Aspa μονο σε εμενα κανουν μονο για εντυπωσιασμο καταληγοντας αστειες? πχ Phosphene.
οτι ο δισκος παιρνει σε σημεια σχεδον ετοιμα μερη απο Ved Buens Ende? οτι το κλεισημο του δισκου θα μπορουσε να ειναι καπως πιο μεγαλειωδες? οτι το Abscission μπορει να μπει ανετα σε μια συλλογη με τα καλυτερα του 2010 (δεν το λεω για καλο αυτο)?
τι αλλο να πω, αυτη ειναι απλα η ταπεινη μου αποψη. απο κει και περα ακουμε τα part II απο abigor και blut.
