Υπάρχει και ψυχολογικό φαινόμενο συνδεδεμένο με το remaster (το οποίο έχει διαφορετική τεχνική από το remix αλλά συχνά το ίδιο αποτέλεσμα == πιο συμπιεσμένο τελικό σήμα).
Το χεβι μεταλ είναι μουσική με ανδροπρεπή ψυχολογία, προφασίζεται πολεμική γραμμικότητα (ριφς, δίκασες κλπ, αυτά τα οριζόντια πράγματα 'οδηγούν κάπου', κάτι συγκεκριμένο σημαίνουν, ο καταιγισμός τους είναι μονοφωνία, δεν είναι συζήτηση) και τσίτα εντάσεις μεσ'τα μούτρα, τσιρίδες τεστοστερόνη κλπ. Αυτό που το 1987 ήταν η πιο τσίτα παραγωγή που μπορούσαν να κάνουν και είπε ο μουσικός 'οκ, κόψε τον δίσκο mr. Scott Burns, γουστάρω' το 2010 ακούγεται - ίσως - γραφικό άμα το βάλεις διπλά στο +6dB μάστερ της χ μοντέρνας μεταλ μπάντας. Τα ακούει αυτά ο παλιός μουσικός και νιώθει το τσουτσούνι του να ζαρώνει στην σύγκριση, θέλει και αυτός μπρίκι μάστερινγκ! Ειδικά τώρα που όλος ο κόσμος ακούει μουσική σε ipods και τέτοια άλλα μέσα που δεν έχουν πολλά ντεσιμπέλ ταβάνι. Με τον δίσκο με το μαλακό μαστερινγκ του 1981 μπορώ να ανεβάσω την ένταση στο στέρεο μου να πάει στο 7μισι και να τρίζει όλο το τετράγωνο και να δακρύζει η πουρομέταλ μπάντα που το έβγαλε από υπερηφάνια. Αλλά άμα το παίξω το τρακ τους στο ipod shuffle διπλά στους χ μοντέρνους μεταλ στην τσίτα που πιάνουν τα καημένα τα ψείρες ακουστικά, η διαφορά είναι τρομακτική.
Η μελωδική γραμμικότητα, το ριφ δηλαδή, είναι ας πούμε 'ανδρικό' φαινόμενο (δεν το κρίνω ως καλό ή κακό, απλά έτσι). Τα πλούσια ακόρντα, η αρμονία δηλαδή, τα κάθετα είναι πιο ανοιχτά σε ερμηνεία, πιο πολυφωνικά, μπορεί να σημαίνουν περισσότερα πράγματα, συζητήσιμο. Αυτό είναι ας πούμε, γυναικείο φαινόμενο. Ποιο είδος μεταλ έχει περισσότερο αρμονικό περιεχόμενο και λιγότερη έφεση στα γραμμικά ριφφ χ επανάληψη για πάντα; To μαύρο και το προοδευτικό μεταλ. Αυτά τα είδη είναι τα πιο 'πούστικα' μεταλ είδη, και όπως βλέπετε πλην μικρών εξαιρέσεων, δεν τρέχουν να τα κάνουν remaster στο +6dB. Πχ τα Fates που έγιναν πρόσφατα remastered είναι σχεδόν ίδια, άντε να έχει γίνει επιλεκτικό equalization και κάνα transient restoration για να ακούγονται ακομα περισσότερο οι αρμονίες και τα σκασίματα.
Το black metal ακομα περισσότερο με τις ομιχλώδεις παραγωγές και τα ανοιχτά ακόρντα σε όλες τις χορδές μέσα στην σούπα παραμόρφωση και το ρεβερμπ μπλαστμπιτ-για-πάντα δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από ριμαστερ.
Οπότε πέρα από τις αρπαχτές, δείτε αρκετά από αυτά τα remasters σαν προσπάθεια των σχετικών μπαντών να φαίνονται ακομα 'γαμάτοι' διπλά στον μοντερνο ακραίο ήχο, κάτι σαν κρίση μέσης ηλικίας. Δεν είναι για το καταναλωτικό κοινό, για τον ανδρισμό τους είναι.
Originally Posted by The Good Son
) και επειδη μαλλον καπου νομιζω με αυτο σου το ποστ, απ' οσο καταλαβα 8ιχτηκες δεν νομιζω οτι υπαρχει λογος να το κανεις και απλα σου ε3ηγω οτι γενικα 8ελω δεν 8ελω 8α τους φαω στη μαπα μονο με τη διαφορα οτι 8α μαι απεναντι:Ρ (μαγκια, γαμαουα, μεταλιά κιετσι :Ρ)
. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει ψυχοδυναμική του ήχου και πως σχετίζεται με τα όσα λέμε αν θα ήθελες ομως θα μπορούσες να μου το αναλύσεις, αυτό ζήτησα (και μου φαίνεται ιδιαίτερα επιστημονικός ο όρος). Δεν ζητάω να ερευνήσω την ψευδοεπιστήμη που λες (υπάρχουν πανεπιστήμια για gender σε ανεπτυγμένες χώρες για την ιστορία) αλλά ούτε αποζητώ την αλήθεια μέσα σε ένα φόρουμ. Γενικά δεν βλέπω τα πάντα υπό ένα πρίσμα αμφισβήτησης και κάνω μια απογευματινή κουβέντα σε ένα φόρουμ από το οποίο τυγχάνει που και που να διαβάζω κάτι ενδιαφέρον, αυτά.
