Σπάνια λοιπόν βγαίνω έξω και κάνω αυτό που λένε κοινωνική ζωή. Βέβαια καμμιά φορά μούρχεται μια επιθυμία για διασκέδαση όπως κάποιο βράδυ πρόσφατα που ενώ ήμουν έτοιμος να πέσω για ύπνο, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα τα καλά μου και είπα στη γυναίκα μου – «Βγαίνουμε». Αυτή με κοίταξε περίεργα γιατί κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζω. – «Να βγούμε» – μου απάντησε ωστόσο – «και πού πάμε;» – «Λέω να πάμε σ’ ένα νάιτ κλαμπ, ν’ ακούσουμε την Ρίτα Χαίηγουορθ να τραγουδάει».
«Δεν νομίζω, πως η εν λόγω Ρίτα τραγουδάει σε κέντρο της Αθήνας» παρατήρησε και με κοίταξε περίεργα.
«Ε, τότε» της είπα «δεν έχω δίκιο που δεν βγαίνω απ’ το σπίτι μου;» Και αφού ξεντύθηκα έπεσα για ύπνο.
