Στις δυτικές κοινωνίες, λοιπόν, αναγνωρίσαμε ότι η δουλεία έχει αρνητικές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις. Αναγνωρίσαμε την σημασία της ελευθερίας και της θεσμοθέτησης αναφαίρετων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θεσμοθετήσαμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση (ξέρεις, αυτό που μόνο οι πλούσοι είχαν στην αρχαία Αθήνα

. Σταματήσαμε να εξορίζουμε όποιον τολμά να έχει διαφορετική άποψη ή να επιτίθεται στην άρχουσα τάξη (εξορακισμός anyone?). Σταματήσαμε να πηγαίνουμε σε μαντεία για να αποφασίσουμε ποια θα έπρεπε να είναι η πολιτική μας ή με ποιον θα έπρεπε να κάνουμε πόλεμο. Αντιληφθήκαμε ότι ο μόνος σοβαρός τρόπος να λειτουργεί δίκαια ένα δικαστικό σύστημα είναι η ύπαρξη ουδέτερου, ανεξάρτητου κριτή που κρίνει με βάσει κοινούς κανόνες. Αντιληφθήκαμε την σημασία του περιορισμού της εξουσίας του κράτους (Σύνταγμα). Και πολλά άλλα ωραία και καλά.
Μπορεί πολλές φορές να μην τηρούμε όλους αυτούς τους κανόνες που υποτίθεται ότι συνθέτουν την σύγχρονη δημοκρατία, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε στην πρωτόγονη κατάσταση της αρχαίας Αθήνας.
