Καλέ μου cybernaut, η ανθρώπινη πορεία στον χρόνο είναι αναγκαστικά μια εξελικτική πορεία. Μπορεί ποτέ να μην είναι καλά ο άνθρωπος, μπορεί πάντα η ζωή να είναι ανεπαρκής, αλλά θεωρώ πως γίνονται πάντα δειλά δειλά βήματα προς τα μπροστά. Είναι πραγματικά πανεύκολο να απομονώνει κανείς ένα από τα greatest hits "Αρχαία Ελλάδα", "Βυζάντιο", "Αναγέννηση", "Διαφωτισμός", "Τρίτο Ράιχ", "Ζαπατίστας", "Ιταλία Μεταλλομάνα", "Τρολολό" και να βρίσκει εκεί τις Μεγάλες Αλήθειες της Ύπαρξης. Απομονώνει ένα κομβικό σημείο ιστορίας και θεωρεί υποδεέστερο το μετέπειτα. Αυτό είναι αρρωστημένο, διότι, όπως σου είπα, σαγηνεύεσαι από ωραιοποιημένες εκδοχές του παρελθόντος σαν να διαβάζεις μυθιστόρημα. Και βάζεις "ταβάνι" σε πράγματα που δεν τους αρμόζει το ψωροκαλύβι σου, διότι δεν είναι στη φύση τους είτε δεν έχουν κατασκευαστεί για τέτοια πράγματα. Το πρόβλημά μου δεν είναι που βλέπεις ταβάνι στην αρχαία ελλάδα, είναι που βλέπεις ταβάνι γενικώς. Δεν μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο των Electric Wizard (που είναι το Let Us Prey), αλλά για τον άνθρωπο τον ίδιο. Ο καθένας έχει τη γνώμη του για το τι τον γοητεύει περισσότερο στα Μεγάλα Ανθρώπινα Επιτεύγματα, αλλά ακόμα και αν μπούμε σε αυτήν την διαδικασία, διάολε, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για δεκαπέντε πόλεις-κράτη επί 10 αιώνες σερί, αυτό δεν είναι τίποτα, φτερό στον άνεμο, κομμάτι του παζλ, ταξίδι στη γη, τραγούδι από τ'αλγέρι. Και μαλακία δηλαδή, τι συζητάμε. Και ποιές αξίες από τη μάχη του μαραθώνα; Που θα είχε εφαρμογή αυτό σήμερα; Στον άγιο παντελεήμονα; Στο Ιράκ; Στο Ισραήλ; Στην Παλαιστίνη; Στις πυρηνικές δοκιμές του Ahmadinejad; Στον Ομπάμα; Ο πελοποννησιακός πόλεμος υπάγεται στις Μεγάλες Αξίες;






