*6 φοιτητές ψάχνουν να βρουν θέση, όταν ξαφνικά βρίσκουν τον καθηγητή στο διάδρομο*
- Ε κύριε, δεν χωράμε
- ?! Τι γέμισαν;
- Ε όλες από 201 έως 205 είναι γεμάτες
- Α ναι, άνοιξα και την 206 είναι ήδη και επιτηρητής εκεί, πηγαίνετε.
*Πηγαίνουν στην 206, μπαίνουν και βλέπουν να ακουμπάει στην έδρα ο επιτήρητης με βλoσυρο ύφος. Ωχ "Ράμπο", σκέφτηκαν. Η αίθουσα άδεια, παρ'όλα αυτά, ασυναίσθητα, έκατσαν στο πίσω μέρος.*
Ο επιτηρητής με το ύφος γαμαω μοιράζει κόλλες, θέματα, πάει και στηρίζεται στην έδρα ενώ πιάνει τον καφέ του και κοιτάζει τους φοιτητες έναν-έναν. Περπατάει μέχρι τη πόρτα, βγάζει το κεφάλι έξω, φτιάχνoντας τη γραβάτα του, κοιτάζει προς τη μια μεριά, κοιτάζει προς τα πίσω και πετάγεται σαν ελατήριο προς τα μέσα, χωρίς το σοβαρό ύφος λέγοντας:
- Λοιπόν, φιλάω τσίλιες, αντιγράψτε γρήγορα μεταξύ σας να τελειώνουμε να πάμε και για κανένα καφέ.
Και βγάζει πάλι το κεφάλι απ'έξω κοιτάζoντας σαν την κομπρα.
For the record, κανένας από τους 6 δεν ξέραμε τίποτα και κοπήκαμε.
Μέσα σε όλα αυτά έχουμε ιστορίες για το πως καθηγητής κόβει τα πάντα πέρα από συγγενείς/φίλους κτλ, πως ο άλλος έκοψε έναν φίλο μου από Καλαμάτα γιατί το τοπικό όνομα του ακουγόταν "ξενο" και:
"Πρώτα τα ελληνόπουλα και μετά οι ξένοι",
Πως έχουμε βγει 2 φορές στον Μάκη (beat that, Καποδιστριακό), και πως ο καθένας εκει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, νοιάζεται μόνο για τον μισθό του και κάνει ότι γουστάρει.
Go figure.
