Λοιπόν bump και λέτε οτι θέλετε, this shit's fo real.
Δεν είχα ξανακούσει ποτέ γιαυτό το πράμα, μόλις με παρέπεμψαν στο θρεντ και μ'έχει λούσει κρύος ιδρώτας. (ροφλ, μόλις είδα πως έχω ποστάρει εδω μέσα.. Μαλάκες δεν παίζει, δε θυμόμουν τίποτα τέτοιο).
Χτες το βράδυ λοιπόν πέφτω για ύπνο. Ξαπλώνω ανάσκελα και κάνω τις τελευταίες σκέψεις της μέρας.
Εκεί που είμαι ξαπλωμένη αντιλαμβάνομαι κάποιον θόρυβο κάτω απ'το κρεβάτι και σκέφτομαι πως θα'ναι κάνα γατί. Συνειδητοποιώ όμως στα καπάκια πως τα είχα μόλις βγάλει έξω και είχα κλέισει και την πόρτα. Ο θόρυβος στο μεταξύ έχει μετατωπιστεί πάνω στο κρεβάτι και δυναμώνει, φάση σα να κινείται κάτι γύρω γύρω απ το σώμα μου και να με πλησιάζει. Χέζομαι πάνω μου λοιπόν και προσπαθώ να φωνάξω, αλλά συνειδητοποιώ πως δε μπορώ ούτε να κουνηθώ, ούτε να φωνάξω, ούτε να ανοίξω τα μάτια μου. Έχω τρομοκρατηθεί και πάνω που καταβάλλω απίστευτες προσπάθειες να ουρλιάξω, νιώθω μια ασύλληπτη πίεση στο στήθος. Μου κόβεται η ανάσα και νιώθω πως θα σπάσουν τα πλευρά μου, ενώ έχω διαρκώς την αίσθηση πως κάθεται ένας δαίμονας πάνω μου και ψελίζω "φύγε απο πάνω μου, σε παρακαλώ φύγε απο πάνω μου" (μη γελάτε, σας γαμάω), χωρίς φυσικά να βγαίνει φωνή και μάλλον χωρίς καν να κινούνται τα χείλη μου. Κι εκεί που νομίζω πως έχει έρθει το τέλος μου, καταφέρνω και ανοίγω τα μάτια μου και ανακτώ σιγά σιγά την ικανότητα κίνησης των μελών μου.
Ήταν τα πιο αγωνιώδη 5-10 λεπτά της ζωής μου.. Δε θυμάμαι να μ'έχει καταβάλλει ποτέ ξανά τέτοιος τρόμος.
Τι στο διάολο σύνέβη τελικά?
